หน้าเปิด ประกาศวันฉาย SS4 วันที่ 8 เมษายน

ต่อจากตอนที่แล้ว ฮายาเตะมาหานางิเพื่อบอกเรื่องที่สัญญากับลุกะว่าถ้านางิแพ้เขาก็จะต้องแต่งงานกับลุกะ นางิตกใจใหญ่ถามฮายาเตะว่าหมายความว่าไง ฮายาเตะบอกก็ตามที่บอกนั้นแหละ ฮินะก็ถามทำไมไปรับปากแบบนั้น จิฮารุยังถามเลยว่าเป็นการลงโทษอะไรรึเปล่า แต่ฮายาเตะบอกเปล่า ฮายาเตะบอกเป็นสัญญาอย่างตรงไปตรงมาที่ตอบรับความรู้สึกของลุกะอย่างตรงไปตรงมา บอกเลยว่าเขาจะไม่กลับคำพูดด้วย นางิเลยพูดอะไรไม่ออก แต่ฮายาเตะก็บอกแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร ฮินะกับจิฮารุถามเลยว่าไม่เป็นไรอะไร ฮายาเตะบอกก็ตราบเท่าที่นางิชนะ ก็ไม่เป็นปัญหาแล้ว

เจอฮายาเตะพูดเข้าแบบนี้นางิถึงกับมืดมนทันที ฮายาเตะถามนางิจะชนะใช่มั้ย นางิเจอเข้าแบบนี้ก็ตกใจจนได้แต่พูดว่า แน่นอนเธอจะชนะแน่นอน ทำเอาทั้งฮินะ จิฮารุ กับอายุมุเหงื่อตกแทน

พอฮายาเตะไปแล้วนางิก็คิดเลยว่าตัวเองจะทำยังไงดี พอกลับมาดูการ์ตูนที่ตัวเองวาดอีกครั้งก็คิดเลยว่าแบบนี้ไม่ว่ายังไงเธอก็แพ้แน่ 99% ตัวเองยังมองไม่เห็นทางที่จะชนะลุกะได้เลย แต่ถ้าไม่ชนะเธอก็ต้องเสียฮายาเตะไป แต่ปัญหาไม่ใช่แค่นั้น นางิมองปฎิทินดูก็เห็นว่าเหลือเวลาอีกเพียง 2 อาทิตย์เท่านั้น แค่จะเขียนให้ทันรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย

ทันทีนั้นนางิก็เลยเดินออกไป จิฮารุเลยถามว่าจะไปไหน สุดท้ายจิฮารุก็เลยต้องตามนางิมายังร้านหนังสือโดยที่ไม่รู้ว่านางิมาทำอะไรและบอกนางิว่านางิไม่มีเวลาแล้วนะ นางิบอกเธอมาร้านนี้ก็เพราะไม่มีเวลานั้นแหละ จิฮารุเลยคิดว่านางิคงมาหาไอเดียในร้านหนังสือแบบที่พวกมืออาชีพทำกัน

แต่สิ่งที่นางิมาหานั้นล้วนแต่เป็นหนังสือที่อธิบายถึงวิธีทำตามเป้าหมายให้ได้สำเร็จในเวลาสั้นๆทั้งนั้น นางิบอกเธอจะต้องเริ่มอ่านหนังสือพวกนี้ทำเอาจิฮารุเหงื่อตกแผนอีกรอบ จิฮารุขอขัดนางิบอกเลยว่าถึงจะอ่านหนังสือพวกนั้นไปขนาดไหนก็ไม่ได้ช่วยให้ชนะหรอก นางิเลยถามว่างั้นทำยังไงถึงจะชนะได้ ทำยังไงเธอถึงจะเอาชนะลุกะได้แบบแฟร์ๆ จิฮารุก็บอกจะไปรู้ได้ไงเล่า นางิเลยบอกงั้นก็อย่ามากวนเธอบอกไม่มีเวลาแล้ว นางิคิดว่าเธอจำเป็นต้องหาอะไรสักอย่างที่ช่วยให้เธอชนะให้ได้

แล้วนางิก็มายืนอ่านแบบเคร่งเครียดในร้าน ฮินะดูก็บอกเลยว่าของแบบนั้นจะไปช่วยอะไรได้ จิฮารุก็เห็นด้วย พูดอยู่แหมบๆนางิก็บ่นขึ้นมาเลยว่าไม่ได้เรื่อง หนังสือแนวทางพวกนี้ไม่ได้ช่วยให้ไอเดียการ์ตูนเลย ฮินะกับจิฮารุก็บอกแน่นอนอยู่แล้วสิ

