เคยไหมครับพอเงินเดือนใกล้ออก เราจะเริ่มเดินสำรวจร้านรวงต่างๆ ในห้างสรรพสินค้าชั้นนำแล้ว รองเท้ากีฬาสุดเท่ห์
นาฬิกาเรือนคับข้อมือ อุปกรณ์ไฮเทคที่หยิบออกมาแล้ว ใครๆก็ต้องเหลียวมอง ยิ่งถ้าสิ้นปี โบนัสออก ได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าและครับ
ทำงานมาเหนื่อยต้องให้รางวัลกับชีวิต บ้างหล่ะ ชอบง่ะ อยากได้มานานแล้ว บ้างหล่ะ แต่ละเหตุผลที่จะหามาเข้าข้างตัวเอง
ถ้าซื้อหามันมาแล้ว เงินเดือนยังเหลือกิน เหลือใช้ เหลือเก็บ เหลือจุนเจือครอบครัว ก็ซื้อกันไปครับ แต่ผมไม่ใช่แบบนั้น ซื้อมาแล้ว
ก็ต้องประหยัดกันไป อาศัยกินประหยัดมากขึ้น ใช้เงินให้น้อยลงในเดือนนั้นๆ
อยู่มาวันนึงมีโอกาสได้ไปทำงานเก็บเงินที่ new york ก็เลยขนทุกอย่างที่คิดว่าดูดี เสื้อผ้า รองเท้า อุปกรณ์ไฮเทคต่างๆ
ด้วยความคิดที่ว่า จะให้ไอ้กันมาดูถูกเราไม่ได้ ทุกอย่างที่เราใช้มันต้องมีราคา แต่พอไปใช้ชีวิตที่นั่น ได้เห็นอะไรหลายอย่างจนคิดได้
รองเท้า เสื้อผ้า ที่เราคิดว่า สุดเจ๋ง คนกวาดถนน เด็กส่งพิซซ่า ไอ้โก้ล้างจาน มันยังใช้ของดีกว่าเราเลย (ค่าแรงขั้นต่ำที่นั่น ซื้อของ
พวกนี้ได้สบายๆ) สุดท้ายผมเลยเข้าใจว่า ของแบรนด์ดังจากเมืองนอก ราคาก็จะใกล้เคียงกันทั่วโลก กลุ่มเป้าหมายของสินค้าเค้าคง
ไม่ใช่เรา แต่เราเองอยากไปซื้อสินค้าเค้าเพื่อยกระดับตัวเอง (แค่เปลือก) ทั้งๆที่สินค้าในระดับเราก็มีขาย ซื้อมาใส่ก็ไม่กระทบเงิน
ในกระเป๋าด้วย
ลองคิดดูเล่นๆ ผู้หญิงคนหนึ่ง(มนุษย์เงินเดือน(น้อย)) ถือกระเป๋าแบรนด์ดัง เดินสวนกับสาวไฮโซ(จริงๆ) คุณคิดว่าสาวไฮโซ
จะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ระดับเดียวกับเธอเหรอ คงไม่หรอก ผ่อนชัวร์ แห๋มหล่อนคงกินม่ามาไปอีกหลายเดือนหล่ะสิ หรือไม่ก็ของปลอม
ตอนเรียนมหาลัยมีเพื่อนผมคนหนึ่ง กินง่ายอยู่ง่าย ไม่เรื่องมาก ใช้ของ แต่งตัวธรรมดามากๆ อยู่มาวันนึงได้รู้ว่ามันเนี่ยลูกเศรษฐี
ชัดๆ เพื่อนๆและผมต่างก็ชื่นชมว่ามันเป็น ไฮโซ โลว์โปรไฟล์ ตัวจริง แต่นี่อะไรเนี่ย พอผมก้าวเข้าสู่ชีวิตทำงาน ผมกลับทำตรงข้าม
กับคนที่ผมชื่นชม ซะงั้น
ทุกวันนี้หลังกลับจาก new york ผมมองทุกอย่างเปลี่ยนไปครับ ผมไม่ได้แอนตี้แบรนด์เนมนะ แต่ผมจะซื้อมันใช้ก็ต่อเมื่อผมคิด
ว่า ผมได้อยู่ระดับเดียวกับมันหรือสูงกว่ามันแล้ว เมื่อก่อนผมไม่เคยมองเสื้อผ้าที่ขายในโลตัส เลยนะ แต่เดี๋ยวนี้ซื้อมาใส่ประจำ เพื่องฝูง
