ที่จริงเรื่องมันเกิดขึ้นมาหลายเดือนแล้วค่ะ เพิ่งทำใจเล่าได้

เย็นวันหนึ่งเรารอรถเมล์จากหอแถวศาลายากลับบ้านที่ลาดพร้าวค่ะ
มีผู้ชายคนนึงขับรถกระบะมาถามทางเรา

ผู้ชาย: น้องครับ ตลาดศาลายาไปทางไหน
เรา: ขับตรงไปค่ะ ตลาดอยู่ทางซ้ายมือ
ผู้ชาย: ไกลมากมั้ยน้อง
เรา: ไม่ไกลค่ะ 5 นาทีก็ถึงแล้ว

ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่ขับรถไปไหน จอดนิ่งอยู่หน้าเรา
เราเลยเดินออกมาทางท้ายรถ เพราะมันบังถนน เรามองไม่เห็นรถเมล์

สักพักผู้ชายคนนั้นก็ถอยรถมาอยู่ตรงหน้าเราอีก พร้อมกับใช้มือซ้ายช่วยตัวเอง!
เราก็มองเห็นเป็นเงามืดๆ จากหางตานะคะ ไม่ได้หันไปตรงๆ
ในใจก็คิดว่า นี่ตรูเจอโรคจิตอีกแล้วหรอเนี่ย

ผู้ชาย: น้องๆ อยากดูมั้ย
เรา: ... ใช้สายตามองเหยียดๆ มองหน้า มองมือมัน แล้วเดินออกมา ไม่พูดอะไร
ผู้ชายคนนั้นเลยขับรถออกไปค่ะ พอดีกับที่รถเมล์ที่เรารออยู่มาพอดี
เสียดายค่ะ ลืมไปแจ้งความ มัวแต่ตกใจ

จำทะเบียนได้ด้วย แต่คงทำอะไรไม่ได้แล้ว ได้แค่เตือนๆ กัน

เราแต่งตัวมิดชิดนะคะ ชุดนักศึกษาเรา เสื้อไม่รัด กระโปรงพลีทคลุมเข่าตลอด
ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองเจอโรคจิตบ่อยมาก

ลอง search หาพวกสเปร์พริกไท ก็กลายเป็นว่าของพวกนี้ผิดกฎหมาย
พกพามีโทษร้ายแรงกว่าพกปืนซะอีก

อยากเตือนให้ระวังกันไว้นะคะ น้ำใจมีได้ค่ะ แต่ก็ควรป้องกันตัวเอง

ปล. ขอแทกแฟชั่นนะคะ อยากเตือนสาวๆ ในห้องแป้ง แต่ไม่รู้จะใช้แทกอะไร