ผมเพิ่งกลับมาจากศรีราชา ยังไม่ทันหายเหนื่อยก็มีนัดออกรอบกับก๊วนประจำอีก คราวนี้ยิ่งพลาดไม่ได้ เพราะพี่เต้ยได้จองสนามสุวรรณกอล์ฟไว้ตอนหกโมงเช้า พี่เต้ยบรรยายว่าเป็นสนามที่จะจัดให้มีการแข่งขันกอล์ฟไทยแลนด์โอเพ่นปี๒๐๑๑ในเดือนสิงหาคมนี้ เป็นสนามกอล์ฟที่สวยได้มาตรฐานที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศไทย อยู่ใกล้ตลาดนครชัยศรีไม่ห่างจากกรุงเทพฯมากนัก ขับรถไปราวห้าสิบนาทีก็ถึง
วางสายจากพี่เต้ยผมก็ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม สนามสุวรรณ กอล์ฟมีเนื้อที่ ๕๘๐ไร่ เริ่มก่องสร้างตั้งแต่เดือนเมษายน ๒๕๔๖ แล้วเสร็จพร้อมเปิดให้บริการในเดือนพฤศจิกายน ปี๒๕๔๘ ออกแบบสนามโดยฝีมือคนไทย พันเอกวีร์ยศ เพชรบัวศักดิ์ นายทหารจากกระทรวงกลาโหม
ก๊วนของเรานัดกันครบทีม ๕คน พี่เต้ย พี่เจน คุณวินัย และคุณหน่อย
ผมตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง เพราะต้องขับรถออกจากถนนรัตนาธิเบศร์ไปรับคุณวินัยที่ปากทางเข้าหมู่บ้านสีวลีบนถนนชัยพฤกษ์ผมออกไปทางถนนพระรามห้า รับคุณวินัยแล้วก็ต้องไปไปพบพี่เต้ยที่ปั้มน้ำมันปตท. เลยจากวงเวียนพระรามห้าไปทางบางบัวทองราวสองกิโลเมตร เขาจะรอเราอยู่ที่นั่น เพื่อจะได้ขับรถตามหลังกันไป ผมไม่เคยรู้จักสนามสุวรรณ ขับตามเขาไปเรื่อย ๆ จะได้ไม่หลงทาง
ออกจากบ้านไม่ทันไร คุณวินัยโทรเข้ามาถามว่า ถึงไหนแล้ว ผมตอบว่าออกจากบ้านแล้ว ไม่เกินสิบห้านาทีก็จะถึง โชคดีที่ถนนโล่ง ผมยังงัวเงียอยู่ไม่กล้าเหยียบคันเร่งมากนัก
ผมมีชื่อเสียงเรื่องขับรถช้า ใคร ๆ ก็รู้กัน คนที่ใจร้อนอยากให้ถึงเร็ว ๆนั่งรถผมจะหงุดหงิดมาก รถเพิ่งซื้อมาใหม่ ถ้ากล้า ๆ เหยียบเข้าไปบนถนนโล่งสักร้อยสี่สิบก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่รถของผมไม่เคยวิ่งเกินร้อย ผมคิดมากกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ ตายนั้นไม่ค่อยคิดกลัว เพราะรู้อยู่ว่าไม่ตายวันนี้ก็ต้องตายพรุ่งนี้ แต่ผมกลัวแข้งขาหัก พิการต้องนอนเหมือนผักเป็นภาระแก่ลูกหลาน ลูกสาวคนเดียวยังเรียนไม่ไม่แต่งงาน เกิดต้องมารับภาระพ่อพิการนอนตาปริบ ๆ อยู่บนเตียง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ผู้ชายที่คิดจะแต่งกับลูกผมคงพิจารณาแล้วพิจารณาอีก
ดังนั้นผมจึงขับรถด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษทุกครั้ง
วันนี้ก็เหมือนกัน ถนนโล่งโจ้ง ไม่มีรถขวางสายตาอยู่แม้แต่คันเดียว แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่กล้าเหยียบเกินร้อย ผมกังวลไปต่าง ๆ นานา บางครั้งผมก็คิดว่า ถ้าขับไปเร็วๆ ยางล้อหน้าเกิดระเบิดขึ้นมา รถผมคงหมุนและพลิกหลายตลบ กว่าจะมีคนมาช่วย ขาข้างหนึ่งของผมที่กระเด็นหลุดออกนอกรถ หมาคงคาบเอากินเสียเรียบร้อย แขนสองข้างหักคาติดอยู่กับพวกมาลัย จากนี้ต่อไปผมคงมีชีวิตอยู่โดยไม่มีแขนไม่มีขา คิดถึงเรื่องแบบนี้ อยากจะจอดรถลงเดินทุกที
อย่างไรก็ตาม ผมสามารถไปถึงหน้าหมู่บ้านของคุณวินัยตรงตามเวลานัดพอดิบพอดี
คุณกล้วยภรรยาของคุณวินัยขับรถออกมาส่งสามี ผมจอดรถเทียบ เปิดประตูลงไปช่วยคุณวินัยยกถุงกอล์ฟขึ้นรถ และเปิดประตูให้เขาขึ้นไปนั่งคู่กับผม ผมถามว่า ง่วงไหม คุณวินัยบอกว่า นานเป็นสิบปีไม่ได้ตื่นเช้าอย่างนี้
