กลอนผมหาย (แต่ได้คืนแล้ว)

บันทึกของผู้เฒ่า ๓ ก.พ.๕๖

ผมเอากลอนไปวางใน หัวข้อย่อย ถนนนักเขียน ของห้องสมุด เมื่อ ๒ ก.พ.๕๖ เวลาเช้าประมาณ ๑๙ ชั่วโมงที่แล้ว
ถึงกลางวันก็มาเปิดดู มีเพื่อนมาให้ความรู้สึก สยอง ด้วย
แต่พอมาเปิดดูก่อนจะนอน กลับไม่เจอ
ผมวางไว้สองกระทู้ติดกัน คือ “เราเกิดมาทำไม” กับ “ขอบใจ” ในเวลาใกล้เคียงกัน
บท ขอบใจ หายไปครับ แล้วก็ไม่รู้เหตุผลต้นปลายด้วย ผมกลัวว่าจะลืมกดแท็ก
เดี๋ยวจะหลุดมากองอยู่ใน ไร้สังกัด แต่มาหาดูแล้วก็ไม่พบ ข้อความก็ธรรมด๊าธรรมดา
ไม่มีคำต้องห้าม เลยงงครับ

เอาเป็นว่าหายก็เขียนใหม่ได้ครับ เพราะผมมีต้นฉบับอยู่ในบล็อก
จึงขอยกเอามาเป็นหัวข้อ คุยกันวันอาทิตย์ ดีกว่า ข้อความมีดังนี้ครับ



_ _ขอบใจ_

พ่อนั้นเป็นเมล็ดพันธุ์อันสูงค่า
แม่เก็บมาเพาะบ่มไว้ให้สุขโข
ทั้งอาหารและปุ๋ยใส่ได้เติบโต
จนผุดโผล่จากดินเห็นเป็นตัวตน

เมื่อเล็กอยู่อุ้มชูเฝ้ารักษา
แสนเหนื่อยล้าจนสูงใหญ่ให้ดอกผล
แพร่พงศ์พันธุ์สืบไปในสกล
หลานเหลนล้นเรียงแถวเป็นแนวทาง

หลายสิบปีผ่านพ้นจนแก่เฒ่า _ _
ยังคอยเฝ้าดูความเจริญไม่เหินห่าง
ด้วยความรักความห่วงใยไม่จืดจาง
แต่ยิ่งนานยิ่งอ้างว้างช่องว่างไกล

ได้เป็นถึงปู่ย่าตายายชวด
แต่ต้องปวดร้าวนักเขาผลักไส
หมดเรี่ยวแรงหมดประโยชน์ไม่โทษใคร
ขอขอบใจที่ช่วยส่งลงบางแค.

_ "ปภัสสร"_

จาก นิตยสาร ต่วย'ตูน
กันยายน ๒๕๔๑ ปักษ์หลัง

เวลานี้เห็นเพื่อนใน รสก.เขียนกลอนแล้วส่งไปได้ตั้งหลายห้อง
จึงขอแรงให้เพื่อนช่วยอ่านแล้วบอกด้วยว่าควรจะใส่แท็กหมวดไหนบ้าง

หรือจะวิพากษ์ วิจารณ์ วิเคราะห์ วิจัย อย่างอื่น ๆ ก็ได้

พอเขียนมาถึงแค่นี้ก็ลองกลบับไปดูที่ ถนนนักเขียน ใหม่ ก็เจออยู่ที่เก่า
เมื่อคืนผมคงไม่ได้ถูกผีหลอกนะครับ ยิ่งไม่ค่อยไว้ใจประสาทของตนเองอยู่ด้วย

เอาเป็นว่า เรามาคุยกันวันอาทิตย์ ตามเคยของเราดีกว่านะครับ.


วางเมื่อเวลา ๐๕.๔๙