ลูกสาวคุยไปหัวเราะไปกับแม่เค้า  "เวรกรรมจริงๆ จะทำอะไรต้องคอยระวัง ต้องเกรงใจนก"
สมัยนี้ต้นไม้มีน้อย นกต่างๆก็ต้องปรับตัว บ้านไหนมีต้นไม้อยู่บ้างก็แห่กันมาอาศัยและทำรังออกลูกหลานกันเต็ม ไม่ค่อยกลัวคนแล้ว รังอยู่เตี้ยๆใกล้ทางเดินไปมาก็ไม่เป็นไร  ก็ต้นไม้ทางเลือกมันน้อยจังนี่ ตรงไหนพอได้ก็เอาละ
ที่บ้านนี่มีเยอะเลย เท่าที่เห็นตอนนี้สามรังอยู่บนต้นไม้รอบบ้าน อีกสองรังมองไม่เห็นได้ยินแต่เสียงอยู่บนหลังคาตรงชายคา

นี่รังแรก ของนกปรอด อยู่บนต้นพุดริมบ่อปลาติดกับประตูข้างบ้าน  รังอยู่เตี้ยมากไม่ถึงไหล่เราเลย  เวลาเลื่อนเปิดประตูกระจกบานที่เห็นในรูปนี่ ถ้าเลื่อนแรงส่งเสียงดังเกิน แม่นกก็จะตกใจบินหนีไปพักนึง เผลอเลื่อนกระจกหรือมุ้งลวดแรงทีไรแม่นกบินหนีพึ่บพึ่บก็นึกสงสาร ในที่สุดก็ต้องกระมิดกระเมี้ยนค่อยๆเลื่อนทีละน้อย  เป็นที่มาของวลี "เกรงใจนก" ของลูกสาว