ผมว่าผมก็เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ตื่นเก้าโมงสิบโมงตลอด พอมาเล่นกอล์ฟได้ตื่นเช้าบ่อย จนกระทั่งติดเป็นนิสัย ตื่นมาแล้วถ้าไม่ได้ออกรอบก็เปิดไฟมานั่งอ่านหรือเขียนหนังสือไปเรื่อยเปื่อย กว่าจะถึงสิบโมง ทำงานอะไรต่อมิอะไรได้ตั้งเยอะแยะ แถมรู้สึกสดชื่นมากกว่านอนตื่นสาย
คุณวินัยเล่าว่า เมื่อสองวันก่อน คุณจรัญแวะไปหาที่ออฟฟิศ และชวนไปทานข้าวที่ร้านศรแดง ผมถามว่ามีธุระอะไรกันหรือ เพราะเมื่อวันที่๒๔ที่ผ่านมาก็เพิ่งไปออกรอบกันที่ศรีราชา
คุณวินัยบอกว่า เพื่อนมาให้กำลังใจ เป็นห่วง กลัวจะท้อเสียก่อน ผมยิ้มและนึกในใจ พี่สองคนนี้คบหากันมาตั้งแต่หนุ่มๆ ทำงานมาพร้อมกัน ลำบากมาเหมือนๆ กัน จนกระทั่งอายุใกล้หกสิบ ต่างคนต่างมีฐานะมั่นคง และก็ยังรักและเป็นห่วงกันไม่เปลี่ยนแปลง เป็นมิตรภาพที่งดงามน่าประทับใจ
คุณวินัยว่า คุณจรัญมาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องอื่น นอกจากเรื่องกอล์ฟ บอกถึงเทคนิคต่าง ๆที่ควรรู้เช่น การยืน การพัตต์ การใช้เหล็กเบอร์ต่าง ๆ จากนั้นก็เลี้ยงอาหารเพื่อนมื้อหนึ่ง ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน
ผมถามว่า คุณวินัยยังสนุกกับกอล์ฟอยู่ไหม
เขาตอบว่าสนุกสิ ไม่สนุกจะไปซ้อมไดร์ฟทุกวันหรือ
ผมขับไปถึงปั๊มน้ำมันปตท. พบว่าพี่เต้ยยืนรออยู่ข้างรถของเขา หลังจากสวัสดีทักทายกันแล้ว พี่เต้ยก็ออกรถนำไปทางเส้นปิ่นเกล้า เลี้ยวขวาตรงวงแหวนไปเส้นนครปฐม ผมขับตามไปติด ๆ และบอกคุณวินัยว่า ผมโชคดีที่ได้รู้จักพี่เต้ย พี่เขาเป็นคนหาสนามให้ผมเล่น คอยจัดคิวให้ผมได้มาพบเพื่อน ถ้าไม่มีพี่เต้ยโอกาสที่ผมจะได้เล่นสนามดี ๆ ถูก ๆ อย่างนี้ก็ยากขึ้น แถมคนที่จะคอยเป็นหลัก นัดหมายเวลาให้เราว่างตรงกันก็ไม่มี เล่นกอล์ฟคนสองคนไม่สนุกเหมือนเล่นกันให้ครบก๊วน ได้พบได้คุยได้หารือกันถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้
สำหรับผมแล้วพี่เต้ยเป็นยอดพี่ชายในดวงใจ
สนามสุวรรณกอล์ฟเป็นสนามขนาดสิบแปดหลุม พาร์๗๒ ระยะ ๗,๑๒๕หลา เป็นสนามที่ใช้สำหรับการแข่งขันนัดสำคัญ ค่าสมาชิกนั้นค่อนข้างแพง บุคคลทั่วไปเข้าไปเล่นต้องจ่ายสามพันบาทต่อครั้ง แต่พี่เต้ยสามารถจัดให้เราเราเล่นได้ในราคาไม่ถึงพัน อย่างนี้เราจะไม่รักเขาได้อย่างไร
คุณวินัยบอกว่า ตั้งแต่เล่นกอล์ฟมา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ไม่สนุก รู้สึกมีโชคที่ได้พบกับเพื่อนดี ๆ
ผมว่า กอล์ฟก็อย่างนี้แหละ มีอะไรดี ๆ ให้เราได้ทำความรู้จักอีกมาก ไม่แน่ต่อไปเราได้ไปอเมริกาด้วยกัน มีเพื่อนรอต้อนรับ มีบ้านให้นอน ตื่นเช้าไปออกรอบด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะกอล์ฟเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันหรือ
คุณวินัยพยักหน้าหงึก ๆ แต่ไม่รู้จะฝันตามผมบ้างหรือเปล่า
ผมเพิ่งซื้อนิตยสารGolf Digest ฉบับเดือนมิถุนามาใหม่ ๆ อ่านพบว่ากอล์ฟก็เป็นหัวข้อในการพูดคุยกันของพวกนักการเมืองมายาวนาน แม้ไม่มีใครเถียงว่า ประธานาธิบดีมีสิทธิ์พักผ่อนหย่อนใจได้เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ แต่ปัจจุบันยากที่นักการเมืองที่มีชื่อเสียงจะไปคุยโม้โอ้อวดถึงการเล่นกอล์ฟ ซึ่งเป็นเหตุผลว่า ทำไมนักกอล์ฟตัวยงซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ระดับใหญ่ของทำเนียบขาว จึงต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ หรือทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เมื่อต้องไปออกรอบเล่นกอล์ฟ เพราะกอล์ฟนั้นถูกมองว่าเป็นกิจกรรมพักผ่อนมากเกินพอดี
