ตั้งแต่กำเนิดมา ครอบครัวนับถือศาสนาพุทธ ผมก็ถือศาสนาพุทธ ตามครอบครัว
ครอบครัว ก็ชอบไปทำบุญ เข้าวัด เข้าวา พังพระเทศน์ เด็กๆผมก็ตามพ่อแม่ไปเสมอ

พอเข้าโรงเรียน ผมเรียนโรงเรียนเซนต์ฯ (โรงเรียนคริสต์) และก็ได้เข้าร่วมกิจกรรมนักร้องฯในโบสถ์ ก็ได้เห็นพิธีทางศริตส์ต่างๆนาๆ แม้ร้องเพลงในงานแต่งของ ศริสต์-คาทอลิก ที่เคร่งก็เคยเข้าร่วมมาแล้ว

แต่ทำไมผมถึงเริ่มรู้สึกว่า พิธีกรรมต่างๆนั้น ผมไม่รู้สึกถึงความขลัง หรือศักดิ์สิทธิ์ เหมือนคนอื่นๆเลย?
ผมกลับกลายเป็นมองว่า มันคือความเชื่อ ที่ทำแล้วให้ความสบายใจ ซึ่งผมเองคิดว่า ผมไม่จำเป็นต้องทำ ก็สบายใจเหมือนกัน

ยิ่งพิธีกรรมหลายๆอย่าง เช่น สะเดาะเคราะห์ นอนโลงศพ ทำบุญแล้วได้ขึ้นสวรรค์ กรรมต่างๆ ฯลฯ ผมยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นความเชื่อหนักๆเลย ไม่คิดอยากจะทำหรือเข้าไปมีส่วนร่วมเลยสักนิด

ผมรู้สึกต่อศาสนาว่า ทุกอย่างมันเป็นเหตุและผล ถ้าทำดีประพฤติดี เราก็ไม่เดือดร้อน ถ้าทำไม่ดีก็ต้องได้ผลของการทำไม่ดี เช่นทำผิดกฎหมายก็ต้องรับโทษทางกฎหมาย ส่วนการให้ทาน ผมให้ทานก็ไม่ได้ต้องการขึ้นสวรรค์ แต่ผมกลับคิดว่าการให้ทานก็คือช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์

เวลาได้ฟังพระที่เทศน์ดีๆ ที่ฟังแล้วชอบก็เพราะว่าท่านจะมีตัวอย่างที่จับต้องได้ เช่น ทำชั่วก็ต้องรับโทษ ฯลฯ ส่วนถ้าเจอใครพูดว่าเป็นกรรมแต่ชาติปางก่อนต้องไปแก้กรรม ผมจะค้านแล้วหนีทันทีเลย

ยิ่งเจอพรรคพวกที่ชอบทำบุญแล้วอ้างกรรมนั้นกรรมนี้ จะได้ขึ้นสวรรค์อย่างงั้นอย่างงี้ ผมหละค้านสุดๆ

ผมเข้าข่ายพวกไม่มีศาสนารึเปล่าครับเนี่ย หรือผมเป็นประเภทไหนครับเนี่ย เริ่มหวั่นๆเวลาต้องติ๊กว่านับถือศาสนาอะไร ในเอกสารต่างๆ พอเวลาจะลง การที่ผมทำตัวไม่เชื่อ(เรื่องที่อธิบายด้านบน)จะถือเป็นการเสื่อมเสียต่อศาสนารึเปล่าครับ  ผมควรจะลงว่า ไม่มีศาสนา รึเปล่าครับ