ผมกับแฟน เรารู้จักกันมานานมากครับ

ตอนแรกที่เราคบกันใหม่ๆ ผมเป็นฝ่ายที่ทำผิดกับเธอโดยการไปมีกิ๊ก

แต่เราก็ยังไม่เลิกกัน เพราะเธอยังให้อภัยในสิ่งที่ผมทำ

ผมจึงเลิกกับกิ๊ก คนนั้น แล้วก็มาคบกับแฟนเหมือนเดิม

หลังจากนั้น ประมาณ 3 ปี เราต้องอยู่คนละที่กัน ด้วยหน้าที่การงาน

เหมือนกรรมตามทัน เรียกว่าติดจรวดเลยก็ได้

มีคนมาจีบเธอ และด้วยความเหงา หรือ เวรกรรมดลใจ เธอก็บอกเลิกผมเพื่อไปคบกับคนนั้น

แต่เราก็ยังคุยกันมาตลอด แค่เปลี่ยนจากแฟน เป็นที่ปรึกษา

เธอ สารภาพว่าเธอคิดผิดที่เลิกกับผม แต่ก็รับในสิ่งที่เราไกลกันไม่ได้

ผมก็เข้าใจนะ ก็คุยด้วยได้ ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ แต่เพราะ ถ้าไม่คุยกับเธอ เธอก็คงไม่รู้จะไปปรึกษาใคร

หลังจาก คบ คนใหม่ ได้ 3-4 เดือน เธอก็เลิกกับคนใหม่

ส่วนเหตุผลนั้น จากที่ผมเป็นที่ปรึกษาเธอมาตลอด ก็คือ คนใหม่เนี่ย น่าจะมีแฟนแล้วแล้วมาหลอกแฟนผม

จากนั้นไม่นาน ผมก็ได้มาทำงานใกล้ๆเธอ

เราจึงกลับคบกันอีกครั้ง

แต่ ความรู้สึก อะไรต่างๆ มันไม่เคยเหมือนเดิม

ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ ผมจะไปพักกับเธอที่ห้องเธอ (ก็ห้องเดียวกับ เธอ กับ คนใหม่ เคยอยู่ด้วยกันนั่นแหละ)

ผมแทบจะไม่มีความรู้สึกว่าอยากจะมีอะไรกับเธอเลย จนบางครั้งผมยังคิดว่าผมเสื่อมรึเปล่า

แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะผมยังมีอารมณ์กับสิ่งอื่นอยู่

ยิ่งผมคิดเรื่องที่เธอกับคนใหม่อยู่ด้วยกัน มันจะวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอด

จนวันนี้เราทะเลาะกัน เพราะเธอบอกว่าผมเฉยชา ไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนกับตอนที่เคยคบกัน

ผมอยากทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมนะ แต่บางที ความรู้สึกผมมันไม่ไปจริงๆ

ผมควรถอยออกมามั๊ย ตอนที่เรายังรู้สึกดีต่อกัน

หรือจะปล่อยให้ความรู้สึกมันหมดไป หมดรักกันไปเลย

คิดๆไปก็เครียด เลยอยากขอคำปรึกษา หน่อยครับ