ก่อนที่จะดูจนจบบอกตามตรงๆ เราแอบไปดูตอนจบก่อนค่ะ
ไม่ใช่อะไรเรากลัวตอนจบไม่พระเอกก็นางเอกจะตายคงรับไม่ได้แน่มันโหดร้ายเกินไป
คือถ้าจบแบบนั้นเราเลิกดูเลยค่ะ (จำได้ตอน Road.No1 จบเราอย่างช็อกเลย)
เรื่องนี้ Innocent Man ดูจนถึงตอนที่16ความรู้สึกหน่วงๆที่ค้างอยู่ในใจว่าพระเอกรักนางเอกมากแค่ไหน
รักหรือแค่ สงสารรู้สึกผิด บลาๆอารมณ์นั้นหายไปแล้วค่ะ
ตั้งแต่ตอนฉากที่พระเอกสนทนากับเพื่อนเรื่องผ่าตัดถึงเหตุผลที่ไม่ยอมรักษาตัวเพราะขอมีความสุขก่อน
จนถึงฉากที่นางเอกจะทำอาหารให้พระเอกกับน้องและเพื่อนพระเอก และพระเอกแอบหลับอยู่
พระเอกเรียกนางเอกว่าคนรัก โอ๊ย ฉากเนี้ยเรายิ้ม กรี๊ด เขินไปสามโลกเลย แบบ มันไขกุญแจในใจเราได้แล้วปลดล็อกเลยค่ะ

หลังจากปล่อยให้เราใจแป้วไปพักหนึ่ง>>>จากฉาก (มารูจับคอเสื้อและบอกกับยัยแม่มดแจฮีว่า อย่าคิดจะแตะอึนกีอีก
ถ้าเธอไม่เชื่อ แล้วเธอจะได้รู้ว่าคนอย่างคังมารูยังสามารถทำอะไรได้อีกบ้าง แจฮีกลับไม่รู้สึกเกรงกลัวต่อคำขู่นั้นเลย
เธอตอกมารูกลับไปว่า เธอรู้ความรู้สึกของมารูดี ความสงสารไม่ใช่ความรัก ความรู้สึกผิดก็ไม่ใช่ความรักเช่นกัน
ที่มารูทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะอยากไถ่โทษกับสิ่งที่เคยทำกับอึนกีไว้ มันไม่ใช่ความรัก
ความรัก มันต้องเป็นแบบที่มารูรู้สึกกับเธอเมื่อก่อนต่างหาก นั่นแหล่ะที่เรียกว่ารัก
มารูถึงกับอึ้งและค่อยๆ ปล่อยมือจากคอของแจฮี
แจฮีบอกเธอรู้สึกเสียใจที่ต้องเสียความรักครั้งนั้นไป และเธอพร้อมแล้วที่จะทำทุกอย่างเพื่อที่จะเอามันกลับคืนมา
แจฮีบอกเธอไม่รู้ว่าทำไมมารูถึงได้กลับมาในฐานะคู่หมั้นของอึนกี และที่มารูบอกว่าจะกระชากเธอลงมานั้น
ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบมันหรอกนะ เพราะจริงๆ แล้ว เธอก็มีความสุขที่ได้พบกับมารูอีกครั้ง
โลกที่ไม่มีมารูนั้นช่างน่าเบื่อเหลือเกิน จากนั้นเธอก็บอกลามารูแล้วเดินกลับไป ทิ้งให้มารูยืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น)........
(บอกตรงๆฉากนั้นเราดูแล้วปวดใจมากเลยค่ะ น้ำตาไหลเลยสงสาร นางเอกมากคิดว่านี่ไงสุดท้ายนางเอกก็รักพระเอกฝ่ายเดียว)
เราเถียงกะน้องและตัวเองตลอดเลยว่าตกลงพระเอกรักนางเอกบ้างไหม จากเคยคิดว่ารักตั้งแต่ ตอนแอบหอมแก้มนางเอก
เพราะฉากนี้ ฉากเดียวดึงเราลงจากสวรรค์เลยคล้อยตามคำพูดยัยแม่มดได้ แต่พอถึงตอนที่16ไม่แล้วค่ะปลอดโปร่งไปเยอะเลยค่ะ
แค่คำพูด คังมารูที่บอกกับแจกิลที่ว่า ยังไม่อยากผ่าตัด เพราะขอมีความสุขก่อนขอเห็นอึนกียิ้มก่อน


