.... พระถังซำจั๋งไม่ได้เอาพระพุทธศาสนามหายานไปเผยแผ่ในจีนนะครับ  พระพุทธศาสนามหายานมีอยู่ในจีนอยู่แล้ว  พระพุทธศาสนาเข้าสู่จีนตั้งแต่พ.ศ.๖๐๘ ในรัชสมัยของพระเจ้าฮั่นมิ่งตี่

อินเดียขณะนั้น เป็นช่วงที่พระพุทธศาสนามหายานรุ่งเรืองถึงขีดสุด เพราะพระเจ้าหรรษวรรธนะผู้ครองกันยากุพชะซึ่งมีอำนาจสูงสุดในอินเดียครั้งนั้น ทรงเลื่อมใส และให้ความอุปถัมภ์อยู่

พระถังซำจั๋งท่านเดินทางมาอินเดียก็เพราะว่า สมัยนั้นการแปลพระคัมภีร์พระไตรปิฎก สูตร และอรรถกถาหรือปกรณ์วิเสสของฝ่ายสาวกยานและมหายาน ซึ่งแพร่หลายในประเทศจีนขณะนั้น  มีปัญหาเรื่องความบกพร่องด้านภาษา เพราะพระที่แปลก็เป็นชาวอาเซียกลาง หรือชาวอินเดียที่เดินทางมาจีน แล้วท่านก็ไม่แตกฉานภาษาจีนเพียงพอ  ทำให้ปัญหาความถูกต้อง และอรรถรสทางภาษาเสียไป  บางคัมภีร์มีผู้แปลหลายสำนวนทำให้ยากจะรู้ว่าของใครถูกกว่ากัน  บางคัมภีร์ก็แปลแบบเก็บความ ทำให้สูญเสียเนื้อหาสาระบางส่วนไป   ยกตัวอย่างเช่นมหาปรัชญาปารมิตาสูตร (ไต้ปัวเยียกปอล่อมิกตอเก็ง)  ที่พระกุมารชีพ (คิวหมอล้อชิน) แปลเอาไว้ ก็แปลโดยอรรถ คือแปลแบบสรุปความเอา

พระถังซำจั๋งท่านเห็นข้อผิดพลาดและข้อบกพร่องในการแปลคัมภีร์ ก็เลยทำให้ท่านต้องการเดินทางมาอินเดียเพื่อศึกษาภาษาสันสกฤตให้แตกฉาน และนำคัมภีร์มหายานรวมถึงสาวกยานที่เกื้อกูลต่อการศึกษาพุทธปรัชญา ที่เป็นต้นฉบับสันสกฤตแท้ ๆ เพื่อนำกลับไปที่ประเทศจีน แล้วก็แปลเป็นภาษาจีน   โดยเฉพาะคัมภีร์โยคาจารภูมิศาสตร์ซึ่งเชื่อกันว่า เป็นผลงานของพระอริยเมตตรัยโพธิสัตว์ ได้เผยความนัยให้พระอสังคะได้เขียนขึ้น  

อีกจุดประสงค์หนึ่ง ก็เพื่อศึกษาพุทธปรัชญาโยคาจาร จากพระอาจารย์ศีลภัทรซึ่งเป็นอธิการบดีแห่งนาลันทาสมัยนั้น ท่านเป็นพระอาจารย์ใหญ่ของโยคาจารในสมัยนั้น

พระถังซำจั๋งนอกจากจะเรียนภาษาสันสกฤตจนแตกฉานแล้ว ยังเชี่ยวชาญจนถึงขั้นแต่งปกรณ์เป็นภาษาสันสกฤตจนเป็นที่ชื่นชมของพระอาจารย์ในนาลันทาและพุทธศาสนิกชนในอินเดียครั้งนั้น  คัมภีร์ที่ท่านแต่งเป็นภาษาสันสกฤตสองคัมภีร์ คือ  ชุมนุมวิถีธรรม  (ห้วยจงหลุง)- เป็นคัมภีร์ประมวลหลักธรรมในนิกายมาธยมิก หรือสุญญตวาท กับโยคาจารวิชญาณวาท เพื่อให้เห็นว่าสองนิกายนี้ไม่แตกต่างกัน   และอีกคัมภีร์หนึ่งคือ  กำจัดมิจฉาทิฏฐิ (ผั่วอั่กเกี๋ยนหลุน)  ซึ่งมีเนื้อหาอธิบายข้อโต้แย้งต่อบุคคลผู้กล่าวปรักปรำพุทธศาสนามหายาน

เมื่อท่านศึกษาในอินเดียจนจบแล้วจึงเดินทางกลับไปประเทสจีนพร้อมทั้งนำพระคัมภีร์พุทธศาสนามหายาน และสาวกยาน ไปประเทศจีนเพื่อกลับไปแปลเป็นภาษาจีน โดยได้รับพระบรมราชูปถัมภ์การแปลจากพระเจ้าถังไท่จง และพระเจ้าถังเกาจง  ท่านทำงานแปลจนสุดท้ายได้แปลคัมภีร์มหาปรัชญาปารมิตาสูตรที่พระกุมารชีพแปลแบบย่อความ  แต่พระถังซำจั๋งแปลแบบครบทุกเนื้อหา ไม่ตัดย่อความใด ๆ เลย  สำเร็จเป็นบุคคลแรก (ถ้าจำไม่ผิด มหาปรัชญาปารมิตาสูตร ผู้ที่แปลจนจบสมบูรณ์มีเพียงพระถังซำจั๋งเพียงรูปเดียว)

จึงสรุปว่า พระถังซำจั๋งไม่ได้นำพระพุทธศาสนามหายานไปเผยแผ่ในประเทศจีน (ประเทศจีนมีพุทธมหายานอยู่แล้ว) ที่ท่านนำกลับไปคือคัมภีร์ฉบับภาษาสันสกฤตเพื่อแปลเป็นภาษาจีนให้ถูกต้อง และนำแนวคิดเรื่องพระพุทธศาสนาแบบโยคาจารวิชญาณวาทไปเผยแผ่  ซึ่งต่อมาท่านก็ได้เป็นผู้ก่อตั้งพระพุทธศาสนานิกายโยคาจารที่พัฒนาแล้วในประเทศจีน เรียกว่า นิกายธรรมลักษณะ