สรุปง่ายๆนะครับ เธอชอบผม จีบผม ก็คุยๆกันจนวันนึงหลังจากเธอออกไปจากชีวิตผม ทีแรกเหมือนผมได้อิสระกลับมา ไม่ต้องไปทำตัวดี ไม่ต้องอึดอัดที่ต้องตกเป็นเป้าสายตา ไม่ต้องมีคนรอบข้างคอยจับผิด ไม่ต้องกลัวว่าเธอจะไม่ชอบเราในบางการกระทำ ความคิด คำพูด แต่พอผ่านไปได้ไม่ทันข้ามเดือน ชีวิตผมมันเหมือนขาดอะไรไป ไม่มีโน้ต ไม่มีข้อความ ไม่มีอะไรใดๆทั้งสิ้นจากเธอที่คอยเตือนคอยดูแลเหมือนแต่ก่อน ด้วยความที่ชีวิตเป็นชายโสด ทำอะไรตามสบายใจตัวเอง จนบางทีก็ลืมนัดลืมงานบ้าง

ผมสุขภาพไม่ดีนักครับ ชอบดูบอลดึกๆอีกทั้งๆที่มีงานพรุ่งนี้ แต่ก่อนจะมีเธอแสดงความห่วงใยครับ ดูแลครับ แต่ตอนนี้มันไม่มี น่าใจหายนะครับ เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอล้มป่วยครับ เข้า รพ ผมอยากไปเยี่ยมอยากไปดูเธอครับแต่กลัวเพื่อนแซว สายตาคนรอบข้างอีก แต่ผมก็อดอยากรู้ไม่ได้ครับ เลยไป รพ ก็ได้แค่ส่องๆที่หน้าห้องครับให้เห็นว่าเธอไม่ได้อาการหนักอะไรแล้ว เพราะตอนนั้นหนักพอดูครับ ผมก็โอเคแล้วครับ แต่ก็ไม่วายมีเพื่อนเห็นครับ เธอก็น่าจะเห็นด้วย ผมเลยรีบออกมาครับ และด้วยงานที่สำคัญๆรอเธออยู่ เธอรีบออกจาก รพ มาเพื่อทำงานต่อครับ ผมก็เห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แต่ใจสู้มากปากบอกไม่เป็นไรๆๆตลอดเลย

ผมสังเกตุเธอทุกการกระทำครับ ผมไม่ค่อยชอบให้เธอสนิทสนมกับผู้ชายนักครับ ไม่ชอบให้กระโดดโลดเต้น รื่นเริงมากไปเหมือนผู้หญิงบางกลุ่มเลยครับ และผมมักจะเก๊กทำตัวนิ่งๆ มาดเยอะหน่อยเวลามีเธออยู่ (แต่จะว่าไป ผมก็เก๊กทำตัวนิ่ง เข้ม มาดเยอะตั้งแต่ที่คนเขารู้กันว่าเราคุยกันแหละครับ จนตอนนี้ผมก็ยังไม่เลิกเก๊กสักที) พอเธอไม่อยู่ผมก็ยิ้ม หัวเราะ ทำอะไรฮาๆได้บ้าง แต่น้อยมากเมื่อเทียบกับแต่ก่อนที่จะมีเธอเข้ามาครับ ไม่รู้สิ ทำไมผมต้องเก๊กด้วยก็ไม่รู้ ทำไมต้องกลัวเธอเห็นอะไรบางอย่างของผม แล้วไง???? ผมก็ไม่รู้ครับ ตอนนี้ผมกลายเป็นว่าอยากรู้อยากเห็นทุกการกระทำ สีหน้า คำพูด ของเธอครับ อยากเห็นจริงๆนะครับ ตอนนี้คนรอบข้างคงเชื่อสนิทใจแล้วว่าผมชอบเธอคนนี้ เพราะวันนั้นที่ผมไปพลาดท่าที่ รพ นั่นเอง ผมต้องแอบเหล่ แอบมอง หาโอกาสให้ได้มองใกล้ๆในระยะที่เธอไม่สังเกตุเห็น ผมคิดมาก ผมสับสน วุ่นวายใจ นี่มันคืออะไร มันใช่ความรักครั้งแรกของผมหรือเปล่าครับ

เครดิต http://guru.google.co.th/guru/thread?tid=368ed950f1339bba

แอบเหมือนว่าที่แฟนเราเลยแฮะ = = น่าสนใจดีค่ะ เลยขอเอามาแปะๆ