เราชอบอ่านเรื่องความน่ารักของสัตว์เลี้ยง อ่านแล้วยิ้มได้ มีความสุขตลอดๆ
เพื่อนๆ คนไหน มีเรื่องราวน่ารักๆ ตลกๆ ขำๆ หรือซึ้งๆ ก็ได้
จะสี่ขา สองขา หรือไม่มีขาก็ได้ ยินดีรับฟังหมด
ถ้ามีรูปประกอบด้วยจะดีมากเลย
ขอเล่าของเราก่อนนะ
บัคกี้
บัคกี้เป็นร็อตไวเลอร์ ที่เราได้มาจากพี่ชายที่ทำฟาร์มร๊อตไวเลอร์สายประกวด แต่บัคกี้ถูกคัดทิ้งเพราะ เป็นหมาฟันเหยิน 555 ฟันไม่สบตามมาตรฐาน ประกวดก็ไม่ได้ ประกอบกับเราอยู่บ้านคนเดียว พี่ชายเราเลยให้บัคกี้มาอยู่เป็นเพื่อนเรา
นิสัยของบัคกี้ ก็ไม่ดุร้ายเหมือนหน้าตานะ เชื่อง ใจดี รักเด็ก เชื่อฟังคำสั่ง ชอบเล่นลูกเทนนิสเป็นที่สุด
เรื่องมีอยู่ว่า รั้วบ้านเรามันเก่าเหล็กดัดหลุดไปซี่นึง ทำให้มีช่องกว้างประมาณคีบนึง เราก็ไม่ได้สนใจ เพราะบัคกี้หัวใหญ่มาก แถมตัวใหญ่มาก ใหญ่กว่าร๊อตไวเลอร์ทั่วๆ ไป ยังไงก็คงออกบ้านไม่ได้แน่นอน เวลาเรากลับจากที่ทำงาน บัคกี้ก็อยู่ในบ้านตลอด แต่เรามาสังเกตว่าทำไมบัคกี้ตัวเปื้อนๆ เหมือนไปคลุกฝุ่นมาทุกวัน เราก็คอยสังเกตว่าบัคกี้มันออกไปทางช่องนั้นหรือปล่าว เราคอยสังเกตอยู่หลายวัน เสาร์ - อาทิตย์ที่เราไม่ได้ไปทำงานทั้งวันก็ไม่เห็นออกไป เราก็เลยเบาใจว่าคงขุดทรายแถวๆ บ้านเล่นมั้ง
จนมีเด็กแถวๆนั้น มาบอกเราว่า พี่ๆ หมาพี่ ไอ้บัคอะ (555+ ชื่อเล่นใหม่) มันออกมาเที่ยวทุกวันเลยนะ เราก็ตกใจมากว่ามันออกไปได้ไงเนี่ย แถมตอนเราอยู่บ้านไม่เคยออกไปเลย ทำตัวเป็นเด็กดีมากถึงมากที่สุด เราอยากรู้มากว่าออกไปได้ยังไง แถมทำเนียนไม่ให้เรารู้ด้วย ชิชะ (โชคดีตรงที่ บัคกี้เป็นหมาใจดีไม่ทำร้ายใคร แต่เราก็กลัวชาวบ้านจะตกใจนะ เพราะภาพพจน์ร๊อตไวเลอร์ไม่ดี ตรงนี้ต้องขอโทษด้วยที่ละเลยไม่ซ่อมรั้วดี ทั้งๆที่มีหมาพันธ์ดุร้าย คนทั่วไปจะกลัว)
เราก็เลยลองโยนลูกเทนนิสของโปรดออกไปทางช่องนั้น บัคกี้กระวนกระวายมาก อยากได้ลูกเทนนิสคืน แต่ก็ไม่ออกไป คงเพราะรู้ว่าเราดูอยู่ เราเลยแกล้งเดินเข้าบ้านปิดประตู และแอบดูเงียบๆ
บัคกี้มองซ้ายมองขวา เห็นเราไม่ออกมาแน่ ฮีค่อยๆ เอาหัวมุดช่อง ส่ายหัวไปๆ มาๆ ให้ออกไปได้ ทำตัวลีบแบนที่สุด ค่อยๆ กระดึ๊บๆลอดออกทางช่องนั้น แล้วไปคาบลูกเทนนิสกลับมา และรีบกระดึ๊บกลับเข้ามาในบ้าน เราทั้งโกรธ ทั้งขำ คิดได้เนอะ.. แอบเราออกบ้าน แล้วตั้งใจไม่ให้เรารู้ด้วยนะ 55555++ เรารีบซ่อมรั้วเป็นการใหญ่เลย บัคกี้คงเซ็งไปนาน อดไปเที่ยวเลย...