ประธานาธิบดีบารัก โอบามาทราบแนวคิดนี้อย่างดี เขาจึงกล่าวย้ำถึงความรักที่เขามีต่อกีฬาบาสเก็ตบอลอย่างหนักแน่น ขณะเดียวกันเขาก็แอบไปเล่นกอล์ฟอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ดำรงตำแหน่งถึง๖๐ครั้ง ส่วนใหญ่เป็นวันเสาร์ที่สนามแอนดรูว์ แอร์ พอร์ซ
ส่วนอดีตประธานาธิบดี จอร์จ ดับเบิลยู บุชต้องหยุดเล่นกอล์ฟชั่วคราวในปี ๒๐๐๓ เหตุผลคงเป็นเรื่องภาพลักษณ์เรื่องการเล่นกอล์ฟเสียเป็นส่วนใหญ่ เขาบอกว่า “ผมไม่ต้องการให้แม่ของทหารที่เพิ่งสูญเสียลูกไปไม่นาน ต้องเห็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดเล่นกอล์ฟ ผมรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณครอบครัวทหารหาญเหล่านั้น และอยากจะแบ่งปันความรู้สึกนั้นให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ ซึ่งผมคิดว่าการเล่นกอล์ฟในช่วงสงคราม จะก่อให้เกิดความเข้าใจผิดขึ้นมา”
ในบ้านเรามีนักการเมืองระดับบิ๊กเนมเล่นกอล์ฟกันอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ไม่ค่อยมีข่าวเรื่องความรับผิดชอบทำนองนี้ออกมาให้เห็น ส่วนใหญ่เราจะเห็นพวกเขารวมก๊วนกันออกไปยังสนามกอล์ฟและพูดคุยเรื่องการเมืองกัน หลายความคิด หรือหลายโครงการมักจะมีจุดเริ่มต้นคุยกันในสนามกอล์ฟ
ผมไม่ใช่นักการเมือง จึงมุ่งเป้าหมายที่จะเป็นนักกีฬากอล์ฟแต่เพียงอย่างเดียว เมื่อเจอเพื่อน เจอก๊วน ผมก็มีความตั้งใจที่จะเล่นกอล์ฟให้ขึ้นเรื่อย ๆ นอกจากซ้อมหนักแล้ว ผมยังออกรอบบ่อยเสียจนจำหน้าตัวเองแทบไม่ได้
ผมกำลังคิดหาคำตอบอยู่ว่า เป้าหมายหลักของนักกอล์ฟคืออะไร
ลุค โดนัลนักกอล์ฟหมายเลขหนึ่งของโลกบอกว่า “ทุกคนมีความฝัน ตำแหน่งมือหนึ่ง เป็นสิ่งที่ผมฝันมาตลอด และผมไม่รู้ว่าเมื่อไรจะไปถึงจุดนั้น ต้องใช้เวลานานเท่าไร แต่ตอนนี้ผมสามารถทำได้ สิ่งที่ได้มาวันนี้ เกิดจากการที่ผมฝึกมาอย่างหนัก มีทั้งเหงื่อและน้ำตา แต่ผมก็ยังมีความเชื่อกับมัน ผมเคยเป็นแชมป์มาสองสามครั้ง ในช่วงไม่กี่ปีนี้ ผมเคยเกือบทำสำเร็จ แต่ตอนนี้ผมสำเร็จแล้วกับทัวร์นาเม้นต์ที่ยิ่งใหญ่ระดับโลก”
แต่สำหรับนักกอล์ฟสมัครเล่นนั้นย่อมมีเป้าหมายต่างกัน แน่นอนสิ่งหนึ่งก็คือการออกกำลังกาย หาความสุขกับกีฬาสุดโปรด นอกเหนือจากนี้เขายังมีอะไรซ่อนอยู่บ้างไหม
สักวันหนึ่งผมจะค้นหาคำตอบให้เจอ
หกโมงเช้าเรามาเจอกันที่หน้าสนาม แคตดี้ยกถุงกอล์ฟลงจากรถไปรอที่จุดสตาร์ต เราเดินเข้าไปในสโมสร รับกุญแจล็อกเกอร์และเข้าไปเปลี่ยนเรื่องแต่งตัว
คลับเฮ้าส์ของสนามสุวรรณได้ออกแบบอย่างหรูหราทันสมัย ในนั้นมีอ่างน้ำจากุชชี่ เซาว์น่า คอฟฟี่ช็อบ โปรช็อฟ ระหว่างทางเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อ บนฝาผนังหินอ่อนติดรูปนักกอล์ฟคนดังไว้จำนวนมาก เช่น เค.เจชอยโปรกอล์ฟจากเกาหลี เหลียงเวินชงจากประเทศจีน และผู้ชนะในรายการเอเชียนทัวร์ปี๒๐๐๙และ๒๐๑๐อย่างjames kamte และgaaanjeet bhuiiar รูปวงสวิงของนักกอล์ฟชื่อดังเหล่านี้ สวยงามอย่างไม่มีที่ติ
