ครั้งนี้ลองแต่งเรื่องสั้นมาให้อ่านกันบ้างครับ
เห็นว่าใกล้ถึงวันวาเลนไทน์แล้ว ก็เลยแต่งเรื่องรักๆ บ้างดีกว่า
ติชมได้เต็มที่อย่างเคยนะครับ

แวะไปพูดคุยที่เพจ "มะออ" ได้เลยครับผม
http://www.facebook.com/maoo.writer
--------------------------------------------------

    จะไม่ให้ผมตกใจได้อย่างไร เมื่อเดินเข้าห้องเรียนมาแล้วพบว่ามีอีกคนที่หน้าตาเหมือนผมอย่างกับฝาแฝด
    อันที่จริงแม้แต่การแต่งตัว รูปร่าง ทรงผม ก็เหมือนกันอย่างไม่ผิดเพี้ยน
    เขามองตรงมาที่ผมและยิ้มให้อย่างหวานหยาดเยิ้ม
    “อะไรวะเนี่ย ?” ผมอุทานออกมาและกวาดสายตามองหาที่พึ่ง
    ทุกคนยังพูดคุยกันตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
    “เฮ้ยทอม นี่เป็นอะไรเนี่ย ท้องเสียเหรอวะหน้าโคตรซีดเลย” ไอ้ต้องทัก
    “ไอ้ต้องดูนั่นดิ มีคนหน้าตาเหมือนกูเลย แต่งตัวเหมือนกูด้วย” ผมพูด
    “แล้วทำไมวะ มันแปลกตรงไหนวะ ?”
    “เฮ้ย นี่ยังไม่แปลกอีกเหรอวะ ?” ผมตกใจมากกว่าเดิมเมื่อไอ้ต้องตอบมาแบบนั้น
    มันทำหน้าไม่เข้าใจ แล้วก็เดินส่ายหัวไปหาเพื่อนคนอื่นๆ
    “เฮ้ยไอ้เจตต์ มีคนหน้าเหมือนกู” ผมหันไปหาไอ้เจตต์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
    “อะไรของเนี่ย เป็นไรมากปะเนี่ย ?” ไอ้เจตต์แสดงอารมณ์ไม่ต่างจากไอ้ต้อง

    ผมมองหา “ฟ้า” เพื่อนผู้หญิงคนสนิท ที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.ปลายจนถึงมหาลัย
    ปกติมันจะมาถึงห้องเรียนก่อนผมเสมอ แต่วันนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของมันเลยด้วยซ้ำ
    ผมถามหาฟ้ากับเพื่อนๆ แต่ทุกคนทำหน้างงและบอกว่าไม่รู้จักฟ้า
    เรื่องประหลาดเกิดขึ้นพร้อมๆ กันทีเดียว 2 เรื่อง นี่มันอะไรกัน
    “นี่มันเรื่องบ้าไรวะเนี่ย หรือว่าเรากำลังฝัน” ผมบอกตัวเองแบบนั้น
    “ไม่ได้ฝันหรอก นี่มันเรื่องจริง” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง
    “เชน !! นี่นายรู้ใช่ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ?”
    “รู้สิ เราก็เคยเจอเหมือนกับนาย” เชนตอบเสียงเรียบ
    “เคยเจอเหมือนกันงั้นเหรอ ?” ผมถามอย่างแปลกใจ
    “ใช่ เราก็เคยมีคนที่หน้าตาเหมือนเราโผล่มาแบบนี้เหมือนกัน”