ปล. 1. หลังจากนั้นไม่นาน เราย้ายไปพักที่ทำงาน บ้านก็เลยไม่มีคนอยู่ บัคกี้เลยต้องย้ายกลับไปอยู่กับพี่ชายเหมือนเดิม เราก็ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมบัคกี้ (อยู่คนละอำเภอ) แต่เวลาที่เรากลับไปหามัน มันจะดีใจสุด ลิงโลดเลยแหละ แต่เราก็คิดถึงมันเสมอนะ จากนั้นไม่นานพี่ชายบอกว่าบัคกี้ไม่สบายมากนะ พามาหาหมอ เราก็ไม่ได้ไปเยี่ยม สุดท้ายมันก็ตายไป.... เรานะเสียใจมาก เสียใจที่น่าจะกลับไปเยี่ยมมันบ้าง ไปดูแลมัน ทำดีกับมันมากกว่านี้ ทุกวันนี้ผ่านมา 7- 8 ปี ก็ยังนึกถึงความขี้อ้อน ขี้เล่น ความฉลาดแสนรู้ของมัน ก็ยังยิ้มได้ตลอด มีโอกาสก็ทำบุญให้เสมอๆ
ปล. 2. ไม่มีรูปบัคกี้ดีดีเลย สมัยนั้นกล้องมือถือคุณภาพต่ำ แล้วบัคกี้เราก็ดำมืด ถ่ายออกมาไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่สีดำๆ
รออ่านเรื่องของเพื่อนๆ นะคะ
เพื่อนสี่ขา - เรื่องน่ารัก แสนรู้ เล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ
เราชอบอ่านเรื่องความน่ารักของสัตว์เลี้ยง อ่านแล้วยิ้มได้ มีความสุขตลอดๆ
เพื่อนๆ คนไหน มีเรื่องราวน่ารักๆ ตลกๆ ขำๆ หรือซึ้งๆ ก็ได้
จะสี่ขา สองขา หรือไม่มีขาก็ได้ ยินดีรับฟังหมด
ถ้ามีรูปประกอบด้วยจะดีมากเลย
ขอเล่าของเราก่อนนะ
บัคกี้
บัคกี้เป็นร็อตไวเลอร์ ที่เราได้มาจากพี่ชายที่ทำฟาร์มร๊อตไวเลอร์สายประกวด แต่บัคกี้ถูกคัดทิ้งเพราะ เป็นหมาฟันเหยิน 555 ฟันไม่สบตามมาตรฐาน ประกวดก็ไม่ได้ ประกอบกับเราอยู่บ้านคนเดียว พี่ชายเราเลยให้บัคกี้มาอยู่เป็นเพื่อนเรา
นิสัยของบัคกี้ ก็ไม่ดุร้ายเหมือนหน้าตานะ เชื่อง ใจดี รักเด็ก เชื่อฟังคำสั่ง ชอบเล่นลูกเทนนิสเป็นที่สุด
เรื่องมีอยู่ว่า รั้วบ้านเรามันเก่าเหล็กดัดหลุดไปซี่นึง ทำให้มีช่องกว้างประมาณคีบนึง เราก็ไม่ได้สนใจ เพราะบัคกี้หัวใหญ่มาก แถมตัวใหญ่มาก ใหญ่กว่าร๊อตไวเลอร์ทั่วๆ ไป ยังไงก็คงออกบ้านไม่ได้แน่นอน เวลาเรากลับจากที่ทำงาน บัคกี้ก็อยู่ในบ้านตลอด แต่เรามาสังเกตว่าทำไมบัคกี้ตัวเปื้อนๆ เหมือนไปคลุกฝุ่นมาทุกวัน เราก็คอยสังเกตว่าบัคกี้มันออกไปทางช่องนั้นหรือปล่าว เราคอยสังเกตอยู่หลายวัน เสาร์ - อาทิตย์ที่เราไม่ได้ไปทำงานทั้งวันก็ไม่เห็นออกไป เราก็เลยเบาใจว่าคงขุดทรายแถวๆ บ้านเล่นมั้ง