ผมคิดในใจว่า พวกเราคงไม่มีวันได้ติดรูปแบบนี้ในคลับเฮ้าส์แห่งใดแห่งหนึ่งอย่างแน่นอน เว้นไว้แต่ว่า เรามีเงินพอที่จะสร้างสนามกอล์ฟเป็นของตัวเอง
หกโมงสิบห้า เราขึ้นแท่นทีออฟจากหลุม๑พาร์๔ อุปสรรค์มีทั้งบ่อน้ำและหลุมทราย ผมขนความตั้งใจมาจากบ้านมากกว่าเดิม แต่กว่าจะสำเร็จพัตต์ลูกลุงหลุมแรกได้ ผมต้องเล่นถึงดับเบิ้ลโบกี้
พี่เต้ยยังคงรักษาระดับฝีมือไว้อย่างคงเส้นคงวา ไม่หลุด ไม่พลาด และเล่นอย่างใจเย็น
พี่วินัยพัฒนาฝีมือขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สามารถทำสกอร์ได้น้อยลงกว่าเดิม และตีลูกได้ระยะ มีความแม่นยำตามสมควร
พี่เจนยังคงเส้นคงวาเรื่อง ตีลูกกะฉึกกะฉัก สร้างผลงานได้ไม่ดีนัก ขนาดเจ้าตัวยังบ่นว่า สงสัยต้องไปเรียนเพิ่มแล้ว ผมเข้าใจดี เพราะถ้าไป
เรียนและซ้อมบ้าง เขาจะมีพัฒนาการขึ้น และความสุขจากการเล่นกอล์ฟก็จะเพิ่มมากขึ้นเช่นเดียวกัน
คุณหน่อยนั้นไม่ต้องห่วง เขาตั้งใจเล่นและมีความสุขเสมอ เขาเป็นเจ้าปรัชญาที่ว่า “กอล์ฟเป็นเกมของความไม่แน่นอน” เขาเป็นความหวังที่ทำให้เพื่อนร่วมก๊วนได้คอยลุ้นกันอยู่ทุกหลุม ทุกช็อต ผมจึงชอบเล่นคู่กับเขา เพราะความไม่แน่ไม่นอนของเขาทำให้เราคาดการณ์ไม่ได้ เมื่อคาดการณ์ไม่ได้ การลุ้นในแต่ละช็อตจึงนำความสนุกสนานมาให้เพื่อนร่วมก๊วนอย่างที่คาดไม่ถึง
แคดดี้ประจำตัวผมชื่อคุณแอน อายุยี่สิบหก หน้าตาดี เป็นคนขี้เล่น ชอบพูดตลก ในหลุม๑๑ พาร์ห้า ผมตีลูกถึง๑๐ครั้ง กว่าจะเอาลงหลุมได้ เธอลุ้นแล้วลุ้นอีก ผมชิปจากฝั่งโน้นออกฝั่งนี้ แต่ลูกไม่ยอมขึ้นกรีนท่าเดียว ออนแล้วก็พัตต์ไม่ลงหลุมอีก จนกระทั่งเธอกระซิบถาม “นายเคยไปเล่นที่อื่นบ้างหรือเปล่า”
ผมไม่รู้ว่าเธอถามเพราะอะไร แต่ผมก็อดที่จะอวดโม้ตามนิสัยไม่ได้ว่า ไปเล่นมาหลายที่แล้ว ล่าสุดเพิ่งกลับมาจากศรีราชา
เธออมยิ้มพยักหน้า แล้วถามว่า “พวกนายไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือ”
ผมรู้ว่าเธอพูดเล่น แต่ก็อดใจหายวาบไม่ได้ จริงอย่างที่เธอว่า ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องความอายมาก่อน อาจจะเป็นเพราะผมอ่านหนังสือของหมอ
วิธานมากไป ผมจึงไม่คำนึงถึงคำนี้ ผมคิดแต่จะหาความสุขจากการเล่นกอล์ฟอย่างเดียว
หมอวิธานแนะนำว่า ให้คำนึงถึงแต่แต่ความสุข ให้จดสกอร์แห่งความสุขไว้ทุกช็อต ส่วนเรื่องความอาย ไม่เคยมีใครมาบอกผม หนังสือเล่มไหนก็ไม่เคยเขียนไว้ว่า ให้เราอายคนอื่นบ้าง
แต่คุณแอนคนนี้กลับสะกิดต่อมความอายของผมให้สะท้านขึ้นมา
ผมส่ายหน้าตอบว่า ไม่เคยอาย
เธอว่า ตั้งใจเล่นสิ จะได้ไม่ต้องอายคนอื่น
“ไม่อาย” ผมแข็งใจตอบ ทั้ง ๆที่ความอายเริ่มเอิบอาบไปทั่วร่าง ผมต้องเล่นให้ดีกว่านี้ ผมตั้งใจมั่น
กอล์ฟบอกให้รู้ว่า เราต้องเล่นกับตัวเอง สู้กับตัวเอง ตั้งสมาธิให้ดี ไม่ต้องไปคำนึงถึงคนอื่น
ผมหันไปทางพี่เจน แล้วเดินไปบอกเขาว่า พี่ต้องไปซ้อมบ้างนะ แคตดี้ของผมถามว่า เล่นอย่างนี้พวกพี่ไม่อายกันบ้างหรือ
พี่เจนว่า อือ พรุ่งนี้จะไปซ้อมแล้ว
หลุม๑๗ พาร์๔ เป็นหลุมที่ยากที่สุด เลย์เอ้าท์เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ด้านซ้ายเป็นหนองน้ำ ขวามือเป็นป่า ต้องตีให้ลูกหยุดอยู่บริเวณทางโค้งแล้วค่อยใช้เหล็กห้าหวดไปให้ข้ามคลองในระยะ๑๕๐หลา ให้ลูกหยุดอยู่หน้ากรีน หรือขึ้นกรีนให้ได้