อายุมุเลยถามอาชิบาชิว่านางิพอจะทำอะไรได้บ้าง อาชิบาชิก็บอกมีมีวิธีที่แน่นอนอย่างหนึ่งที่จะเขียนการ์ตูนดีๆได้ในเวลาแบบนี้ นางิกับอายุมุก็ถามเลยว่าจริงเหรอ อาชิบาชิบอกใช่

อาชิบาชิก็เริ่มเล่าเรื่องนานมาแล้วตอนนั้นเขากำลังขี่จักรยานคนเดียวกลางดึกในถนนเล็กๆเส้นตรงที่จะไปถนนนาคาซุกิ บอกตอนนั้นเป็นเวลาตีสาม เมืองนั้นเงียบสนิทและมีเพียงเขาที่อยู่ในเงาสลัวๆของไฟถนน และตอนนั้นเองที่เขาเห็นชายแก่คนหนึ่งทางฝั่งตรงข้าม เพราะเป็นถนนเส้นตรงทำเอาเขามองเห็นทางข้างหน้าได้ไกล ตอนนั้นถึงจะรู้ว่ายังอยู่ห่างจากคนๆนั้นพอควรแต่ก็บอกได้เลยว่ารู้สึกว่าชายคนนั้นน่าขนลุกเอามากๆ ยิ่งกว่านั้นก็เป็นเวลาตีสามชายคนนั้นก็ยังสวมชุดขาวหมวกแบบถุง เขาก็เลยไม่อยากจะมองตรงๆแต่ก็ไม่มีทางเลือกเพราะเข้ามาใกล้แล้วก็เลยพยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่พอขณะที่กำลังผ่านไปเขาก็แทบช็อค นั้นเพราะว่าที่เขาคิดว่าเป็นหมวกนั้น.... จริงๆก็คือยันต์ที่ติดที่หน้าผากจนบังหน้านั้นเอง

เท่านั้นเองทั้งนางิกับอายุมุก็กรี๊ดลั่นร้าน อาชิบาชิก็บอกอีกว่าเขาเองก็ตะโกนและรีบหนีให้เร็วที่สุดเหมือนกัน พวกนางิโวยเลยว่าเอาเรื่องอะไรมาเล่ากัน อาชิบาชิบอกก็น่าสนุกไม่ใช่เหรอที่... เรื่องที่เล่าคือเรื่องจริง

อายุมุถามหมายความว่าไง อาชิบาชิบอกเรื่องจริงจะได้ผลดีในการเขียนเรื่องสนุก ใช้ประสบการณ์ที่สนุกๆนั้นมาเล่าให้คนอื่นฟัง ถ้าเริ่มจากตรงนั้นก็จะได้เรื่องดีๆและขยายตัวละครได้ อาชิบาชิบอกเลยว่านางิจะคิดเรื่องดีๆได้ก็ต้องทำให้น่าสนใจแต่แรกใช่มั้ยล่ะ นางิก็พอเข้าใจแล้ว อาชิบาชิก็บอกเลยว่าการ์ตูนดีๆหลายเรื่องเองก็ใช้วิธีนี้ จิฮารุก็เห็นด้วย

นางิที่เข้าใจแนวทางแล้วก็เริ่มคิดใหม่ ตอนนี้รู้ว่าเหลือเวลาอีกสองอาทิตย์ ถ้าคำนวณจากที่เคยวาดที่ผ่านมาก็เท่ากับมีเวลาสำรองแค่สองวัน จิฮารุถามนางิว่าแล้วนางิมีประสบการณ์สนุกๆรึเปล่า นางิก็บอกเลยว่าเธอจะออกเดินทาง จิฮารุก็งง นางิบอกตอนนี้คือปิดเทอมฤดูร้อน ถ้าจะเขียนการ์ตูนดีๆก็จำเป็นต้องออกเดินทางหาเรื่องสนุกในการเดินทาง จิฮารุบอกเลยว่าที่พูดนะรู้ความหมายมั้ย แต่นางิบอกให้เงียบไปเลยบอกยังไงพื้นฐานของเรื่องสนุกๆมันก็ต้องคิดถึงการเดินทางอยู่แล้ว เพราะงั้นนางิจึงบอกจากนี้เธอจะออกเดินทางไปยังที่ๆไม่คาดคิดนี่แหละ

จบตอน