ยุคเสื่อม

เมื่อสมัยอดีตกาลนานมาแล้ว
กวีไทนเพริดแพร้วและฟูเฟื่อง
แต่งร้อยกรองสวยงามนามประเทิอง
มีครบเครื่องทั้ง โคลง กลอน กาพย์ ฉันท์ ร่าย

มาบ้ดนี้วงกวีมีอาถรรพ์
ไม่เห็นความสำคัญค่อยเลือนหาย
เหลือนักกลอนนอนเหี่ยวอยู่เดียวดาย
ทั้ง โคลง ฉันท์ กาพย์ ร่าย ต่างเรียก กลอน

เอาคำมาเรียงกันแปดเก้าคำ
ไม่จดจำสัมผัสดุจดังก่อน
สัมผัสนอกสัมผัสในไม่อาทร
เขียนแต่กลอนเปล่าไปคล้ายลำนำ

มีเนื้อเรื่องพรรณาประสาซื่อ
ไม่ยึดถือหลักใดใดให้คมขำ
โอ้วงกวีบัดนี้สุดระกำ
ต้องตกต่ำวนเวียนเขียนกลอนเอย.

"ปภัสสร"

๖ กุมภาพันธุ์ ๒๕๕๖ เวลา ๑๙.๒๔ น.