ผมก็พยายามทำตามคุณแอนว่า ตีลูกอย่างไร ใช้เหล็กเบอร์อะไร วางลูกตรงไ
“แคดดี้ถามผม ไม่รู้สึกอายกันบ้างหรือ”
วางสายจากพี่เต้ยผมก็ค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม สนามสุวรรณ กอล์ฟมีเนื้อที่ ๕๘๐ไร่ เริ่มก่องสร้างตั้งแต่เดือนเมษายน ๒๕๔๖ แล้วเสร็จพร้อมเปิดให้บริการในเดือนพฤศจิกายน ปี๒๕๔๘ ออกแบบสนามโดยฝีมือคนไทย พันเอกวีร์ยศ เพชรบัวศักดิ์ นายทหารจากกระทรวงกลาโหม
ก๊วนของเรานัดกันครบทีม ๕คน พี่เต้ย พี่เจน คุณวินัย และคุณหน่อย
ผมตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง เพราะต้องขับรถออกจากถนนรัตนาธิเบศร์ไปรับคุณวินัยที่ปากทางเข้าหมู่บ้านสีวลีบนถนนชัยพฤกษ์ผมออกไปทางถนนพระรามห้า รับคุณวินัยแล้วก็ต้องไปไปพบพี่เต้ยที่ปั้มน้ำมันปตท. เลยจากวงเวียนพระรามห้าไปทางบางบัวทองราวสองกิโลเมตร เขาจะรอเราอยู่ที่นั่น เพื่อจะได้ขับรถตามหลังกันไป ผมไม่เคยรู้จักสนามสุวรรณ ขับตามเขาไปเรื่อย ๆ จะได้ไม่หลงทาง
ออกจากบ้านไม่ทันไร คุณวินัยโทรเข้ามาถามว่า ถึงไหนแล้ว ผมตอบว่าออกจากบ้านแล้ว ไม่เกินสิบห้านาทีก็จะถึง โชคดีที่ถนนโล่ง ผมยังงัวเงียอยู่ไม่กล้าเหยียบคันเร่งมากนัก
ผมมีชื่อเสียงเรื่องขับรถช้า ใคร ๆ ก็รู้กัน คนที่ใจร้อนอยากให้ถึงเร็ว ๆนั่งรถผมจะหงุดหงิดมาก รถเพิ่งซื้อมาใหม่ ถ้ากล้า ๆ เหยียบเข้าไปบนถนนโล่งสักร้อยสี่สิบก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่รถของผมไม่เคยวิ่งเกินร้อย ผมคิดมากกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ ตายนั้นไม่ค่อยคิดกลัว เพราะรู้อยู่ว่าไม่ตายวันนี้ก็ต้องตายพรุ่งนี้ แต่ผมกลัวแข้งขาหัก พิการต้องนอนเหมือนผักเป็นภาระแก่ลูกหลาน ลูกสาวคนเดียวยังเรียนไม่ไม่แต่งงาน เกิดต้องมารับภาระพ่อพิการนอนตาปริบ ๆ อยู่บนเตียง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ผู้ชายที่คิดจะแต่งกับลูกผมคงพิจารณาแล้วพิจารณาอีก
ดังนั้นผมจึงขับรถด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษทุกครั้ง
วันนี้ก็เหมือนกัน ถนนโล่งโจ้ง ไม่มีรถขวางสายตาอยู่แม้แต่คันเดียว แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่กล้าเหยียบเกินร้อย ผมกังวลไปต่าง ๆ นานา บางครั้งผมก็คิดว่า ถ้าขับไปเร็วๆ ยางล้อหน้าเกิดระเบิดขึ้นมา รถผมคงหมุนและพลิกหลายตลบ กว่าจะมีคนมาช่วย ขาข้างหนึ่งของผมที่กระเด็นหลุดออกนอกรถ หมาคงคาบเอากินเสียเรียบร้อย แขนสองข้างหักคาติดอยู่กับพวกมาลัย จากนี้ต่อไปผมคงมีชีวิตอยู่โดยไม่มีแขนไม่มีขา คิดถึงเรื่องแบบนี้ อยากจะจอดรถลงเดินทุกที
อย่างไรก็ตาม ผมสามารถไปถึงหน้าหมู่บ้านของคุณวินัยตรงตามเวลานัดพอดิบพอดี
คุณกล้วยภรรยาของคุณวินัยขับรถออกมาส่งสามี ผมจอดรถเทียบ เปิดประตูลงไปช่วยคุณวินัยยกถุงกอล์ฟขึ้นรถ และเปิดประตูให้เขาขึ้นไปนั่งคู่กับผม ผมถามว่า ง่วงไหม คุณวินัยบอกว่า นานเป็นสิบปีไม่ได้ตื่นเช้าอย่างนี้
ผมว่าผมก็เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ตื่นเก้าโมงสิบโมงตลอด พอมาเล่นกอล์ฟได้ตื่นเช้าบ่อย จนกระทั่งติดเป็นนิสัย ตื่นมาแล้วถ้าไม่ได้ออกรอบก็เปิดไฟมานั่งอ่านหรือเขียนหนังสือไปเรื่อยเปื่อย กว่าจะถึงสิบโมง ทำงานอะไรต่อมิอะไรได้ตั้งเยอะแยะ แถมรู้สึกสดชื่นมากกว่านอนตื่นสาย