    เชนเล่าย้อนให้ฟังถึงเหตุการณ์ทำนองนี้ที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และมันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว มันเกิดหลายครั้งเสียจนสามารถจับต้นชนปลายได้ว่าสาเหตุมาจากอะไร
    “สาเหตุที่มีคนหน้าตาเหมือนพวกเราปรากฏตัวขึ้น เป็นเพราะมีคนให้ใจกับนาย” เชนพูด
    “ให้ใจ” ผมทวนคำพูดของเชนอย่างงงๆ
    “ใช่ เข้าใจคำว่าให้ใจไหม คือมีคนที่รักนายไงล่ะ”
    คำพูดของเชนทำเอาผมเหวอไปเลย เชนคงจะเดาออกก็เลยพูดต่อ
    “เมื่อเธอคนนั้นให้ใจกับนาย ตัวตนของเธอคนนั้นก็จะหายไป แต่จะไปปรากฏเป็นรูปร่างของนายขึ้นมาแทน อย่างที่เห็นนั่นไงล่ะ”
    “คนนึงหายไป แต่อีกคนที่หน้าตาเหมือนกับเราจะเกิดขึ้นมาแทนอย่างนั้นเหรอ ?” ผมค่อยๆ คิดตามคำพูดของเชน
    เชนมีชื่อเสียงในเรื่องความเจ้าชู้ทั้งกับเพื่อนๆ ในห้อง และเพื่อนๆ ต่างห้อง
    สาวๆ หลายคนมาตกหลุมรักมันจนโงหัวไม่ขึ้น หลายๆ คนต้องร้องไห้เสียอกเสียใจเพราะมันก็มาก
    ไม่น่าแปลกใจเลยถ้ามันจะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้หลายครั้งจนเข้าใจทะลุปรุโปร่ง
    แต่เดี๋ยวก่อนนะ การที่ฟ้าหายไปและมีคนที่หน้าตาเหมือนผมปรากฏตัวขึ้นมา มันไม่ได้หมายความว่าฟ้าหลงรักผมหรอกเหรอ
    ถึงแม้พวกเราจะโดนเพื่อนๆ แซวหลายครั้ง พยายามจับคู่เราก็หลายหน
    จนทำให้ผมไขว้เขว คิดเกินเลยความเป็นเพื่อนไปบ้าง
    แต่สุดท้ายเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา ผมไม่เคยคิดว่าฟ้าจะคิดอะไรกับผมแบบนั้น
    เพราะก่อนหน้านี้มันก็ดูเหมือนจะไปแอบรักใครบางคน

    เย็นวันนั้นที่เราเดินกลับบ้านพร้อมกัน
    จู่ๆ ฟ้าก็มีท่าทางแปลกไป แล้วก็พูดออกมาอย่างยากลำบากว่า
    “เฮ้ยทอม ถ้าหากว่า..ถ้าหากว่าเรา..คือถ้าเรา..”
    “มีอะไรก็พูดมาสิวะ” ผมพูดตัดรำคาญ
    “ถ้าเราชอบผู้ชายคนนึงมันจะดีป่าววะ ?” ฟ้าพูดออกมาในที่สุด มันดูโล่งใจที่พูดออกมาจนได้
    “หา..นี่แกไปชอบใครเนี่ย ?”
    “เออน่า ตอบคำถามเรามาก่อนสิ” ฟ้าพูด
    “ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่หว่า อยากชอบใครก็ชอบไปสิวะ” ผมพูด
    “เหรอๆ เรากลัวว่าเค้าจะไม่ชอบเราว่ะ”
    “เอ้า..แล้วจะรู้ไม้ล่ะเนี่ย ไอ้ฟ้า..แกบอกเรามาดีๆ ว่าแกไปชอบใคร บอกมา..” ผมเริ่มคาดคั้นคำตอบ
    “คือ..” มันพูดลากเสียงยาว ก่อนจะหลบตาผม แล้วก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น

    นึกไม่ถึงว่าคนที่ฟ้ามันแอบชอบจะเป็นผม
    มันก็น่าจะบอกผมมาตรงๆ นี่นา เพราะผมก็แอบชอบมันเหมือนกัน
    แต่ผมพยายามไม่คิดอะไรเพราะกลัวว่าจะเสียเพื่อน
    ลองคิดดูดีๆ ฟ้าก็จัดว่าเป็นคนสวยทีเดียว เรียนเก่ง แล้วก็เป็นที่รักของเพื่อนๆ
    หลายครั้งที่มีคนมาจีบมัน แต่มันก็ไม่เล่นด้วย
    มันให้เหตุผลทีเล่นทีจริงว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว
    แล้วก็บังคับให้ผมทำตัวเหมือนเป็นแฟนกับมันหลอกคนอื่นๆ เพื่อจะได้ไม่มีใครกล้ามาจีบมันอีก
    “ไหนว่าจะเป็นแบบหลอกๆ ไง” ผมคิดในใจแล้วก็อมยิ้ม นึกถึงหน้าเพื่อนรักที่รู้จักกันมาหลายปี

    อาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้ว เชนก็เลยกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม
    ด้วยภาพพจน์ของมันทำให้เราไม่ค่อยสนิทกันนัก
    แต่เหตุการณ์นี้ก็ทำให้รู้ว่ามันก็พึ่งพาได้เหมือนกัน ผมนึกขอบคุณเชนอยู่ในใจ

    ผมหันไปมองคนที่หน้าเหมือนผมอีกครั้ง
    ซึ่งเขาก็กำลังมองผมอยู่พอดี พอเห็นผมหันไปมองก็เลยตกใจ รีบเฉไฉหันไปมองทางอื่น
    สักพักจึงค่อยๆ หันหน้ากลับมา และจ้องตาผมแบบเขินๆ
    ผมขำนิดหนึ่งที่เห็นตัวเองอีกคนกำลังเขิน
    เมื่อลองสังเกตอีกครั้ง เขาเหมือนผมแค่หน้าตาและการแต่งกายเท่านั้นเอง
    ส่วนบุคลิกและท่าทางเป็นของผู้หญิงอย่างแน่นอน
    วันนั้นทั้งวันหมดไปกับการจ้องตาและส่งยิ้ม

