..........เรื่องของเรื่องคือที่ทำงานมีหนูชอบเข้ามากัดแทะสายไฟคอมพิวเตอร์ครับ
แม่บ้านเลยหากับดักมาดักหนู ได้ทุกครั้งเล็กบ้างใหญ่บ้าง
ก่อนหน้านี้ก็เฉยๆ เพราะเป็นว่ามันมาสร้างความเดือดร้อนก็ต้องกำจัดเป็นเรื่องธรรมดา
พอดักได้ก็จะไม่ฆ่า (เพราะไม่มีใครกล้าฆ่า และใจไม่แข็งพอ) ต้องขังไว้ให้มันอดตายไปเอง
..........แต่อยู่มาวันหนึ่งดักได้เป็นลูกหนู เจ้าของกระทู้เดินผ่านกรงนั้นหลายวัน วันละหลายๆครั้ง
จึงได้แวะนั่งมองดูลูกหนูตัวนั้น เห็นว่ามันกำลังพยายามใช้ปากกัดกรงเหล็กเพื่อที่จะออกมาให้ได้
ความรู้สึกตอนนั้นยอมรับว่าสงสารมาก อยากเอาไปปล่อยที่อื่น
แต่จะเอาไปปล่อยที่ใหน ? ปล่อยแล้วมันก็จะเข้าบ้านคนอื่นต่อ เป็นการผลักภาระไปให้คนอื่นอีก
นั่งมองอยู่ชั่วครู่ก็เห็นมันอ่อนแรงลง จึงเดินไปที่โต๊ะทำงาน
กระทั่งตอนเย็นก่อนกลับบ้านแวะไปดู เห็นว่ามันตายแล้ว
...ถามว่า
1. การสงสารแบบนี้ แต่เราต้องปล่อยให้มันตาย ถือว่าบาปไหม?
2. ถ้าเราไม่ปล่อยมัน แต่เลือกที่จะเอาน้ำ เอาอาหารไปให้ แต่ยังสุดท้ายมันก็ต้องตายไม่ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง
แบบนี้จะยิ่งเท่ากับว่าไปยืดเวลาให้มันทรมาณขึ้นหรือเปล่าครับ?
การมีจิตสงสารต่อสัตว์แต่ต้องทำเป็นไม่มอง ไม่รับรู้และปล่อยให้ตายในที่สุดเป็นบาปไหม
แม่บ้านเลยหากับดักมาดักหนู ได้ทุกครั้งเล็กบ้างใหญ่บ้าง
ก่อนหน้านี้ก็เฉยๆ เพราะเป็นว่ามันมาสร้างความเดือดร้อนก็ต้องกำจัดเป็นเรื่องธรรมดา
พอดักได้ก็จะไม่ฆ่า (เพราะไม่มีใครกล้าฆ่า และใจไม่แข็งพอ) ต้องขังไว้ให้มันอดตายไปเอง
..........แต่อยู่มาวันหนึ่งดักได้เป็นลูกหนู เจ้าของกระทู้เดินผ่านกรงนั้นหลายวัน วันละหลายๆครั้ง
จึงได้แวะนั่งมองดูลูกหนูตัวนั้น เห็นว่ามันกำลังพยายามใช้ปากกัดกรงเหล็กเพื่อที่จะออกมาให้ได้
ความรู้สึกตอนนั้นยอมรับว่าสงสารมาก อยากเอาไปปล่อยที่อื่น
แต่จะเอาไปปล่อยที่ใหน ? ปล่อยแล้วมันก็จะเข้าบ้านคนอื่นต่อ เป็นการผลักภาระไปให้คนอื่นอีก
นั่งมองอยู่ชั่วครู่ก็เห็นมันอ่อนแรงลง จึงเดินไปที่โต๊ะทำงาน
กระทั่งตอนเย็นก่อนกลับบ้านแวะไปดู เห็นว่ามันตายแล้ว
...ถามว่า
1. การสงสารแบบนี้ แต่เราต้องปล่อยให้มันตาย ถือว่าบาปไหม?
2. ถ้าเราไม่ปล่อยมัน แต่เลือกที่จะเอาน้ำ เอาอาหารไปให้ แต่ยังสุดท้ายมันก็ต้องตายไม่ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง
แบบนี้จะยิ่งเท่ากับว่าไปยืดเวลาให้มันทรมาณขึ้นหรือเปล่าครับ?