โพสต์แรกฉลองหน้าตาใหม่ของพันทิป ^^

เพิ่งไปสอยนัตสึเมะเล่ม 11 มา เคยอ่าน raw (แบบผ่านๆ) มาแล้วก็เลยไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่
แต่ปรากฏว่า...อืมๆ..เสียน้ำตาจนได้ อ่านแปลไทยแล้วมันได้อารมณ์กว่าจริงๆ นะเนี่ย
เล่มนี้อาจารย์มิโดริคาว่าเขียนดีจริงๆ ทั้งเหงาทั้งอบอุ่น ทั้งเจ็บจี๊ดในใจยังไงไม่รู้
ทั้งๆ ที่อ่านแล้วน้ำตาซึมแต่ก็อบอุ่นจนยิ้มได้ ใครมานั่งข้างๆ คงคิดว่าบ้าหรือเปล่า (ฮา)
ตอนสุดท้ายที่นัตสึเมะกลับไปบ้านเดิม อ่านแล้วอินมาก โดยเฉพาะช่วงระหว่างที่เดินแล้วรำลึกความหลัง
ทำให้นึกถึงตอนที่เราย้ายบ้าน แล้วผ่านไปอีกหลายปีก็กลับไปเยี่ยมสถานที่เดิมที่เคยอยู่
บ้านหลังนั้น ร้านขายของร้านนี้ที่ไปซื้อขนมบ่อยๆ ทางเดินที่คุ้นเคย บรรยากาศเก่าๆ ได้อารมณ์แบบนั้นเลย
แต่ของนัตสึเมะน่าสงสารตรงที่มีความทรงจำที่ไม่ค่อยดีมากกว่าส่วนที่ดี
ก็เลยออกอาการสับสน (นัตจังเอ้ย ชีวิตจะรันทดไปถึงไหน T^T)
เนื้อเรื่องตอนนี้เผยอดีตและ healing ทั้งตัวละครทั้งคนอ่านไปในตัว
ได้เห็นความเติบโตของนัตสึเมะ ที่ก้าวข้ามความเจ็บปวดในอดีตได้ ไม่ใช่ลืม แต่ยอมรับและเก็บเอาความทรงจำที่ดีเอาไว้
อ่านแล้วทำเอาเราเกิดอาการพีคขึ้นมาอีก (ฮา) อยากอ่านเล่มถัดไปเร็วๆ
อยากฝากชมบงกชและคนแปลเรื่องนี้ด้วย หน้าปกเล่มนี้สีแจ่มและดูแข็งแรงดี
ส่วนคำแปลก็แปลได้ดีค่ะ รู้สึกถึงความใส่ใจในการแปล มุกตรงที่ตัวเล็กๆ ก็ฮาดี (เซนเซย์มีชื่อใหม่อีกแล้วว่าเจ้าลูกชิ้น ^^)

ชอบหน้าปกเล่มนี้จัง โชตะ (ฮา)