ผมกับแฟนคบกันมาเกือบ 6 ปีแล้ว...
ตั้งแต่ตอนเค้ายังไม่เข้าปี 1 จนตอนนี้ทั้งคู่มีหน้าที่การงานที่ดี
เราวาดฝันไว้ต่างๆ มากมายระหว่างที่คบกัน - แต่งงาน มีลูก อยู่ด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่า

ผมเริ่มเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง ได้ซื้อคอนโดหวังเอาไว้ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน เตรียมตัวขอแต่งงาน
ผมเริ่มพาแฟนมาที่บ้านให้พ่อกับแม่รู้จัก...

ปรากฎว่ามีข้อเสียต่างๆ มากมายที่พ่อแม่เห็นในตัวแฟนผมและตำหนิ - ซักผ้า งานบ้าน บลาๆ
พ่อแม่ผมไม่ได้ตำหนิโดยตรงนะ แต่เหมือนแฟนผมเค้ารู้ตัว พยายามเข้าหาผู้ใหญ่มากขึ้น

แต่เหมือนว่าเค้าพยายามมาเป็นเวลานานแล้ว... เค้าเริ่มเหนื่อย...
เมื่อวานนี้เธอบอกเลิกกับผม เพื่อหวังให้ผมกลับไปอยู่ที่บ้าน ไปอยู่กับพ่อแม่เหมือนเดิม

ผมพยายามเกลี้ยกล่อมเธอว่า - ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน เรามาอยู่คอนโดด้วยกันเถอะ...
แต่ดูเหมือนว่าเธอก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี เธอจึงต้องการเลิกสถานเดียว...

ผมคุยกับเธอพอรับรู้ได้ว่าเธอยังรักผมอยู่... รักมากจนต้องการให้เลิกกัน เพราะเธอไม่ต้องการทำให้พ่อแม่ผมลำบากใจ...

อยากถามผู้มีประสบการณ์ว่า...
ผมเชื่อมาตลอดว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ถ้าสุดท้ายแล้วเรายังมีกันและกันมันจะผ่านพ้นไปได้... มันเป็นความจริงหรือเปล่า?
หรือว่า ความรักไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน อย่างที่แฟนผมเชื่อสุดขั้วหัวใจของเค้าตอนนี้

รบกวนช่วยแชร์ประสบการณ์หน่อยครับ