เราสงสัยคำพูดนี้มาจากประสบการณ์ตรงของเราค่ะ เราไม่เคยมีแฟนนะ ตอนนี้ก็ยังเรียนมหาลัยอยู่

เราเคยชอบผู้ชายคนนึงอยู่แบบจริงจังมาก และเขาก็รู้นะว่าเราชอบ เราก็ทำอะไรให้เค้าเยอะ คำพูดน้อยมากแต่เน้นที่การกระทำ แต่เค้าก็ไม่เคยทำท่าทีว่าจะมีใจให้สักครั้งแต่ก็คุยแบบเพื่อนได้ จนวันนึงแชตเฟสเขาก็ไม่อ่าน ไลน์ไปก็ไม่อ่าน จนตอนนี้เราลบออกไปจะได้ไม่ต้องเห็นอีกว่าเราเขียนแล้วเค้าไม่ตอบ สงสัยเขาคงอยากตัดความหวังไปเลย เราเคยหวังจนตอนนี้ก็ตัดใจได้แล้ว

และมีผู้ชายอีกคนมาชอบเรา คนนี้เขาก็พยายามเข้าถึงเรา ทั้งทางแชต ถามสารทุกข์สุขดิบ แต่ถึงยังไงเราก็ไม่รู้สึกว่าชอบเขาเลยค่้ะ ยังไงก็คิดแค่เป็นเพื่อน เจอหน้ากันคุยกันมันก็ไม่รู้สึกอะไรเลย เค้าก็ทักมาเรื่อยๆแล้วมันมาสะดุดตรงเรื่องที่เราไม่อยากบอก เราก็เลยลองไม่อ่านข้อความในเฟสที่เขาส่งมา กลายเป็นว่าเค้าไม่ทักมาอีกเลย แต่ก็ยังมากดไลค์ คอมเมนต์เป็นระยะๆ เราก็รู้สึกโล่งใจนะ

คือสรุปแล้วเรากับคนที่เราเคยชอบเนี่ยเป็นคนประเภทเดียวกันคือน้ำเซาะยังไงก็ไม่กร่อน คนที่ใช่ก็คือใช่ คนที่ไม่ใช่ทำให้ตายมันก็ไม่ใช่
มันอาจจะเป็นกรรมตามสนองที่เราไปทำให้คนที่เราเคยชอบรำคาญ จนเราต้องมาเจอแบบนั้นกับตัวเอง


อยากรู้ว่าคนส่วนใหญ่เป็นแบบนี้กันไหมคะ จะใจแข็งจนทำให้คนอื่นยอมตัดใจได้หรือสุดท้ายก็ยอมใจอ่อนคะ
แล้วแอบอยากรู้ว่าถ้าเกิดจะเปลี่ยนใจมารักเนี่ย หญิงหรือชายจะเปลี่ยนใจง่ายกว่ากัน
อยากแลกเปลี่ยนประสบการณ์กับเพื่อนๆในห้องนี้ค่ะ 55

ปล. แอบนึกถึงเพลงนี้เลย เพียงแต่เราทำให้คนที่เราเคยชอบมาชอบเราไม่ได้ และคนที่มาชอบเราก็ทำให้เราชอบไม่ได้แบบในเนื้อเพลงอยู่ดี