เมื่อวาน  เย็นย่ำสนธยา
ผมไปนั่งเล่นใต้ร่มไทรริมแม่น้ำ (ไม่บอกว่าที่ไหน  กลัวคนมาแย่งขอหวย)
นั่งดูสายน้ำเรื่อยไหล  ริ้วคลื่นเอื้อนเอื่อยวับวิบดั่งบอกส่งลาแสงสุดท้ายของดวงตาวัน
ลมเย็นโชยชื่น  ก็ชักเคลิ้มจะหลับ

ทันใดนั้นเอง
ผมก็สะดุ้ง  ขนลุกซู่  ทั้งตกใจและดีใจ  เมื่อมีรุกขเทวดามาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า
ท่านบอกว่า  ท่านสถิตอยู่ ณ ต้นไทรต้นนี้
เห็นผมมานั่งเล่น  เห็นแล้วก็รู้สึกเมตตา  เพราะผมหล่อ
ท่านเลยบอกว่า  ด้วยความหล่ออันสร้างโลกของผม  
ท่านจึงจะให้พรผมหนึ่งประการ  อยากได้อะไรขอมาได้เลย

ผมก็นิ่งคิดอยู่นาน  ไม่รู้จะขออะไรดี
อยากได้เมียก็อยาก  อยากเป็นชายแท้ก็อยาก  จะบอกว่าขอผัวสักคนก็เขิล
อยากกินยาดองสิบโหลไม่เมา ก็คิดได้ว่าไม่เมาแล้วจะกินไปหาพระแสงด้ามกุดทำไม
คิดไปคิดมา  ผมเลยคิดว่าขอเป็นนายกฯดีกั่ว  เท่ดี
ก็ขนาดไม่เป็นสัปรดแมวอะไรอย่างแหลมาร์คยังเป็นได้  หล่อขวัญเป็นบ้างจะทำไม

ผมก็ขอท่านรุกขเทวดาว่าขอเป็นนายกฯ
เท่านั้นแหละครับ  ท่านเทวดาหน้าเบ๊ปากแบะทันที
ท่านบอกว่า  บุฟเฟ่คาบิเนตว่าแย่แล้ว  
ประเทศไทยจะซวยถึงขั้นมียาดองงิสซึ่มคาบิเนตนี่  เห็นจะไม่ไหว
ท่านเลยบอกว่า  ให้ผมขออย่างอื่นได้ไหม  เรื่องเป็นนายกฯนี่ขอเหอะ  สงสารสลิ่มและแมงสาบ

ผมก็เลยปากพล่อย  หลุดปากขอไปง่าย ๆ ว่า
งั้นผมขอให้นายอภิสิทธิ์เลิกแหล  เลิกโกหก  เลิกหน้าด้านก็แล้วกัน
ท่านรุกขเทวดาได้ยินคำขอแล้ว  ร้องจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...
บอกว่า  อย่างนี้ข้าขอพิจารณาคำขออันแรกของเอ็งอีกสักครั้งก่อนดีกว่า

จบ


เรื่องจริงนะครับนี่
จริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...
ไม่เชื่อไปถามนายวัชระ  เพชรทอง ได้เลยครับ  หรือถามชวนนท์  ถามศิริโชค  ถามเทพไทก็ได้




ไปเข้ายามจำเวรล่ะครับ
ค่ำ ๆ ออกจากป้อมยามมาเจอกันอีกทีครับ