คุณวินัยเล่าว่า เมื่อสองวันก่อน คุณจรัญแวะไปหาที่ออฟฟิศ และชวนไปทานข้าวที่ร้านศรแดง ผมถามว่ามีธุระอะไรกันหรือ เพราะเมื่อวันที่๒๔ที่ผ่านมาก็เพิ่งไปออกรอบกันที่ศรีราชา
คุณวินัยบอกว่า เพื่อนมาให้กำลังใจ เป็นห่วง กลัวจะท้อเสียก่อน ผมยิ้มและนึกในใจ พี่สองคนนี้คบหากันมาตั้งแต่หนุ่มๆ ทำงานมาพร้อมกัน ลำบากมาเหมือนๆ กัน จนกระทั่งอายุใกล้หกสิบ ต่างคนต่างมีฐานะมั่นคง และก็ยังรักและเป็นห่วงกันไม่เปลี่ยนแปลง เป็นมิตรภาพที่งดงามน่าประทับใจ
คุณวินัยว่า คุณจรัญมาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องอื่น นอกจากเรื่องกอล์ฟ บอกถึงเทคนิคต่าง ๆที่ควรรู้เช่น การยืน การพัตต์ การใช้เหล็กเบอร์ต่าง ๆ จากนั้นก็เลี้ยงอาหารเพื่อนมื้อหนึ่ง ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน
ผมถามว่า คุณวินัยยังสนุกกับกอล์ฟอยู่ไหม
เขาตอบว่าสนุกสิ ไม่สนุกจะไปซ้อมไดร์ฟทุกวันหรือ
ผมขับไปถึงปั๊มน้ำมันปตท. พบว่าพี่เต้ยยืนรออยู่ข้างรถของเขา หลังจากสวัสดีทักทายกันแล้ว พี่เต้ยก็ออกรถนำไปทางเส้นปิ่นเกล้า เลี้ยวขวาตรงวงแหวนไปเส้นนครปฐม ผมขับตามไปติด ๆ และบอกคุณวินัยว่า ผมโชคดีที่ได้รู้จักพี่เต้ย พี่เขาเป็นคนหาสนามให้ผมเล่น คอยจัดคิวให้ผมได้มาพบเพื่อน ถ้าไม่มีพี่เต้ยโอกาสที่ผมจะได้เล่นสนามดี ๆ ถูก ๆ อย่างนี้ก็ยากขึ้น แถมคนที่จะคอยเป็นหลัก นัดหมายเวลาให้เราว่างตรงกันก็ไม่มี เล่นกอล์ฟคนสองคนไม่สนุกเหมือนเล่นกันให้ครบก๊วน ได้พบได้คุยได้หารือกันถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้
สำหรับผมแล้วพี่เต้ยเป็นยอดพี่ชายในดวงใจ
สนามสุวรรณกอล์ฟเป็นสนามขนาดสิบแปดหลุม พาร์๗๒ ระยะ ๗,๑๒๕หลา เป็นสนามที่ใช้สำหรับการแข่งขันนัดสำคัญ ค่าสมาชิกนั้นค่อนข้างแพง บุคคลทั่วไปเข้าไปเล่นต้องจ่ายสามพันบาทต่อครั้ง แต่พี่เต้ยสามารถจัดให้เราเราเล่นได้ในราคาไม่ถึงพัน อย่างนี้เราจะไม่รักเขาได้อย่างไร
คุณวินัยบอกว่า ตั้งแต่เล่นกอล์ฟมา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ไม่สนุก รู้สึกมีโชคที่ได้พบกับเพื่อนดี ๆ
ผมว่า กอล์ฟก็อย่างนี้แหละ มีอะไรดี ๆ ให้เราได้ทำความรู้จักอีกมาก ไม่แน่ต่อไปเราได้ไปอเมริกาด้วยกัน มีเพื่อนรอต้อนรับ มีบ้านให้นอน ตื่นเช้าไปออกรอบด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะกอล์ฟเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันหรือ
คุณวินัยพยักหน้าหงึก ๆ แต่ไม่รู้จะฝันตามผมบ้างหรือเปล่า
ผมเพิ่งซื้อนิตยสารGolf Digest ฉบับเดือนมิถุนามาใหม่ ๆ อ่านพบว่ากอล์ฟก็เป็นหัวข้อในการพูดคุยกันของพวกนักการเมืองมายาวนาน แม้ไม่มีใครเถียงว่า ประธานาธิบดีมีสิทธิ์พักผ่อนหย่อนใจได้เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ แต่ปัจจุบันยากที่นักการเมืองที่มีชื่อเสียงจะไปคุยโม้โอ้อวดถึงการเล่นกอล์ฟ ซึ่งเป็นเหตุผลว่า ทำไมนักกอล์ฟตัวยงซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ระดับใหญ่ของทำเนียบขาว จึงต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ หรือทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เมื่อต้องไปออกรอบเล่นกอล์ฟ เพราะกอล์ฟนั้นถูกมองว่าเป็นกิจกรรมพักผ่อนมากเกินพอดี
