เราได้เลิกลากับแฟนที่คบกันมาเป็นเวลา 10 ปี มาได้ปีกว่าแล้ว ช่วงแรกที่เลิกกันเราก็ทำใจไม่ได้ เราตรอมใจ แต่ก็ได้กำลังใจจากเพื่อนสนิทและครอบครัว จนทำให้เรามีกำลังใจลุกขึ้นมารักตัวเอง เราพยายามตั้งใจทำงานจนเจ้านายเห็นความพยายามจึงขึ้นเงินเดือนให้ เราปรับปรุงตัวเอง ดูแลตัวเอง รักตัวเองและรักครอบครัวมากขึ้น ทำให้ช่วงหลังๆเราทำใจได้มากขึ้น แต่เราก็ยอมรับว่าเราเหงา เราอยู่ต่างประเทศ เพื่อนสนิทเราก็มีไม่กี่คน ทุกคนล้วนมีแฟน บางคนก็แต่งงานไปแล้ว และมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ทำให้เราไม่อยากไปรบกวนเค้ามากนัก เราต้องทำอะไรคนเดียว บางครั้งที่เราทุกข์ใจเราก็นั่งร้องไห้กอดกับน้องหมาที่บ้าน บางครั้งที่เราเหนื่อยใจมากๆเราก็ไปเที่ยวไกลๆ ไปพักผ่อน ซึ่งมันก็ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น แต่มันก็ยังเหงาเพราะเราต้องทำอะไรคนเดียวตลอด

และเมื่อวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาเราก็ได้รู้มาว่า แฟนเก่าเราเค้ามีแฟนใหม่แล้ว ชีวิตเค้ามีความสุขมาก มันยิ่งทำให้เราอยากจะร้องไห้ ในวันวาเลนไทน์ที่ทุกคนมีแต่ความสุข มองไปทางไหนก็มีแต่คู่รักเดินถือดอกไม้มาด้วยกัน แต่เรากลับรู้สึกว่ามีแต่เราที่เหงา เราได้แต่ถามตัวเองว่าเมื่อไหร่ จะได้เจอคนที่ใช่ซักที อายุเราตอนนี้ก็เข้าเลข 3 แล้ว หรือว่าจะต้องขึ้นคานไปจนตาย ที่ผ่านมาก็มีคนผู้ชายผ่านเข้ามาบ้าง แต่ก็ไม่เคยลงตัวซักที คนที่เค้าชอบเรา ก็ไม่ใช่สเป็คของเรา ส่วนบางคนที่เราชอบเค้ามาก เค้าก็ไม่ชอบเรา และวันนี้เราเพิ่งโดนคนที่เราชอบมากปฎิเสธมาหมาดๆ เราได้แต่ถามตัวเอง ว่าทำไมไม่เจอคนที่ใช่ คนที่ใจตรงกันซักที ปรกติเราไม่อ่อนแอขนาดนี้ แต่วันนี้รู้สึกอ่อนแอมาก เราควรจะฝึกตัวเองยังไงดี มีอะไรที่เราควรต้องเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขอีก ช่วยแนะนำด้วยนะคะ หรือกำลังใจเล็กๆน้อยๆก็ยังดี ขอบคุณนะคะ