เรื่องมีอยู่ว่า...
5-6 ปีก่อนหน้านี้ ผมเพิ่งเริ่มหัดที่จะ ให้ดอกไม้ กะคุณภรรยาในวันวาเลนไทน์
เพราะปกติ ผู้ชาย (แมนๆ)อย่างผมเนี่ย เวลาจะโรแมนติก จะ "ขี้อาย" เอามากๆ
ผมว่าผู้ชายส่วนใหญ่ก็คงเป็นเหมือนกัน..สำหรับคนที่ไม่เป็นพวกขี้อายอย่างผม
ถือว่าเป็นพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม ที่พระเจ้าประทานมาให้คุณ อย่าทิ้งมันไปหละ

ทุกปี ผมจะซื้อดอกกุหลาบมาทั้งกระถางเลยครับ แบบกะว่า ปลูกไว้ต่อที่บ้านเลย
จะได้ไม่เสียของ (โดยส่วนตัวเป็นคน ค่อนข้าง "งก" อะครับ)..ทำมาทุกปีไม่ขาด

มาถึปีนี คุณภรรยา มีเหตุจำเป็นต้องเดินทางไปธุระต่างจังหวัด..ในวันวาเลนไทน์พอดี
ผมก็ไม่ลืมที่ จะ ส่ง รูป ดอกกุหลาบ ทาง "LINE" ไปให้ เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ
เพราะในส่วนลึกๆแล้วมันกลายเป็นหน้าที่ ที่ควรจะทำในฐานะ สามี คนหนึ่ง..

เมื่อวาน วันวาเลนไทน์ ผมยุ่งทั้งวัน ทั้งเรื่องงาน เรื่องลูก เริ่องสุนัขที่ป่วย
หัวหมุน.ติ้วๆ..เลย แต่ก็ยังมีหน้าที่ (อันเต็มใจ) ที่จะไปรับภรรยา จากสนามบิน

ในใจจริงๆแล้ว ..ผมก็คิดว่า วาเลนไทน์ปีนี้ ก็คงจบแค่ ส่ง  LINE แล้วหละเพราะ
ด้วยเหตุ ยุ่งมาก และ ตอนเย็นก็ยังมีเรื่องยุ่งๆต่ออีกเพียบเลย..

บังเอิญว่า ...
ทางผ่านจะไปสนาบิน ....
มีการวางดอกกุหลาบสำหรับขายไว้ ข้างทาง เรียงรายกันเพียบ ทั้งที่ มัน จะทุ่มนึงแล้ว
ผมผ่านร้านแรก ก็แวบ คิดนิดนึง...เอา ไม่เอา ดีหว่า..กำลังขับรถ รีบๆด้วย

พอดี เห็นอีกร้านนึงอยู่ด้านหน้า..อ๊ะ..พอจอดทัน...
เอาวะ..ไหนๆก็ไหนๆ ละ..ไม่เลือกอะไรหละครับ เดินลงไปหยิบ ได้ "ดอกนึง" จ่ายตังขึ้นรถ
วางดอกไม้ไว้หน้า คอนโซล แล้วไปสนามบินต่อ..

เครื่องลง รับภรรายเสร็จ ขึ้นรถ ..
กว่าจะมีจังหวะ ให้ดอกกุหลาบก็ คุยกันไปหลายเรื่อง..
เพราะภรรยาผมมีเรื่อง...คุยเย๊อะ..(แฮะ แฮะ)

เหมือนไม่มีไร...ใช่มั๊ยครับ...สำหรับผู้ชาย คนนึง ..ก็ผ่านไป..แต่
พอเข้าบ้าน..ทั้งที่ คุณเธอหอบกระป๋งกระเป๋า เต็มสองมือ..เข้าบ้าน
ได้สักพัก.."อ๊ะ..ดอกไม้หละจ๊ะ...ป๊า.."..

อ้อ..อยู่ในรถอะ..ปิดบ้านเรียบร้อยแล้ว...ไปพักเหอะเดินทางมาเหนือยๆอะ
มันอยู่ในรถคงไม่เป็นหรอกน่า...

เช้าวันนี้...
จะไปส่งลูกไปโรงเรียน...เห็นดอกกุหลาบเมื่อคืน ยังอยู่ดีในรถ..
แอบสังเกตเห็นว่า..เธอเอาไปชื่นชม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...
เหมือนกับว่า มันเป็นสิ่งที่มีค่า อย่างมาก...สำหรับ ผู้หญิงคนนึง..

อืม..ม์
จริงด้วยซิ..ผมก็ไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่...สักแต่ว่า มันเป็นหน้าที่..และหน้าที่
ทั้งที่จริงแล้ว "ความรู้สึก" ของผู้ให้และผู้รับต่างหาก ที่มันซ่อนอยู่และมันเป็นสิ่ง
ที่ยิ่งใหญ่กว่าหน้าที่ ...

ไม่แปลกใจที่เมื่อ วันเกิด วันปีใหม่ หรือวันสำคัญไหนๆ ที่ผมมักจะไม่ค่อยมีเวลา
มีแค่เวลาไปเดินห้าง ไปกินข้าว... ก็จะบอกว่า..
"วันนี้วันเกิด หม่าม๊า...อยากได้ไรอะจร๊า..จะซื้อให้..."

ภรรยา ผมก็จะยิ้มๆ แล้วก็ หยิบๆ ..ไปแล้ว ขอบใจจร๊า...
ในขณะที่ บางปีผมมีเวลาที่จะซื้อของให้เอง แล้วห่อของขวัญให้
ปีนั้น ดู เธอ จะมีความสุข...อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ๋ อารมณ์ดีทั้งวัน...

ว้า..ทำไม กว่าจะคิดเป็นทำไรเป็น กะผู้หญิงคนนี้ อายุก็ปาไปจะสี่สิบแล้ว
แล้วเมื่อก่อน ผมไปมัวคิดอะไรอยู่หว่า...เรื่องง่ายๆ แต่ก็ ไม่ใส่ใจ

ต่อไปนี้ ผมสัญญานะว่า..จะพยายาม ทำมันด้วย ใจ มากกว่า หน้าที่
ในกรณี ของผู้หญิง คนนี้...รักนะ...จุ๊บ ๆ