ผมรู้จักกับเค้าในเฟสบุคครับ เริ่มแรกผมเห็นคำแนะนำเพื่อน เลยลองเข้าไปส่องเค้า เห้ย ! น่ารักอะ ไม่เหมือนคนอื่นๆที่ผมส่องเฟสครับ หลายๆคนผมก็มองว่าเห้ยน่ารักแต่ก็ไม่ได้อะไร ผ่านแล้วผ่านไป แต่คนนี้มีอะไรบางอย่างทำให้ผมต้องดูรูปเค้าบ่อยๆ ดูทุกรูปทุกอัลบั้มดูไปยิ้มไปว่าทำไมเค้าน่ารักแบบนี้ แต่ผมไม่กล้าเรียกว่ารักแรกพบนะครับ เพราะมันเป็นแค่โลกออนไลน์ แต่แอบเห็นรีเลชั่นเค้าตั้งคบกับคนๆนึง ผมก็คิดเข้าข้างตัวเองว่า พี่หรือเพื่อนมั้ง จนหลังจากนั้นผมก็แอดเฟสเค้าไป แล้วเค้าก็รับครับ ผมก็ยังไม่กล้าทัก ได้แต่ส่องๆๆๆทุกวัน จนวันนึงเค้ามากดไลค์รูปผม วินาทีนั้นปลื้มไม่หยุดเลยครับ เลยรวบรวมความกล้า ทักแชทเฟสไป แรกๆผมกลัวเค้าว่าเค้าจะหยิ่งๆดุๆ เพราะเค้าเป็นคนหน้าดุคิ้วเข้ม แต่ผิดคาดครับ เค้าก็คุยตอบกลับมาดีด้วยภาษาน่ารักๆ 555 สักพักผมก็ขอไลน์เค้ามาคุยเมื่อวันก่อน ผมถามเค้าว่ามีแฟนแล้วใช่มั้ย ? เค้าก็ยอมรับ ตอนนั้นผมหงอยไปเลย คิดสะว่าไม่หวังไรมากละกัน ขอชอบเค้าฝ่ายเดียวแบบนี้ดีกว่า ก็ยังดีที่เค้ายอมรับดีกว่าหลอกเรา หลังจากนั้นพอเค้าทักมาผมก็ตอบแค่ อืม คับ ด้วยอาการนอยๆอะครับ ทำไมต้องมีแฟนแล้วด้วยว๊าาา จนสุดท้ายผมก็สารภาพไปว่าผมชอบเค้า ซึ่งถ้าให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองจากที่ดูๆการคุยกัน ผมคิดว่าเค้าก็ชอบผม แต่ในหัวก็คิดไว้ตลอด เค้ามีแฟนล้วนะๆๆๆๆๆ แต่เหมือนยิ่งได้บอกความรู้สึกในใจไป มันเหมือนกลับทำให้เรายิ่งคุยกันมากขึ้น ดูสนิทกันขึ้น จนวันนี้เราโทรคุยกันเกือบทั้งวัน เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขสุดๆ เพราะเค้าคุยกับผมดีมาก ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าผมจะได้รู้จักเค้า ได้คุยกับเค้า แต่แล้วจิตใต้สำนึกก็คอยมาย้ำตลอดว่า เค้ามีแฟนแล้วนะ เราอย่าหวังเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ ผมดูเหมือนเป็นคนโง่เข้าไปทุกที ตอนนี้ก็ทำแต่พอวางสายเค้าลง ผมก็จ้องแต่โทรศัพท์ดูว่าเมื่อไรเค้าจะตอบเรามาสักที