วันนี้เรานัดเจอเพื่อนเหมือนเดิม เราก็ออกจากบ้านด้วยกางเกง3ส่วน เสื้อเชิ้ต
รองเท้าแตะ หน้าไม่มีแม้แต่แป้ง ที่จริงนัด 6 โมงเย็น แต่ธุระเราเสร็จไวเลยไปเจอเร็ว
เร็วนี่คือ บ่าย3 บอกล่วงหน้าอีกแค่ 5 นาทีก่อนถึง
พอเดินเข้าห้าง เจอเพื่อนถือชาเย็นมายื่นให้ แอบอึ้งๆไปนิดนึงว่าจะรู้ใจไปไหนเนี่ย!

จริงๆเราฝากเพื่อนซื้อของอย่างหนึ่งซึ่งหนักทั้งราคาและของ + เราบ่นว่าอยากดูหนังเมื่อหลายวันก่อนก็ได้ดู

มานั่งคิดดูมีคนไม่กี่คนหรอกที่เราจะเป็นตัวเองจริงๆได้ขนาดนี้ จะอ้วนจะผอม จะโทรมหรือจะสวย
นึกอยากจะคุยเรื่องอะไรก็ได้ จะเศร้าหรือตลกก็เข้าใจเสมอ
แม้ในมุมที่แย่ๆของเราก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปเมื่อได้รู้

ในขณะเดียวกันก็ด่าเราได้แบบที่เราไม่เคยรู้สึกโกรธ เตือนสติได้เสมอ
อยู่ๆเราก็นึกถึงคำว่า "สภาวะทิ้งตัว" ไม่มีอะไรจะต้องมาปิดบังแล้วจริงๆ

ใครเคยหรือกำลังรู้สึกแบบนี้ลองมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ ^^