ศาสนาที่ดีนั้นจะต้องไม่มีการแนะนำหรือสั่งสอนผู้คนให้    ยึดติดอยู่กับเรื่องของการทำบาป   และเรื่องของการที่ไปยึดติดผูกพันในเรื่องที่มันเป็นของโลก    โดยเฉพาะไม่ควรเลยที่จะสอนให้   คนมีความเกลียดชัง  อาฆาตกัน   ในเผ่าพันธุ์หรือบุคคลจำพวกต่างๆ   ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของการไปพัวพันกับกิเลสยิ่งไม่น่าจะมีการนำมาสอน   เช่นการใช้ชีวิตตาม   โทสะ  โมหะ  โลภะ  เพราะฉะนั้นพระเจ้าหรือศาสดาของศาสนาใดก็ตามที่มีการสอนให้คนเคียดแค้นกัน   สอนให้ฆ่าคน   ทำสงครามต่อสู้กัน    หรือสอนให้มีความรักกันในทำนองกามารมณ์    สอนให้หลงในโลกแล้วล่ะก็   แสดงว่าพระเจ้าหรือศาสดาท่านนั้นๆเองก็ยังมีบาปอยู่     เพราะว่ายังสอนให้คนทำบาปเกลือกกลั้วกับการใช้ชีวิตตามสัญชาตญานดิบเถื่อนของมนุษย์    


        สรุปเพราะฉะนั้นศาสนาที่ดีคือศาสนาที่    ไม่สอนให้คนทำตัวตามสัญชาตญานดิบเถื่อนของมนุษย์   หรือสอนให้คนใช้ชีวิตตามกิเลส  ไม่สอนให้คนฆ่ากัน  ต่อสู้  ทำสงครามกัน   ไม่สอนให้คนมัวเมาหลงอยู่ในโลก   และไม่สอนให้คนมัวเมาอยู่กับการบริโภคกาม   เพราะศาสนาที่ดีควรที่จะสอนให้ผู้คนมีการยกระดับทางจิตใจของตนให้สูงขึ้น   ไม่เมามัวพัวพันกับสิ่งต่ำๆเช่น  กิเลสทางโลก  และการใช้ชีวิตทางโลก   เพราะสิ่งเหล่านี้มีอยู่ในสันดานดิบของมนุษย์และสัตว์มาตั้งนานแล้ว