เวลานั่งรถเมล์สาย 129 ( หรือ 107 ) ตอนเย็นๆ ช่วง 4-5 โมงเย็น จะมีวัยรุ่นคนหนึ่ง ที่อาจจะมีความผิดปกติทางสมอง คือ เขาจะนั่งพูดคนเดียว แบบเล่าเป็นเรื่องราวต่างๆ แววตาเหม่อลอย เหมือนอยู่ในโลกส่วนตัวของเขา ( ดูจากหน้าตาแล้ว รู้ว่า อาจจะเป็นความบกพร่องทางการเรียนรู้ )

ลักษณะอาการก็คือ พูดคนเดียว แบบเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ หรือย้ำกับตัวเองว่าจะทำอะไร วันไหน เจอกับใคร ฯลฯ แต่ดูแล้ว น่าจะเป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนจากพ่อแม่ หรือองค์กร ให้ช่วยเหลือตนเอง ด้วยการนั่งรถเมลล์ เพื่อที่จะไปลงป้ายเดิมๆของเขา ( ร้านโออิชิ เลยเซ็นทรัลลาดพร้าว ) บางครั้งเรานั่งอยู่ใกล้ๆ แอบมองและเอาใจช่วยนะว่า จะลงถูกป้ายหรือเปล่า 5555+ เช่น วันนี้ใกล้จะถึงป้ายอยู่แล้ว ยังนั่งพูดคนเดียวอยู่ข้างหลังรถอยู่เลย จะลงรถทันไหมนะ ฯลฯ อะไรแบบนี้ 555+

เขาคนนี้ น่าจะอายุ 20 กว่าปี ใส่แว่น ผมแบบสกินเฮด ตัวสูงๆ และจะแต่งตัวเหมือนเดิมทุกวัน คือ เสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกงแสล็คสีดำ แบกเป้ 1 ใบ  ค่อนข้างจะเด่นนะคะ  คือถ้าใครนั่งรถสาย 129 ตอนเย็นๆ บ่อยๆ และเคยเจอ ก็ต้องจำได้แน่นอน

ช่วงนี้ จขกท ไม่ได้นั่งรถสายนั้น ในเวลานั้นสักเท่าไร ก็เลยอยากรู้ว่า ตอนนี้เขาก็ยังนั่งอยู่หรือเปล่า หรือว่าคนอื่นๆ รู้สึกอย่างไร มีอยู่ครั้งหนึ่งเห็นนักศึกษาผู้หญิง กลุ่มที่ไม่ค่อยเรียบร้อย หัวเราะเยาะเขา เราก็รู้สึกแอบโกรธแทนนิดนึง ( ถึงเขาอาจจะไม่รับรู้ก็ตาม ว่ามีคนหัวเราะเยาะ -*- )

นอกจากนั้นยังอยากถามเพื่อเป็นความรู้ว่า
1. โรคนี้ เรียกว่าอะไร  ( ไม่น่าจะใช่ออทิสติกนะคะ เพราะออทิสติกไม่น่าจะพูดคนเดียวหรือเปล่า )
2. เขารู้ได้ยังไงว่า ต้องลงรถเมลล์ตรงนี้ คือ มันเป็นสภาวะที่ ฝึกฝนให้เรียนรู้ได้หรือเปล่า ? แล้วสิ่งที่เขาคิดอยู่ในสมองของเขา คืออะไร ? เขามองเห็นโลกใบนี้เป็นอย่างไร ? คืออยากเข้าใจสภาวะของสารเคมีที่เกิดขึ้นในสมอง ของคนที่เป็นโรคนี้น่ะค่ะ  
3. ในประเทศไทยมีกลุ่มคน ที่พัฒนาคนพิการทางสมองหรือเปล่า  พ่อแม่ของเขาต้องใช้ความพยายามแค่ไหน อะไรแบบนี้ค่ะ แต่น่าจะต้องใช้ความกล้าหาญ ในการปล่อยลูกเรียนรู้ชีวิตนะคะ