สวัสดีค่ะ .. จขกท ตอนนี้อยู่ในอารมณ์สับสนปนเปอัดอั้นตันใจบอกไม่ถูก .. ขออนุญาตใช้พื้นที่ระบายนะคะ .....

ย้อนไปตั้งแต่สมัยเราเรียน ม.ต้น เรามีเพื่อนผู้ชายที่สนิทมาก ๆ อยู่คนนึง เป็นคนที่คอยดูแลเทคแคร์เอาใจใส่เราทุกอย่าง อยู่ห้องเดียวกันมาสามปีสนิทกันมาตลอด คุยโทรศัพท์กันทุกวัน ช่วงตอน ม.2 เค้าเคยบอกชอบเราแต่เราก็ทำเป็นเฉย ๆ ไม่รู้ ไม่ชี้ ทั้ง ๆ ที่เราเองตลอดเวลาที่ผ่านมาก็มีความรู้สึกดี ๆ ให้เค้ามาตลอด แต่ด้วยความคิดของเราในตอนนั้น คือ เราไม่อยากเสียเค้าไป คิดว่าความเป็นเพื่อนมันคงยืนยาวกว่า เราก็เลยเลือกที่จะไม่คบกับเค้าค่ะ

เวลาในช่วงนัี้้้้น เราก็คุยกับคนอื่นทั่วไป ประมาณว่าใครเข้ามาจีบเราก็คุย เป็นเรื่องธรรมดาของเด็กวัยรุ่นไม่ไ้ด้จริงจังอะไร เบื่อก็เลิกคุยกันไป โดยที่เราก็ยังยกความสำคัญให้กับเพื่อนเราคนนี้ที่สุด คือถึงแม้หนุ่ม ๆ ที่มาจีบเราจะหึงเค้าแค่ไหน เราก็ไม่มีทางหยุดคุยกับเค้าแน่นอน ถ้าใครรับไม่ได้เราก็จะเลิกคุยกับคนนั้นแทน ช่วง ม.ต้น เราก็เลยไม่มีแฟนเป็นตัว เป็นตน สักที

จนผ่านมาช่วง ม.ปลาย เค้าย้ายโรงเรียนไป บวกกับเรามีหนุ่ม ๆ เข้ามาคุยเรื่อย ๆ ทำให้เราสองคนห่าง ๆ กันไป ในที่สุดเราก็มีแฟน นาน ๆ ทีเค้าจะเข้ามาหาเราที่โรงเรียนบ้าง แต่แฟนเราขี้หึงมาก ตอนนั้นเราเลยเจอเค้าแล้วก็ไม่ทัก ทั้ง ๆ ที่ใจอยากทักน่ะแต่ไม่อยากมีปัญหากับแฟน มีวันนึงเค้าเข้ามาหาเรา แล้วก็ทะเลาะกันเรื่องอะไรไม่รู้จำไม่ได้แล้ว เราก็ตบหน้าเค้าไป 1 ที ... ตั้งแต่นั้นเค้าก็หายไปจากชีวิตเราเลย

จนเราโดนแฟนทิ้งตอน ม.6 เสียใจมากเหมือนคนบ้าเลย สติสตังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เพื่อนเราคนนี้เค้าก็กลับเข้ามาหาเราค่ะ มาคอยอยู่ปลอบใจเรา มาดูแลเราเหมือนเมื่อก่อน .. เค้าเคยบอกเราแค่ว่า เราคอยดูเราอยู่ห่าง ๆ ตลอด แต่รู้ว่าเราไม่อยากคุยกับเค้าหรอก เค้าเลยไม่เคยแสดงตัว แต่ตอนนี้เค้าเห็นเราแล้วเค้าเป็นห่วง เค้าเลยกลับมาค่ะ (ซึ่งอันนี้เราไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า แต่ก็ดีใจที่เค้าพูดแบบนั้นนะ) กลับมารอบนี้เค้าก็ทำตัวเหมือนเดิม ดูแลเราดีเหมือนเดิม แต่สุดท้ายเราสองคนก็ต้องแยกกันอีกครั้ง เพราะแฟนเก่าเรากลับมาขอคืนดี แล้วเราก็ตัดสินใจกลับไปค่ะ ด้วยความโง่ของเรา ที่แคร์ความรู้สึกของแฟนเก่ามากกว่า เราเลยตัดสินใจเลิกคุยกับเค้าอย่างเด็ดขาด ชนิดที่ว่าอยู่ดี ๆ ก็หายหน้าไปเลย เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ไม่ให้เค้าติดต่อได้

สุดท้ายเวลาผ่านไป ... เราคบกับแฟนเก่าเราอีกช่วงนึง แล้วก็เลิกกัน ... แล้วก็โสดอยู่พักนึงมีคนมาคุยด้วยเรื่อย ๆ จนได้มาคบกับแฟนคนปัจจุบันซึ่งตอนนี้คบกันมา 7 ปีล่ะค่ะ

ตลอดเวลาที่เราไม่เจอเพื่อนคนนี้ .. เราคิดถึงเค้าตลอดน่ะคะ อาจจะไม่ใช่ทุกวัน แต่ก็คิดถึงอยู่บ่อย ๆ สงสัยว่าเค้าจะอยู่ไหน จะสบายดีมั๊ย แล้วก็จะคิดถึงเราอยู่บ้างมั๊ย

จนเมื่อไม่นานมานี้ .. มีการจัดตั้งกรุ๊ปในเฟสบุ๊คเพื่อรวบรวมเพื่อน ๆ สมัย ม.ต้นของเรา

