หลังจากผ่านวันเวลาดีๆ ด้วยกันมามากมายได้รับรู้ถึงมิตรภาพของกันและกัน...

















แล้ววันที่ไม่อยากให้มาถึงที่สุดในเรื่องนี้ก็มาถึงจนได้สิน่า



...วันที่เรย์กับอากาเนะได้รู้ความจริงว่าต่างฝ่ายต่างยืนอยู่คนละขั้วกัน




มิหนำซ้ำยังโดนเข้าใจผิด หาว่าที่มาตีสนิทเป็นเพื่อนด้วยก็เพื่อจะหาโอกาสเล่นงาน ทั้งที่อากาเนะกับทุกคนอยากเป็นเพื่อนกับเรย์อย่างจริงใจแท้ๆ

แต่ความผิดหวัง ความกลัว ความระแวง และหลากหลายความรู้สึกด้านลบทั้งหลายกลับปิดตาเรย์จนมองข้ามความจริงใจของอากาเนะหมดสิ้น (ว่าที่จริงก็น่าจะคิดซะหน่อยน้าว่าถ้าอากาเนะคิดจะจับตัวจริง แค่โทรบอกปู่แกร๊กเดียวก็ส่งคนมาล้อมจับแบบนิ่มๆ ได้แล้ว แต่นั่นละนะ เข้าใจว่าคนเราจิตใจกำลังตกต่ำอยู่ เลยมองว่าชาวบ้านเค้าจะร้ายกับตัวเองไปซะหมด)








"แก้วที่มันร้าว...ไม่นานก็คงจะแตก"

"ใจที่มันร้าว...ไม่นานก็คงจะแหลก"

"แตกสลาย...ไม่มีวันเหมือนเดิม"

เห็นฉากสุดท้ายของตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงท่อนนี้ขึ้นมาเลย









ท่าตอนหน้าจะได้ฤกษ์ดราม่าชุดใหญ่กันตามมาตรฐานดราม่าที่เกิดจากความเข้าใจผิดเล็กๆ จนกลายเป็นเรื่องใหญ่กันล่ะสิงานนี้

แถมเผลอๆ จะตามมาด้วยดราม่าเรื่องความลับที่แท้จริงของไอ้เครื่องส่งพลังงานนิรันดร์นั่นด้วยว่ามันเอาพลังงานมาจากไหน + อุบัติเหตุที่แม่ของอากาเนะกับโมโมะเข้าโรงพยาบาลตลอดเวลาด้วยว่ามีเหตุมาจากอะไร (กะว่าสองเรื่องนี้รวมกับดราม่าเรื่องชีวิตเรย์น่าจะเกี่ยวข้องกัน และทำให้ดราม่าระหว่างเรย์กับอากาเนะเข้มขึ้นแน่ๆ)