เราว่านี่แหละค่ะ ความรักที่แท้จริง เหมือนเราได้มองย้อนกลับไปตอนแรกที่นางเอกรักพระเอกใหม่ๆ
และยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อมาหาพระเอก คืออารมณ์พระเอกตอนนี้ก็เช่นกันนี่แหละที่เค้าเรียกว่ารัก
ไม่ได้ต้องการอะไร แค่ได้รัก ได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขก็พอ
ความรักดีๆที่แท้จริง จะอยู่ในใจเราเสมอ รักไม่จำเป็นต้องได้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว แค่รู้ว่ารักก็พอแล้ว
เราว่าความรักแบบนี้เป็นรักที่สวยงาม...ไม่จำเป็นต้องเคียงข้างกันตลอดไป

ในความเห็นเรา เราว่ารักครั้งแรกของมารู้อาจไม่ใช่รักที่แท้
คือมันอาจเป็นความหลงหลงใหลใฝ่ฝัน แบบผู้หญิงในอุดมคติไรเงี้ย
เพราะ...ถ้ามารูรักแจฮีจริงๆ เขาต้องยอมปล่อยให้เธอมีความสุขกับสิ่งที่เธอเลือกเดิน
ไม่ใช่ยังคงจมอยู่กับความเคียดแค้นและอดีต

แต่กับความรักที่มารู มีต่อ อึนกีมันแตกต่าง มันเป็นรักแบบเสียสละอย่างแท้จริง ยอมแลกทุกอย่างยอมแม้กระทั่งจะให้อึนกีเกลียด
ยอมที่จะไม่มีอึนกี ต่อไปในอนาคตเมื่อความจำของอึนกีกลับมา คือมารูปรารถนาที่จะทำให้อึนกีมีความสุขและสมหวัง
ให้เธอได้กลับมายืนที่เก่า ...ให้เธอได้มีแต่ความทรงจำดีๆ โดยไม่หวังอะไรตอบแทนเลย
ทั้งรักทั้งผูกพันอย่างลึกซึ้งแบบจากก้นบึ้งของหัวใจ เราว่านี่แหละค่ะความรักที่แท้จริง
เสียสละ และยอมได้ทุกอย่างขอแค่ให้คนที่เรารักมีความสุขก็พอ

ตอนนี้เราดูจบแล้ว เราไม่ค้างคาใจอีกแล้ว เพราะเรารู้สึกว่า มารู ไม่ได้รู้สึกหรือเคยรู้สึก กับยัยแม่มด
อย่างที่มารู "รัก และรู้สึกกับอึนกีจริงๆ  ปลดล็อกแล้ว ปลอดโปร่งแล้ว
หลังจากที่อิน เครียด ระทม สงสารมา 3 วันเต็มๆ ละครไรไม่รู้ ต้องตีความตลอดคิดตามตลอด แต่ก็ชอบค่ะ
หลังจากไม่ได้เป็นแบบ นี้มาปีกว่า ตั้งแต่ BL ก็มาติดหนึบกับความน่ารักของ จุงกิ-แชวอน
ถอนตัวไม่ขึ้นแล้วค่ะ ติดกับดักที่2คนนี้ดักไว้ อินมากกกก

ปล.เพลงที่ จุนซูร้อง เพราะและเนื้อเพลงโดนมากกกกก
"ฉันตามหาหัวใจเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต..เพียรพยายามมากเพื่อให้ได้ใจมา..ตอนนี้ฉันต้องการตัวเธอ...
เธอเคยรักใครมาก..เจียนตายแบบนี้บ้างไหม..เพียงครั้งเดียว ได้โปรดเถิดนะ...โปรดหันมาหาฉันบ้าง...
ฉันร้องไห้และกรีดร้องถึงเธอ...แต่เธอก็ไม่ได้ยิน...ฉันรักเธอ.ฉันรักเธอ...เป็นคำที่ฉันพูดซ้ำกับตัวเอง...ฉันรักเธอ"