เราท่านในนี้ทราบกันดีทุกคนว่า    พระไตรปิฎกมาจากคำบอกเล่าของ พระอานนท์
เนื้อหาที่พระอานนท์กล่าว  ย่อมเป็นพุทธพจน์    เพราะเป็นการสืบทอดคำพูดของพระพุทธเจ้ามาอีกต่อหนึ่ง
แต่ปัญหามันอยู่ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติธรรมใด  เพื่อให้สาวกปฏิบัติ
ตัวปัญหาก็คือ   พระไตรปิฎก  ในที่นี้จะกล่าวเพียง พระวินัยปิฎก กับพระสูตร  จะเว้นพระอภิธรรมไว้ไม่ขอกล่าว

พิจารณาให้ดีธรรมที่พระพุทธทรงบัญญัตินั้นก็คือ  พระวินัย
พระวินัยเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงกำหนดหรือบัญญัติให้  ภิกษุสาวกปฏิบัติ

ส่วนพระสูตรที่พระอานนท์นำมาสาธยาย   ไม่ใช่สิ่งที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติ  แต่เป็นคำพูดที่ใช้สอนสาวกและบุคคลทั่วไป
เป็นการเฉพาะและเป็นคราวๆไป  

ที่ว่าพระสูตรเป็นคำพูดที่ใช้สอนคนเป็นการเฉพาะเป็นคราวๆ    ดังนั้นพระสูตรจึงไม่ได้เป็นสิ่งที่
พระพุทธเจ้าบัญญัติ  พระสูตรจึงเป็นแต่เพียงคำพูดทั่วๆไป  ที่ใช้สอนเฉพาะบุคคล

เมื่อพระพุทธองค์ไม่ได้บัญญัติพระสูตรเป็นข้อบังคับแก่สาวก   แล้วทำไมพระอานนท์จึงได้รู้
นั้นก็เป็นเพราะ    พระอานนท์ได้ทูลขอพร๘ประการกบพระพุทธเจ้าไว้  โดยหนึ่งในพรแปดประการก็คือ....
ถ้าพระพุทธเจ้ากล่าวธรรมกับใครไว้   ถ้าพระอานนท์ไม่ได้อยู่ในสถานที่นั้น   พระพุทธเจ้าต้องบอกเนื้อหาในพระธรรม
แก่พระอานนท์ในภายหลัง

สิ่งที่พวกเราต้องพิจารณาคือ    ข้อบัญญัติกับคำพูดทั่วๆไป  ดูความแตกต่างกันให้ดี
ดูว่าลักษณะมันเป็นอย่างไร   จะได้ปฏิบัติได้อย่างถูกทาง