ดิฉันเป็นนักศึกษาระดับปริญญาเอก สาขาวิทยาศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยชั้นนำของเมืองไทยแห่งหนึ่ง

ผลการเรียนของดิฉันตั้งแต่เริ่มเรียนจนปัจจุบันก็กลางๆ ไม่ได้ดีขั้นเกียรตินิยม แต่ก็มีโอกาสได้เรียนต่อในระดับปริญญาเอก
อย่างที่บอกไปว่าดิฉันไม่ได้เป็นคนเก่ง ความรู้ที่ได้ทุกอย่างเกิดจากการอ่านทั้งสิ้น รู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง ก็พยายามทำความเข้าใจ
จนกระทั่งพอดิฉันได้เริ่มทำการทดลอง ช่วงเวลาอ่านหนังสือก็หายไป ดังนั้นความรู้ที่เคยมีก็หายไป จำได้้บ้าง ไม่ได้บ้าง

จนมาวันหนึ่ง ดิฉันต้องเข้าไปคุยงานกับอาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์ก็ถามไปเรื่อย ดิฉันตอบได้บ้างไม่ได้บ้่าง
จนกระทั่งอาจารย์พูดขึ้นมาว่า "คุณนี่โง่นะ" แล้วก็หัวเราะ ดิฉันหน้าชาเลยค่ะ แล้วมีประโยคเปรียบเทียบอีกหลายประโยค ดิฉันจำไม่ได้
แต่คำว่า "คุณนี่โง่นะ และเสียงหัวเราะ" มันเป็นประโยคดูถูกที่เจ็บแสบมาก และมันก็ฝังอยู่ในความคิดตลอดหลายวันที่ผ่านมา ก็ยังทำใจไม่ได้
มันเกิดมีคำถามว่า "เราโง่จริงเหรอ โง่ขนาดนั้นเลยเหรอ โง่จนต้องดูถูกกันเลยเหรอ"

ตอนนี้ดิฉันไม่สามารถจัดการอารมณ์ตรงนี้ำได้ ความคิดแวปหนึ่งบอกว่า "เอาวะ ก็ไม่ได้มีใครฉลาดตั้งแต่เกิด อ่านมันเข้าไป เดี๋ยวก็เข้าใจ" แต่พอหยิบมาอ่านก็จะนึกถึงคำพูดและเสียหัวเราะ ความคิดอีกแวปบอกว่า "ไม่เคยโง่มาก่อนรึไง ก็ไม่ได้เกิดมาฉลาดนิ อ่านก็อ่านเอง ตอนถามก็ไม่เคยจะตอบไรเลย แล้วทำไมไม่พูดรักษาน้ำใจกันบ้าง"

รู้นะค่ะว่าการเรียนปริญญาเอกไม่ใช่เรื่องง่าย แค่เรื่องงานก็เหนืื่อย ท้อ กำลังใจก็หมดถดถอย แต่ทำไมต้องทำลายกำลังใจกันด้วย