เมื่อสองใจห่มใจใจก็เคลื่อน
      สู่ห้วงหาวดาวเดือนเกลื่อนจรัส
      สู่สถานพิมานสรวงห้วงมนัส
      สืบสัมผัสรติรสระรวยระริน

      เมื่อสองกายห่มกายคล้ายกายเดียว
      สองกายเกี่ยวกอดกายคล้ายกระสินธุ
     ไหลล่องเลี้ยวเกลียวคลื่นรื่นวาริน
      กระทบหินกระทบฝั่งดั่งเพลงธรรพ์

     อวลอุ่น อ้อยส้อย และอ้อยอิ่ง
     เนิบนิ่ง นุ่มเนียน แล้วเปลี่ยนผัน
     ช้อยชด ชื่นชม ภิรมย์พลัน
     อัศจรรย์ท่องหนแล้ววนเวียน

     พยับโพยมโหมห้วงทรวงระทึก
     ครื้นครึกเวหนวนไหวเปลี่ยน
     เมขลาล่อแก้วแวววิเชียร
     สมุทรเกษียรคลื่นหยอกระลอกลาม

     ดาวรายเกลื่อนระยับขยับล้อ
     กะพริบคลอเคียงเดือนเลื่อนไหวหวาม
     พระพายพัดแผ่วโชยโปรยฝนงาม
     วิชชุวามวาบวับจับนภดล

     จันทร์ทอแสงนวลใยสองใจทาบ
     ก็เอิบอาบนวลใจวิไลผล
     พฤกษ์ชอุ่มชุ่มงามน้ำฟ้ายล
    ไหลเวียนวนรติรสระรวยระริน...


หยิบกลอนที่เคยเขียนไว้นิดหน่อยมาเกลาใหม่

เนื่องเพราะเห็นว่า หากปล่อยไว้นาน สมองทื่อไปเรื่อยๆ ก็จะไม่มีปัญญาเขียนต่อ

ขอบคุณผู้เข้ามาอ่าน ร่วมกระทู้ และเป็นกำลังใจให้สาวน้อยค่ะ..

หมายเหตุ..ขอบคุณภาพประกอบจากกูเกิ้ลค่ะ