ผมเป็นห่วงว่า ตอนนี้ในสังคมไทยกำลังจะสร้างโมเดล
Ku Klux Klan หรือ KKK   ขึ้นมา
หรือมีภาคการเมืองที่ ใช้ โมเดลนี้ ในการเล่นการเมือง
โดยไม่สนผลกระทบต่อสังคม

Ku Klux Klan หรือ KKK
เป็นชื่อขององค์กรบูชาชาติพันธุ์ฝรั่งผิวขาวอย่างสุดโต่ง ต่อต้านเชื้อชาติอื่นๆ ศาสนาอื่นๆ โดยเฉพาะชาว African American และชาวยิว ที่มีอิทธิพลในสหรัฐอเมริกามาร่วมศตวรรษ มักจะใช้ความรุนแรงในการจัดการ เพื่อจุดประสงค์สูงสุดในการบูชาเผ่าพันธ์ผิวขาวของตนเอง


หลังจากเริ่มมีประเด็นโต้แย้งในเรื่องโรฮิงญามากขึ้น
แนวคิดเรื่องกำจัดทิ้ง  หรือไปปล่อยกลางทะเลให้ตายที่เคยอยู่ในหัวของภาคประชาชนที่
ไม่เห็ด้วยในการรับโรฮิงญา ก็เริ่มแสดงออกอย่างชัดเจน

ตัวอย่างความเห็นเช่น
  ... รัฐบาล ไม่ควรใจอ่อน   ต้องแข็งแข็ง ประกาศ นโยบาย อย่างแข็งกร้าว    ว่าไม่รับ   ถ้าเข้ามา ยิงทิ้ง  จมเรือทิ้ง สถานเดียว..
  .. ส่ง  ศาลตัดสิน ว่าหลบหนีเข้าเมืองมาโดยเป็นขบวนการ   ให้ ตัดสิน ฉีดยาพิษ ให้เสียชีวิต.
  .. kill them 555
   
แต่ก็ยังมีความเห็นค้านบ้าง
   สาธุ  ขออย่าให้ถึงขั้น ยิงทิ้ง จมเรือทิ้งเลย
   อ่อ ไม่ต้องโหดร้ายขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ แต่ไม่เห็นด้วยที่จะช่วยเหลือระยะยาว

หลายคนมองเรื่องการพูดในเชิง การกำจัดและล้างเผ่าพันธ์ เป็นเพียงเรื่องประชด ขำขัน
แต่ในทางรัฐศาสตร์ การเมืองแล้ว แนวคิดเหล่านี้  ไม่ใช่เรื่องขำขันที่มาประชดประชันกันได้เลย

ถ้าในสังคมอเมริกา พูดประชดแนวนี้ว่าต้องฆ่าล้างคนไทยให้หมด
เรายังจะมองเป็นเรื่องประชดอีกหรือไม่  หรือเราไปพูดประโยคนี้กับคนลาว ในประเทศลาว
จะเกิดอะไรขึ้น  ยังจำกรณีดาราท่านหนึ่งได้หรือไม่ ?

หรือเพราะโรฮิงญาเป็นชาติพันธ์ เล็กๆที่ไม่มีประเทศ  เราจึงสามารถ พูดประชดขำขันในระดับ นี้ได้ ?
การพูดถึงชาติพันธ์ในเชิงฆ่าล้างเผ่าพันธ์นั้น
เป็นเรื่องที่ละเมิดความเป็นมนุษย์อย่างบับซบที่สุดประเภทหนึ่งที่ไมใช่แนวคิด ขำขันหรือการเห็นต่างได้เลย

แต่ที่ผมเป็นห่วงไม่ใช่ การพูดขำขัน ทีเล่นทีจริง
ซึ่งเกิดจากการพูดโดยขาดวิจรณาญาณ โดยทั่วไป

แต่เป็นมุมมองตอบรับต่อเรื่องขำขันร้ายแรงนี้นี้ของสังคมไทย
ว่าเป็นเพียงการประชดประชันที่ยอมรับได้ ?
และมองเป็นเรื่องปกติ เล็กน้อยอย่างนั้นหรือ

นี่เรากำลังทำอะไรกันอยู่?



เรากำลังพูดเรื่องการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ ราวกับเป็นเรื่องตลกขบขัน บนโต๊ะอาหารเช้า
สังคมเราพัฒนาถึงขั้นนั้นแล้วหรือ?