ประธานาธิบดีบารัก โอบามาทราบแนวคิดนี้อย่างดี เขาจึงกล่าวย้ำถึงความรักที่เขามีต่อกีฬาบาสเก็ตบอลอย่างหนักแน่น ขณะเดียวกันเขาก็แอบไปเล่นกอล์ฟอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ดำรงตำแหน่งถึง๖๐ครั้ง ส่วนใหญ่เป็นวันเสาร์ที่สนามแอนดรูว์ แอร์ พอร์ซ
ส่วนอดีตประธานาธิบดี จอร์จ ดับเบิลยู บุชต้องหยุดเล่นกอล์ฟชั่วคราวในปี ๒๐๐๓ เหตุผลคงเป็นเรื่องภาพลักษณ์เรื่องการเล่นกอล์ฟเสียเป็นส่วนใหญ่ เขาบอกว่า “ผมไม่ต้องการให้แม่ของทหารที่เพิ่งสูญเสียลูกไปไม่นาน ต้องเห็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดเล่นกอล์ฟ ผมรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณครอบครัวทหารหาญเหล่านั้น และอยากจะแบ่งปันความรู้สึกนั้นให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ ซึ่งผมคิดว่าการเล่นกอล์ฟในช่วงสงคราม จะก่อให้เกิดความเข้าใจผิดขึ้นมา”
ในบ้านเรามีนักการเมืองระดับบิ๊กเนมเล่นกอล์ฟกันอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ไม่ค่อยมีข่าวเรื่องความรับผิดชอบทำนองนี้ออกมาให้เห็น ส่วนใหญ่เราจะเห็นพวกเขารวมก๊วนกันออกไปยังสนามกอล์ฟและพูดคุยเรื่องการเมืองกัน หลายความคิด หรือหลายโครงการมักจะมีจุดเริ่มต้นคุยกันในสนามกอล์ฟ
ผมไม่ใช่นักการเมือง จึงมุ่งเป้าหมายที่จะเป็นนักกีฬากอล์ฟแต่เพียงอย่างเดียว เมื่อเจอเพื่อน เจอก๊วน ผมก็มีความตั้งใจที่จะเล่นกอล์ฟให้ขึ้นเรื่อย ๆ นอกจากซ้อมหนักแล้ว ผมยังออกรอบบ่อยเสียจนจำหน้าตัวเองแทบไม่ได้
ผมกำลังคิดหาคำตอบอยู่ว่า เป้าหมายหลักของนักกอล์ฟคืออะไร
ลุค โดนัลนักกอล์ฟหมายเลขหนึ่งของโลกบอกว่า “ทุกคนมีความฝัน ตำแหน่งมือหนึ่ง เป็นสิ่งที่ผมฝันมาตลอด และผมไม่รู้ว่าเมื่อไรจะไปถึงจุดนั้น ต้องใช้เวลานานเท่าไร แต่ตอนนี้ผมสามารถทำได้ สิ่งที่ได้มาวันนี้ เกิดจากการที่ผมฝึกมาอย่างหนัก มีทั้งเหงื่อและน้ำตา แต่ผมก็ยังมีความเชื่อกับมัน ผมเคยเป็นแชมป์มาสองสามครั้ง ในช่วงไม่กี่ปีนี้ ผมเคยเกือบทำสำเร็จ แต่ตอนนี้ผมสำเร็จแล้วกับทัวร์นาเม้นต์ที่ยิ่งใหญ่ระดับโลก”
แต่สำหรับนักกอล์ฟสมัครเล่นนั้นย่อมมีเป้าหมายต่างกัน แน่นอนสิ่งหนึ่งก็คือการออกกำลังกาย หาความสุขกับกีฬาสุดโปรด นอกเหนือจากนี้เขายังมีอะไรซ่อนอยู่บ้างไหม
สักวันหนึ่งผมจะค้นหาคำตอบให้เจอ
หกโมงเช้าเรามาเจอกันที่หน้าสนาม แคตดี้ยกถุงกอล์ฟลงจากรถไปรอที่จุดสตาร์ต เราเดินเข้าไปในสโมสร รับกุญแจล็อกเกอร์และเข้าไปเปลี่ยนเรื่องแต่งตัว
คลับเฮ้าส์ของสนามสุวรรณได้ออกแบบอย่างหรูหราทันสมัย ในนั้นมีอ่างน้ำจากุชชี่ เซาว์น่า คอฟฟี่ช็อบ โปรช็อฟ ระหว่างทางเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อ บนฝาผนังหินอ่อนติดรูปนักกอล์ฟคนดังไว้จำนวนมาก เช่น เค.เจชอยโปรกอล์ฟจากเกาหลี เหลียงเวินชงจากประเทศจีน และผู้ชนะในรายการเอเชียนทัวร์ปี๒๐๐๙และ๒๐๑๐อย่างjames kamte และgaaanjeet bhuiiar รูปวงสวิงของนักกอล์ฟชื่อดังเหล่านี้ สวยงามอย่างไม่มีที่ติ
ผมคิดในใจว่า พวกเราคงไม่มีวันได้ติดรูปแบบนี้ในคลับเฮ้าส์แห่งใดแห่งหนึ่งอย่างแน่นอน เว้นไว้แต่ว่า เรามีเงินพอที่จะสร้างสนามกอล์ฟเป็นของตัวเอง