    ผมยังทำใจไม่ได้ถ้าต้องคุยกับผู้หญิง ที่ภายนอกนอกจากจะเป็นผู้ชายแล้ว ยังเป็นผู้ชายที่หน้าตาเหมือนผมอีกต่างหาก
    ก่อนกลับบ้านเหมือนเชนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเดินเข้ามาคุยกับผมอีกครั้ง
    “เราลืมบอกนายไปว่า ถ้าต้องการให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม มันมีอยู่สองวิธี”
    ผมตั้งใจฟังเชนพูดอย่างใจจรดใจจ่อ
    “วิธีแรก คือ การให้ใจกลับไป คือ นายต้องรักเธอกลับ รักจริงๆ รักจากหัวใจเท่านั้นนะ เธอจะกลายเป็นนาย และนายจะกลายเป็นเธอ สุดท้ายหัวใจของทั้งคู่จะแบ่งกันไปฝ่ายละครึ่ง หัวใจของนายครึ่งหนึ่งจะไปอยู่ที่เธอ และหัวใจอีกครึ่งหนึ่งของเธอจะมาอยู่ที่นาย แล้วจากนั้นทั้งสองคนจะได้ร่างของตัวเองกลับคืนมา ได้ตัวตนของตัวเองกลับคืนมา”
    “ต้องรักกลับอย่างนั้นเหรอ อืมๆ” ผมทวนคำพูดของเชนอย่างเข้าใจ
    “วิธีที่สอง คือ ต้องทำลายหัวใจดวงที่ให้นายมาซะ นายต้องทำร้ายคนที่หน้าตาเหมือนนาย ต้องทำให้เขาเจ็บปวดใจแสนสาหัส แล้วเขาจะยอมเอาใจกลับไปเอง แต่วิธีนี้นายต้องใจแข็งนะ” เชนเน้นย้ำทิ้งท้าย
    ผมเลือกวิธีแรกอย่างไม่ต้องสงสัย

    คืนนั้นผมนั่งคิดนอนคิดว่าต้องทำอย่างไรถึงจะรักฟ้าได้
    จากเดิมที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิด กลัวความสัมพันธ์ที่คบกันมาหลายปีจะจบลง
    นี่คงจะเป็นครั้งแรก ที่ผมบอกตัวเองให้กล้าที่จะรักฟ้า
    ผมไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว ในเมื่อฟ้าเองก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ารักผมเช่นกัน
    ผมนอนหงายมองเพดานห้องอยู่บนเตียงนอน
    “ฟ้า” ผมเรียกชื่อของเธอเบาๆ

    ภาพวันเก่าๆ หวนย้อนเข้ามา
    ฟ้าไม่ใช่คนที่ผมปิ๊งตั้งแต่แรกเห็นแม้ว่าเธอจะสวยขนาดไหนก็ตาม
    ตรงกันข้าม เราเป็นเพื่อนที่เข้าอกเข้าใจกันตั้งแต่แรกพบ
    เธอไม่เคยทำอะไรให้ผมประทับใจเป็นพิเศษ
    ผมชอบหัวเราะเวลาเห็นเธอร้องไห้
    เพราะเวลาที่เธอร้องไห้ เธอจะสะอึกสะอื้น แล้วก็ทำปากเบ้เหมือนเด็กไม่มีผิด
    สุดท้ายเธอจะวิ่งไล่ทุบตีผมจนหยุดร้องไห้ และกลับมาหัวเราะอีกครั้ง
    เราเป็นเพื่อนที่คอยดูแลกันและกันเรื่อยมา
    ผมไม่รู้ว่าไปเริ่มชอบเธอตั้งแต่เมื่อไร
    รู้เพียงว่าเวลาที่ฟ้าอยู่ด้วย ผมไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านั้นอีกแล้ว

