คือ อ่านไปอ่านมาแล้ว(อ่านฉบับของ อ.วีระ นะครับ)
ตัวละครในเรื่อง ไม่ว่าจะฝ่ายธรรมะหรืออธรรมนี่ บำเพ็ญตบะกันให้ว่อนไปหมด
แล้วหลังจากบำเพ็ญตบะอย่างแรงกล้า ก็มีเทวดาทั้งหลายแหล่โผล่มาให้พรนู่นนี่นั่น
แต่ไม่มีอธิบายอะครับว่า การบำเพ็ญตบะเนี่ย มันคือการทำอะไร?

ใช่อันเดียวกับที่พราหมณ์(ในเรื่อง)ทำรึเปล่าครับ
อันนี้ผมก็สงสัยเหมือนกันครับว่า
พราหมณ์ในเรื่องเนี่ย ไปบำเพ็ญตบะ(ยังไงไม่รู้) จนมีวิชาแรงกล้ามาก สามารถสาปได้กระทั่งเทวดา(ห้ะ!?)
ยกตัวอย่าง เรื่องของฤาษีทุรวาสน่ะครับ
ที่พระอินทร์ขี่เอราวัณผ่านมา ฤาษีเอาพวงมาลัยให้พระอินทร์ พระอินทร์เอาพวงมาลัยให้เอราวัณ เอราวัณคันหัวเลยเอาพวงมาลัยมากระทืบทิ้ง
ฤาษีขัดใจนิดหน่อย สาปส่งพระอินทร์เลย ว่าออกรบกับพวกยักษ์ให้แพ้ตลอด แถมถอนคำสาปไม่ได้ด้วย

คือ คำสาปเนี่ย มันนึกจะสาปก็สาปได้เลย? ไม่ต้องมีเงื่อนไขอะไรให้วุ่นวาย?
แล้วไอ้การบำเพ็ญตบะนี่ไม่ใช่การทำความดีเหรอ?
หรือเป็นการทำความดี สะสมเป็น mp เอาไว้มาใช้ทำกรรม?