หกโมงสิบห้า เราขึ้นแท่นทีออฟจากหลุม๑พาร์๔ อุปสรรค์มีทั้งบ่อน้ำและหลุมทราย ผมขนความตั้งใจมาจากบ้านมากกว่าเดิม แต่กว่าจะสำเร็จพัตต์ลูกลุงหลุมแรกได้ ผมต้องเล่นถึงดับเบิ้ลโบกี้
พี่เต้ยยังคงรักษาระดับฝีมือไว้อย่างคงเส้นคงวา ไม่หลุด ไม่พลาด และเล่นอย่างใจเย็น
พี่วินัยพัฒนาฝีมือขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สามารถทำสกอร์ได้น้อยลงกว่าเดิม และตีลูกได้ระยะ มีความแม่นยำตามสมควร
พี่เจนยังคงเส้นคงวาเรื่อง ตีลูกกะฉึกกะฉัก สร้างผลงานได้ไม่ดีนัก ขนาดเจ้าตัวยังบ่นว่า สงสัยต้องไปเรียนเพิ่มแล้ว ผมเข้าใจดี เพราะถ้าไป
เรียนและซ้อมบ้าง เขาจะมีพัฒนาการขึ้น และความสุขจากการเล่นกอล์ฟก็จะเพิ่มมากขึ้นเช่นเดียวกัน
คุณหน่อยนั้นไม่ต้องห่วง เขาตั้งใจเล่นและมีความสุขเสมอ เขาเป็นเจ้าปรัชญาที่ว่า “กอล์ฟเป็นเกมของความไม่แน่นอน” เขาเป็นความหวังที่ทำให้เพื่อนร่วมก๊วนได้คอยลุ้นกันอยู่ทุกหลุม ทุกช็อต ผมจึงชอบเล่นคู่กับเขา เพราะความไม่แน่ไม่นอนของเขาทำให้เราคาดการณ์ไม่ได้ เมื่อคาดการณ์ไม่ได้ การลุ้นในแต่ละช็อตจึงนำความสนุกสนานมาให้เพื่อนร่วมก๊วนอย่างที่คาดไม่ถึง
แคดดี้ประจำตัวผมชื่อคุณแอน อายุยี่สิบหก หน้าตาดี เป็นคนขี้เล่น ชอบพูดตลก ในหลุม๑๑ พาร์ห้า ผมตีลูกถึง๑๐ครั้ง กว่าจะเอาลงหลุมได้ เธอลุ้นแล้วลุ้นอีก ผมชิปจากฝั่งโน้นออกฝั่งนี้ แต่ลูกไม่ยอมขึ้นกรีนท่าเดียว ออนแล้วก็พัตต์ไม่ลงหลุมอีก จนกระทั่งเธอกระซิบถาม “นายเคยไปเล่นที่อื่นบ้างหรือเปล่า”
ผมไม่รู้ว่าเธอถามเพราะอะไร แต่ผมก็อดที่จะอวดโม้ตามนิสัยไม่ได้ว่า ไปเล่นมาหลายที่แล้ว ล่าสุดเพิ่งกลับมาจากศรีราชา
เธออมยิ้มพยักหน้า แล้วถามว่า “พวกนายไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือ”
ผมรู้ว่าเธอพูดเล่น แต่ก็อดใจหายวาบไม่ได้ จริงอย่างที่เธอว่า ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องความอายมาก่อน อาจจะเป็นเพราะผมอ่านหนังสือของหมอ
วิธานมากไป ผมจึงไม่คำนึงถึงคำนี้ ผมคิดแต่จะหาความสุขจากการเล่นกอล์ฟอย่างเดียว
หมอวิธานแนะนำว่า ให้คำนึงถึงแต่แต่ความสุข ให้จดสกอร์แห่งความสุขไว้ทุกช็อต ส่วนเรื่องความอาย ไม่เคยมีใครมาบอกผม หนังสือเล่มไหนก็ไม่เคยเขียนไว้ว่า ให้เราอายคนอื่นบ้าง
แต่คุณแอนคนนี้กลับสะกิดต่อมความอายของผมให้สะท้านขึ้นมา
ผมส่ายหน้าตอบว่า ไม่เคยอาย
เธอว่า ตั้งใจเล่นสิ จะได้ไม่ต้องอายคนอื่น
“ไม่อาย” ผมแข็งใจตอบ ทั้ง ๆที่ความอายเริ่มเอิบอาบไปทั่วร่าง ผมต้องเล่นให้ดีกว่านี้ ผมตั้งใจมั่น
กอล์ฟบอกให้รู้ว่า เราต้องเล่นกับตัวเอง สู้กับตัวเอง ตั้งสมาธิให้ดี ไม่ต้องไปคำนึงถึงคนอื่น
ผมหันไปทางพี่เจน แล้วเดินไปบอกเขาว่า พี่ต้องไปซ้อมบ้างนะ แคตดี้ของผมถามว่า เล่นอย่างนี้พวกพี่ไม่อายกันบ้างหรือ
พี่เจนว่า อือ พรุ่งนี้จะไปซ้อมแล้ว
หลุม๑๗ พาร์๔ เป็นหลุมที่ยากที่สุด เลย์เอ้าท์เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ด้านซ้ายเป็นหนองน้ำ ขวามือเป็นป่า ต้องตีให้ลูกหยุดอยู่บริเวณทางโค้งแล้วค่อยใช้เหล็กห้าหวดไปให้ข้ามคลองในระยะ๑๕๐หลา ให้ลูกหยุดอยู่หน้ากรีน หรือขึ้นกรีนให้ได้
ผมก็พยายามทำตามคุณแอนว่า ตีลูกอย่างไร ใช้เหล็กเบอร์อะไร วางลูกตรงไ