เราก็บังเอิญเจอเพื่อนเราคนเดิมอีกครั้งค่ะ .. เค้าทักเรามาในเฟสบุ๊ค ซึ่งพอเราเห็นว่าเป็นเค้าเราก็ดีใจมาก ๆ เลย เลยได้คุยไต่ถามสารทุกข์สุขดิบตลอดเวลาที่ไม่เจอกัน ... พอได้คุยกัน .. ก็เลยนัดกันไปกินข้าวค่ะ ... คุยกันเรื่องนั้น เรื่องนี่ เรื่องชีวิตของเค้า เรื่องชีวิตของเรา

เจอกันคราวนี้ทิ้งช่วงห่างเป็นเวลานาน เกือบจะ 7 ปีแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้เจอกัน เราเองก็พึ่งรู้ในวันที่เจอเค้าว่าเราคิดถึงเค้ามากขนาดไหน ...
ภาพเค้าในความทรงจำของเรา คือ คนที่ดีกับเราเสมอ ซึ่งเราก็หวังอยากให้มันยังเป็นแบบนั้น

แต่เวลาที่ทิ้งห่างไปนาน เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าจะรู้สึกกับเรายังไง เค้าจะยังคิดถึงเราอยู่ไหม หรือว่ากลายเป็นแค่เพื่อนเก่าคนนึงไปแล้ว

ตอนนี้เรามีเบอร์เค้าน่ะคะแต่ไม่กล้าโทรไป ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน กดมือถือหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่กล้ากดโทร แต่หลังจากที่ไปกินข้าวกันเค้าก็โทรมาหาเราน่ะคะ แต่ก็แค่สองครั้ง .. ซึ่งเราก็มองโทรศัพท์ตลอดแบบมีความหวัง ว่าเค้าจะโทรมา แต่ก็ไม่มี T T

ความจริงเราก็เข้าใจน่ะคะ ว่าเราทำเรื่องไม่ดีกับเค้าไว้หลายเรื่อง ทำร้ายจิตใจเค้าก็หลายครั้ง เผลอ ๆ เค้าอาจจะเกลียดเราไปแล้วก็ได้ มันคงเป็นแค่เราคนเดียวแหละค่ะที่คิดไปเองตลอดว่า บางความรู้สึก บางความทรงจำ บางความผูกพัน มันจะยืนยงคงกระพัน ไม่หายไปไหน


สถานการณ์ตอนนี้ก็คือ .. เค้าก็มีแฟนแล้ว เราก็มีแฟนแล้ว เรื่องของเค้ากับเราก็ผ่านมานานแล้ว ... แต่เรายังไม่ลืมค่ะ ทำยังไงก็ลืมไม่ได้ พอได้มาเจอกันอีกครั้ง เราก็คิดถึงเค้ามากขึ้น ๆ ไม่ใช่อยากจะให้มาคบกันหรืออะไรน่ะคะ แค่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเรามันไม่หายไปไหน อยากให้เราเป็นเหมือนเดิม เหมือนเดิมของเรา คือ ได้เจอ ได้คุย ได้โทรหากันบ้างเหมือนเดิม ซึ่งเราก็รู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว


เรารักเค้าค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรารู้มาตลอดว่าเรารักเค้า แค่ไม่เคยจะอธิบายได้ว่ารักแบบไหน .. มันมากกว่าเพื่อน แต่ก็ไม่ใช่แฟน จริง ๆ อย่างคนอื่นเค้าว่านั่นแหละ

ถ้าใครได้อ่านที่พร่ำเพ้อมาจนจบ ก็คงก็งง ๆ กับเรื่องที่มันวกไปวนมาของเรา .. แต่ถ้าใครพอจะเข้าใจและให้คำแนะนำเราได้ เราก็อยากจะขอคำแนะนำสองเรื่องค่ะ

1. เราคิดถึงเค้าค่ะ คิดถึงมาก ถ้าเราเป็นฝ่ายโทรไปหาเค้าก่อน แบบนาน ๆ ที่โทรไป เค้าจะรำคาญเรารึเปล่าค่ะ
2. เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้มั๊ยคะ .. เหมือนเดิมของเรา คือเหมือนเมื่อก่อนน่ะคะ เราไม่ชอบความรู้สึกเวลาที่ไม่มีเค้าอยู่จริง ๆ
3. แฟนเราตอนนี้เค้าไม่รู้เรื่องนี้คะ แล้วถ้ารู้ก็คงไม่โอเค เฮ้ออออออออออ ....


    .................... ความคิดถึง บางทีมันก็ทรมาณน่ะคะ .. แต่ก็เป็นตัวเราเองด้วยแหละที่ไม่อยากลืมเค้า เลือกจะจำเค้าไว้ ...................

ความจริงเราก็รู้นะคะว่าคงทำอะไรไม่ได้แล้ว เวลามันก็ผ่านมานานแล้ว .. แต่บอกตรง ๆ ว่าถ้ายังมีหวังจะรื้อฟื้น เราก็อยากจะรื้อมันขึ้นมาค่ะ
เรารู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ดีต่อแฟนเรา ต่อแฟนเค้า ... แต่เราก็ไม่ได้คิดจะเลิกกับแฟน หรือแย่งเค้ามาจากใคร แค่อยากให้เราเป็นเหมือนเดิมไม่รู้ว่าพูดไปแล้วจะมีใครเข้าใจรึเปล่า

เรารู้ค่ะว่าดูเห็นแก่ตัว ... แต่ก็น่ะ !!! ตอนนี้ เลยยังไม่ได้ทำอะไรค่ะ ได้แต่นั่งอัดอั้นตันใจ โทรไม่โทร อยู่แบบนี้แหละ ...


......... ขอบคุณพื้นที่ในการเพ้อค่ะ .........