อย่างไรก็ดี
เรื่องการอพยพโรฮิงญาเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่จะรับหรือไม่รับเข้ามาก็ ว่ากันไปตามสภาพความเหมาะสม
แต่การที่จะรับหรือไม่รับเข้ามา โดยถูกภาคสื่อ และการเมือง
หรือ ความกลัวควบคุมความเกลียดชังด้วยโมเดลแบบนี้
ผมมองว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นในสังคมไทย

ประเทศไทยเรา รับมือกับความแตกต่างได้น้อยมาก
เราฆ่ากันตาย เพียงเพราะความแตกต่างทางแนวคิดการเมือง
เราฆ่ากันตาย เพียงเพราะความแตกต่างทางพรรคฝ่าย
เราโทษกันไปมาระหว่าง ผู้ที่แตกต่างทางศาสนา แต่ชาติพันธ์เดียวกัน
แต่เราไม่เคยจะเรียนรู้กันเลยว่าพื้นฐานความเชื่อใดๆที่เราเคยรุ้จักนั้น มีความเป็นจริงมากน้อยแค่ไหน

เรากลัว และ รังเกียจความแตกต่าง ขนาดนั้นเชียวหรือ ?
บรรพบุรุษเรา รังเกียจความแตกต่าง และกลัวความแตกต่าง
จนยอมฆ่านศ ยอมฟาดเก้าอี้ใส่ศพ เพื่อทำลายล้างความแตกต่างเหล่านั้น
เราจะซ้ำรอยหรือ ?

"ผมจะปกป้องคำพูดของคุณด้วยชีวิต แม้ผมจะไม่เห็นด้วยกับมันก็ตาม"

นี่คือตัวอย่างคำพูดของ ผู้ที่เคารพในความเท่าเทียม และสิทธิเสรี ในความเป็นมนุษย์ อย่างแท้จริง
แล้วเรากำลังทำอะไรกันอยู่  ถึงตอนนี้ในความคิดของเรา เรากำลังเล่นบทพระเจ้าชี้เป็นชี้ตายชีวิตโรฮิงญา
เพียงเพระาความแตกต่าง ทางศาสนาและชาติพันธ์  หรือไม่?
ลองทบทวนจิตใต้สำนึกตัวเองดุว่ามีความคิดนี้
ถ้ามีขอให้รีบทำลายมันก่อนที่มันจะเติบโตไปมากกว่านี้


ในบริบทของโรฮิงญา ต้องตัดเรื่องศาสนาไม่ว่าจะทางบวกหรือทางลบ
และจัดการตามระบบทั่วไป ที่ไม่ใช่การส่งกลับไปตาย
อาจเป็นการเยียวยาระยะสั้นแล้วส่งต่อประเทศที่สามสี่ห้า โดยเร็ว
เราอาจจะต้องสูญเสียเงินบ้าง ในระหว่างนี้
สำหรับการดูแลด้านมนุษยธรรม   มันเป็นเรื่องปกติที่ต้องเกิดขึ้น
อย่างไรก็ดีเงินภาษีของชาตินั้นหมดไปกับการเยียวยาทางมนุษยธรรมให้กับคนต่างถิ่น
นั้นเป็นเพียงเล็กน้อย

เมื่อเทียบกับการโกงกินเชิงนโยบายของนักการเมือง
ถ้าเรารักเงินภาษีชาติควรจะเริ่มจากตรงนั้น
ไม่ใช่การปล่อยให้ความคิด อย่างเรื่องมนุษยธรรม ถูกทำลายลงเพียงเพราะ
ความห่วงในการสูญเสียเงิน

ประเทศไทยเราเอง ก็รับควมช่วยเหลือทางมนุษยธรรม
จากประเทศอื่นมาไม่มากก็น้อย ถึงเวลาที่เราจะพักจากบทผุ้รับมาเป็นบทผู้ให้บ้าง
ถึงแม้จะเป็นแค่ระยะสั้นๆ

และอย่าให้ข่าวด้่านลบเกี่ยวกับโรฮิงญา
หรือ ข่าวหรือ ทบ เหมารวมหรือ สมคบคิด
ทำให้เรา อยากฆ่า หรือผลักใครสักคนไปตาย
เราอาจแสดงความเห็นทางนโยบายในการรับหรือผลักดันได้

ตามการแสดงออกในระบบประชาธิปไตย

แต่ไม่ใช่ฆ่าหรือ ประชดให้ฆ่า
มันต่างกันมากทีเดียว