ก็ยังคบกะผมดีอยู่ เงินเหลือกิน เหลือเก็บ เพียบ.....จบครับ
ข้อคิดจากของแบรนด์เนม...กับมนุษย์เงินเดือน (น้อย)
นาฬิกาเรือนคับข้อมือ อุปกรณ์ไฮเทคที่หยิบออกมาแล้ว ใครๆก็ต้องเหลียวมอง ยิ่งถ้าสิ้นปี โบนัสออก ได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าและครับ
ทำงานมาเหนื่อยต้องให้รางวัลกับชีวิต บ้างหล่ะ ชอบง่ะ อยากได้มานานแล้ว บ้างหล่ะ แต่ละเหตุผลที่จะหามาเข้าข้างตัวเอง
ถ้าซื้อหามันมาแล้ว เงินเดือนยังเหลือกิน เหลือใช้ เหลือเก็บ เหลือจุนเจือครอบครัว ก็ซื้อกันไปครับ แต่ผมไม่ใช่แบบนั้น ซื้อมาแล้ว
ก็ต้องประหยัดกันไป อาศัยกินประหยัดมากขึ้น ใช้เงินให้น้อยลงในเดือนนั้นๆ
อยู่มาวันนึงมีโอกาสได้ไปทำงานเก็บเงินที่ new york ก็เลยขนทุกอย่างที่คิดว่าดูดี เสื้อผ้า รองเท้า อุปกรณ์ไฮเทคต่างๆ
ด้วยความคิดที่ว่า จะให้ไอ้กันมาดูถูกเราไม่ได้ ทุกอย่างที่เราใช้มันต้องมีราคา แต่พอไปใช้ชีวิตที่นั่น ได้เห็นอะไรหลายอย่างจนคิดได้
รองเท้า เสื้อผ้า ที่เราคิดว่า สุดเจ๋ง คนกวาดถนน เด็กส่งพิซซ่า ไอ้โก้ล้างจาน มันยังใช้ของดีกว่าเราเลย (ค่าแรงขั้นต่ำที่นั่น ซื้อของ
พวกนี้ได้สบายๆ) สุดท้ายผมเลยเข้าใจว่า ของแบรนด์ดังจากเมืองนอก ราคาก็จะใกล้เคียงกันทั่วโลก กลุ่มเป้าหมายของสินค้าเค้าคง
ไม่ใช่เรา แต่เราเองอยากไปซื้อสินค้าเค้าเพื่อยกระดับตัวเอง (แค่เปลือก) ทั้งๆที่สินค้าในระดับเราก็มีขาย ซื้อมาใส่ก็ไม่กระทบเงิน
ในกระเป๋าด้วย
ลองคิดดูเล่นๆ ผู้หญิงคนหนึ่ง(มนุษย์เงินเดือน(น้อย)) ถือกระเป๋าแบรนด์ดัง เดินสวนกับสาวไฮโซ(จริงๆ) คุณคิดว่าสาวไฮโซ
จะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ระดับเดียวกับเธอเหรอ คงไม่หรอก ผ่อนชัวร์ แห๋มหล่อนคงกินม่ามาไปอีกหลายเดือนหล่ะสิ หรือไม่ก็ของปลอม
ตอนเรียนมหาลัยมีเพื่อนผมคนหนึ่ง กินง่ายอยู่ง่าย ไม่เรื่องมาก ใช้ของ แต่งตัวธรรมดามากๆ อยู่มาวันนึงได้รู้ว่ามันเนี่ยลูกเศรษฐี
ชัดๆ เพื่อนๆและผมต่างก็ชื่นชมว่ามันเป็น ไฮโซ โลว์โปรไฟล์ ตัวจริง แต่นี่อะไรเนี่ย พอผมก้าวเข้าสู่ชีวิตทำงาน ผมกลับทำตรงข้าม
กับคนที่ผมชื่นชม ซะงั้น
ทุกวันนี้หลังกลับจาก new york ผมมองทุกอย่างเปลี่ยนไปครับ ผมไม่ได้แอนตี้แบรนด์เนมนะ แต่ผมจะซื้อมันใช้ก็ต่อเมื่อผมคิด
ว่า ผมได้อยู่ระดับเดียวกับมันหรือสูงกว่ามันแล้ว เมื่อก่อนผมไม่เคยมองเสื้อผ้าที่ขายในโลตัส เลยนะ แต่เดี๋ยวนี้ซื้อมาใส่ประจำ เพื่องฝูง
ก็ยังคบกะผมดีอยู่ เงินเหลือกิน เหลือเก็บ เพียบ.....จบครับ