ผมใคร่ขอเริ่มพูดคำไทโดยไม่ใช้คำจากผู้คนกลุ่มอื่นบนพื้นแผ่นดินนี้

หากมีอะไรผิดพลาดขอให้ท่านช่วยจับผิดคำเหล่านั้นด้วย


หลายปีได้ผ่านนานมาแล้ว ยังมีกระต่ายตัวหนึ่งเติบโตอยู่ในป่าอย่างเปรมใจ

จนวันหนึ่งกระตายตัวนั้นก็ได้เจอะกับตอไม้ที่นั่งร้องไห้อันเนื่องมาจากต้นไม้ต้นอื่นๆในป่าต่างพากันเกลียดตัวเอง

นั่นก็เพราะตอไม้คือที่นั่งของพ่อเมือง ต้นไม้ต้นอื่นๆเรียกร้องโหยหาจากพ่อเมืองเพื่อจะขอเป็นที่นั่งของท่านบ้าง

กระต่ายได้ยินเช่นนั้นจึงได้ย่างฝีเท้าไปหาพ่อเมืองและเล่าความของเจ้ากระต่ายให้ท่านฟัง

พ่อเมืองได้ยินเช่นนั้นแล้วจึงได้ย่างเข้าป่า ตัดต้นไม้ทุกต้นในป่าจนเหลือเพียงตอทั้งหมด

ในวันนั้นต้นไม้ทุกต้นในป่าพากันร้องไห้กันอย่างหนักที่ไม่มีใบกับกิ่งไม้อีกแล้ว

มีเพียงเจ้าตอไม้ตอแรกเท่านั้นที่ยิ้มอยู่ในมุมเล็กๆ.....นั่นเนื่องจากตาไม้ของเจ้าตอไม้ตอแรกกำลังมีใบอ่อนๆงอกออกมาใหม่

ชั่วโมงยามได้ผ่านพ้นไปหลายเดือน พ่อเมืองได้กลับไปยังพื้นที่ป่าเดิมและนั่งลงบนพื้นดินใต้ต้นไม้ต้นเดียวที่สูงที่ในป่า

เจ้ากระต่ายกลับไปถามเจ้าตอไม้ที่บัดนี้กลายเป็นต้นไม้ใหญ่ "มึJสบายดีไหม ยังมีใครเกลียดมึJอีกไหม"

เจ้าตอไม้ตอบว่า "กฺุสบายดี แต่พวกนั้นก็ยังเกลียดกฺุเพียงแค่กฺุแตกต่างจากพวกมัน"

พ่อเมืองได้ยินเช่นนั้นจึงได้กล่าวว่า "เขืออย่าได้คิดมากไปเลย มิมีผู้ใดในพื้นแผ่นดินแผ่นนี้หรอกที่จะทำอะไรให้คนอื่นถูกใจได้หมดทุกอย่าง"



จบ......(เขียนยากจูงเบย)