ต้องบอกว่าดู พรพรหมฯ มาตั้งแต่ตอนที่โตกว่าน้องเมย์ได้นิดนึงเองมั้ง ภาคสิเรียม โตขึ้นมาไม่ค่อยดูละครแล้วก็ยังกันเวลาชีวิตเพื่อที่จะดูเวอร์ชั่นน้ำฝน กุลณัตร เพราะชอบเรื่องนี้จริงจัง มันดูกี่ทีก็สนุกจะใครเล่นก็ตาม
เพราะเรื่องราวของมันสนุก

แต่..

ไม่มีเวอร์ชั่นไหนเลยที่ทำให้เราเข้าถึงตัวละคร เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกที่เข้าใจได้ยาก (พล็อดแบบนี้ สลับร่าง มันจะเข้าใจง่ายได้ไง) ของน้าวี ตันหยง เหมือนละครในครั้งนี้
การปูเรื่องราว ความละเอียดของบท ความละเมียดในการกำกับ จังหวะของละครมันทำให้เราค่อยๆดำดิ่งไปกับความรู้สึกของตัวละครแบบเนียนๆ พัฒนาขึ้นทุกๆอาทิตย์

เมื่อคืนฉากที่ตันหยงฟื้นขึ้นแล้วเรียกหา "น้าวี" ก่อนใครๆ จากนั้นก็มองหาแต่น้าวีแบบไม่แคร์สื่อเลย
ณ จุดนี้อินจัดเพราะเราเชื่อว่าเขาผูกพันและรักพระเอกแค่ไหน
ตอนเป็นน้องเมย์อาทิตย์ที่แล้วฟื้นขึ้นมาก็ตะโกนชื่อน้าวีเหมือนกัน ....เนียนมากนะบท

ที่สำคัญคุณทำให้น้าวีมีมิติมากกกก ผู้ชายพูดน้อย คิดเยอะ ฉลาด ไม่ใช่แค่น้าวีที่หล่อๆและอบอุ่นเหมือนที่ผ่านมา
และที่เจ๋งมากคือ คุณทำให้จับต้องได้ว่าความรักของน้าวีมันประมาณไหน ความโกรธ ความสับสน แบ่งน้ำหนักได้อย่างสมจริง มีเหตุมีผล ไม่มีหลุด
จุดนี้ต้องบอกว่านี่เป็นจุดแข็งที่สำคัญมากของละครเรื่องนี้

รอลุ้นอยู่ว่าเรื่องราวจุดพลิกจะเป็นอย่างไร เพราะที่ผ่านมาทำได้ดี กลัวหลุด ตายน้ำตื้น
แต่เมื่อคืนก็พิสูจน์แล้วว่า เนียนจริงอะไรจริง การถ่ายวิญญาณน้องเมย์มาในร่างตันหยงทำได้อย่างไร้รอยต่อ คนดูตามความรู้สึกของตัวละครไปได้อย่าง smooth แบบซาบซึ้งสุดๆ

เยี่ยมมาก