จนมีเด็กแถวๆนั้น มาบอกเราว่า พี่ๆ หมาพี่ ไอ้บัคอะ (555+ ชื่อเล่นใหม่) มันออกมาเที่ยวทุกวันเลยนะ เราก็ตกใจมากว่ามันออกไปได้ไงเนี่ย แถมตอนเราอยู่บ้านไม่เคยออกไปเลย ทำตัวเป็นเด็กดีมากถึงมากที่สุด เราอยากรู้มากว่าออกไปได้ยังไง แถมทำเนียนไม่ให้เรารู้ด้วย ชิชะ (โชคดีตรงที่ บัคกี้เป็นหมาใจดีไม่ทำร้ายใคร แต่เราก็กลัวชาวบ้านจะตกใจนะ เพราะภาพพจน์ร๊อตไวเลอร์ไม่ดี ตรงนี้ต้องขอโทษด้วยที่ละเลยไม่ซ่อมรั้วดี ทั้งๆที่มีหมาพันธ์ดุร้าย คนทั่วไปจะกลัว)
เราก็เลยลองโยนลูกเทนนิสของโปรดออกไปทางช่องนั้น บัคกี้กระวนกระวายมาก อยากได้ลูกเทนนิสคืน แต่ก็ไม่ออกไป คงเพราะรู้ว่าเราดูอยู่ เราเลยแกล้งเดินเข้าบ้านปิดประตู และแอบดูเงียบๆ
บัคกี้มองซ้ายมองขวา เห็นเราไม่ออกมาแน่ ฮีค่อยๆ เอาหัวมุดช่อง ส่ายหัวไปๆ มาๆ ให้ออกไปได้ ทำตัวลีบแบนที่สุด ค่อยๆ กระดึ๊บๆลอดออกทางช่องนั้น แล้วไปคาบลูกเทนนิสกลับมา และรีบกระดึ๊บกลับเข้ามาในบ้าน เราทั้งโกรธ ทั้งขำ คิดได้เนอะ.. แอบเราออกบ้าน แล้วตั้งใจไม่ให้เรารู้ด้วยนะ 55555++ เรารีบซ่อมรั้วเป็นการใหญ่เลย บัคกี้คงเซ็งไปนาน อดไปเที่ยวเลย...
ปล. 1. หลังจากนั้นไม่นาน เราย้ายไปพักที่ทำงาน บ้านก็เลยไม่มีคนอยู่ บัคกี้เลยต้องย้ายกลับไปอยู่กับพี่ชายเหมือนเดิม เราก็ไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมบัคกี้ (อยู่คนละอำเภอ) แต่เวลาที่เรากลับไปหามัน มันจะดีใจสุด ลิงโลดเลยแหละ แต่เราก็คิดถึงมันเสมอนะ จากนั้นไม่นานพี่ชายบอกว่าบัคกี้ไม่สบายมากนะ พามาหาหมอ เราก็ไม่ได้ไปเยี่ยม สุดท้ายมันก็ตายไป.... เรานะเสียใจมาก เสียใจที่น่าจะกลับไปเยี่ยมมันบ้าง ไปดูแลมัน ทำดีกับมันมากกว่านี้ ทุกวันนี้ผ่านมา 7- 8 ปี ก็ยังนึกถึงความขี้อ้อน ขี้เล่น ความฉลาดแสนรู้ของมัน ก็ยังยิ้มได้ตลอด มีโอกาสก็ทำบุญให้เสมอๆ
ปล. 2. ไม่มีรูปบัคกี้ดีดีเลย สมัยนั้นกล้องมือถือคุณภาพต่ำ แล้วบัคกี้เราก็ดำมืด ถ่ายออกมาไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่สีดำๆ
รออ่านเรื่องของเพื่อนๆ นะคะ