เมื่อไม่นานมานี้ แฟนเห็นบล๊อคแชทของเราในเฟซบุ๊ค เราคุยเล่นหยอกล้อ ขำๆกะพี่ที่บริษัทเก่า แต่แฟนไม่ขำ เอามือถือเราไปแชทด่า แต่พี่เค้าไม่เชื่อว่าเป็นแฟนเรา คิดว่าเป็นเราแกล้งมาว่า แฟนเครียด ทะเลาะ ใหญ่โต บังคับเอาไอดีเฟซบุ๊ค และเบอร์มือถือพี่คนนั้นไป ให้ตั้งโอนสายทุกครั้งที่เบอร์นี้โทรเข้าให้โอนไปเครื่องเค้า แต่ไม่เคยมีสายนี้โทรมา...เพราะไม่ค่อยได้ติดต่อกัน นานๆครั้งเวลาเรามีเรื่องเดือดร้อน รถเสียรถชนก็ได้เค้าคอยช่วย .... กว่าจะเข้าสู่สถานการณ์ปรกติ เราเครียดแล้วเครียดอีก เครียดเพราะเรื่องไม่มีอะไรเลย เราไม่เคยคิดไม่เคยกระทำอะไรที่เป็นการนอกใจ

ต่อมาเรามีปัญหาอึดอัดใจที่ทำงาน ( ละไว้ในฐานที่เข้าใจเน๊าะ เดี๋ยวยาวเกิน) ที่ทำงานเก่าก็เสนองานมาเงินเพิ่มนิดหน่อย ( ตอนออกมาครั้งก่อน ไม่ได้มีปัญหาอะไร ลาออกอย่างมิตรไมตรี) เราก็ดีใจ แต่แฟนไม่ดีใจกับเรา เครียด โกรธ ทะเลาะ หาว่าเราหาเรื่องอยากไปอยู่ใกล้พี่เฟซบุ๊คคนนั้น...ซึ่งไม่ใช่เลย ไม่มีทางเป็นไปได้ เราไม่รู้สึกอะไรเลย คิดเป็นพี่จริงๆ ด้วยความสัตย์จริง

เค้าถึงขั้นขอบอกว่าถ้าพี่ขอร้องหนูดีๆ หนูจะเชื่อพี่มั้ย พูดเป็นทำนองว่า เค้าทนอยู่กับความหวาดระแวง ความทุกข์แบบนี้ไม่ได้ ถ้าเราเลือกที่จะไม่แคร์ ไม่ใส่ใจความรู้สึกไม่สบายใจของเค้า แล้วไปทำงานที่เก่า เรากับเค้าก็คงไม่มีอนาคตร่วมกันอีก...

แค่นี้เราสติแตก ร้องไห้ ถามเค้าว่าจะทิ้งเราด้วยเรื่องแค่นี้หรือ อย่าทำกับเราแบบนี้เลย เค้าตอบว่า...เค้าไม่ได้ทำอะไร เราต่างหากเป็นคนทำ เป็นคนตัดสินใจ...แล้วไม่ยอมพูดไรกับเราอีก จนถึงตอนนี้ ไม่รับโทรศัพท์ ไม่อะไรทั้งนั้น...

เรามาทำงานอย่างไร้วิญญาน...

เรากลัวว่าเค้าจะเลิกเราเพราะเรื่องที่ไม่มีอะไรเลยเรื่องนี้...แค่คิดถึงชีวิตที่ไม่มีเค้า เหมือนใจมันจะขาด..(ดราม่าจริงตู...)

อีกวันสองวันต้องให้คำตอบเรื่องงานแล้ว....
เราไม่อยากเป็นผู้หญิงที่ให้ผู้ชายมาจูงจมูก ชีวิตเป็นของเรา แต่เราไม่อยากเสียเค้าไป...

ปล. เหมือนสวยเลือกได้ แต่ไม่ใช่