    เราจะเดินอยู่ข้างๆ กันเสมอ ไปไหนก็ไปด้วยกัน กลายเป็นปาท่องโก๋ที่ไม่เคยแยกจากกัน
    แต่วันนี้ วันที่ผมต้องเดินคนเดียว ผมรู้สึกเคว้งคว้างชอบกล
    เหมือนชีวิตของตัวเองมันเว้าแหว่ง หายใจไม่ทั่วท้อง
    ชีวิตตอนที่มีฟ้าอยู่ข้างๆ ดีกว่าเป็นไหนๆ
    ทำไมเมื่อก่อนผมถึงไม่เคยสังเกต ว่าเธอมีค่ากับตัวผมมากถึงขนาดนี้
    เธอเข้ามาเติมบางอย่างจนเต็ม บางอย่างที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
    ชีวิตที่มีเธอไม่ใช่ชีวิตที่สวยงามเลิศเลอ แต่เป็นชีวิตธรรมดาๆ ที่ครบถ้วนและอิ่มเอม
    วันนี้ผมรู้แล้วว่าผมขาดเธอไปไม่ได้จริงๆ
    ผมผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว ปล่อยให้ความคิดล่องลอยต่อไปโดยไร้การควบคุม

    “กริ๊งงง..”
    เสียงนาฬิกาปลุกทำผมตกใจตื่นขึ้นมา
    และต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่า บัดนี้ผมได้กลายเป็นฟ้าไปแล้ว
    สำเร็จ ในที่สุดผมก็รักเธอ
    ผมรีบไปที่มหาลัยแต่เช้า มองเข้าไปในห้องเรียน แต่ยังไม่เห็นตัวผมอีกคน
    “ยังมาไม่ถึงหละมั้ง วันนี้เรามาเร็วนี่นา” ผมคิด
    เพื่อนผู้ชายอีกคนหนึ่งที่มานั่งอยู่ในห้องก่อนแล้ว ชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นผมที่อยู่ในร่างของฟ้าเดินเข้าห้องมา
    “นี่เธอเป็นใครกัน” เขาถามเสียงประหลาดใจ
    “เราทอมเอง เราให้ใจกับฟ้าไปน่ะ เราก็เลยหน้าตาเหมือนฟ้า แต่อีกเดี๋ยวก็จะกลับไปเป็นปกติแล้ว” ผมตอบอย่างอารมณ์ดี
    “ทอม..ทำไม ?” เขาพูดออกมา ดูน้ำเสียงเศร้าศร้อย แต่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะกำลังลุ้นรอให้ฟ้าที่อยู่ในร่างของผมเดินเข้ามาในห้องเร็วๆ
    ไม่นานนักผมก็เห็นตัวเองเดินเข้ามา
    ผมรีบวิ่งไปจับมือ และบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจว่า
    “ฟ้า เราให้ใจกับเธอได้แล้วนะ เรารักเธอแล้ว” ผมรีบพูดอย่างตื่นเต้น
    ผมเห็นตัวเองทำท่าตกใจและยืนนิ่งไปอึดใจใหญ่ ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ ไหลร่วงลงมาอาบทั้งสองแก้ม
    ตัวผมตรงหน้าค่อยๆ เปลี่ยนไป ทั้งหน้าตาและการแต่งกายกลับไปเป็นผู้หญิงอย่างเก่า
    แต่ทว่า..เธอไม่ใช่ฟ้า

    เธอกลายเป็นเพื่อนผู้หญิงร่วมห้องอีกคนหนึ่ง
    เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาย
    ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่มันอะไรกัน แล้วฟ้าล่ะ ? ฟ้าหายไปไหน ?
    “เป็นแบบนี้เองสินะ” เสียงของเชนดังขึ้น
    “เชน นี่มันอะไรกัน เรางงไปหมดแล้ว” ผมในร่างของฟ้าพูด
    “ที่มันเป็นแบบนี้ มีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียว”
    “อะไรกัน รีบพูดมาสิ” ผมเร่งเร้า
    “นั่นเพราะว่า คนที่ให้ใจกับนายไม่ใช่ฟ้า แต่เป็นเธอคนนั้น ตอนนี้นายทำร้ายให้เธอเจ็บปวดแล้ว เธอจึงได้ความเป็นตัวเองกลับคืนมา” เชนพูด
    “แล้วฟ้าล่ะ ฟ้าอยู่ที่ไหน ?” ผมเริ่มพูดเสียงดังขึ้นอย่างร้อนใจ
    “เราก็ไม่รู้” เชนตอบเสียงเรียบอย่างเคย
    “ปัดโธ่เอ๊ย !! ก็ไหนว่าเก่งนักไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคราวนี้ถึงไม่รู้วะ !!” ผมระเบิดอารมณ์ใส่เชนอย่างเกินจะยับยั้งได้อีกแล้ว
    “ทอม..” เสียงเพื่อนผู้ชายที่มาก่อนร้องเรียก
    ผมหันไปมอง
    เขากำลังร้องไห้ และมองมาที่ผม
    ผมรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน เวลาหยุดเดิน
    นั่นเป็นท่าทางการร้องไห้เหมือนเด็กๆ ที่ผมจำได้ขึ้นใจ..