คุณแม่ของผมท่านเป็นโรคเบาหวาน แต่ท่านชอบกินของหวานเป็นชีวิตจิตใจ
แม้ตรวจพบว่าตัวเองเป็นเบาหวานนานแล้ว แต่ก็ยังชอบชิมของหวานตามปกติของท่าน
(เมนูที่ท่านชอบ เป๊ปซี่,โค้ก ขนมปังนมข้นหวาน ทุเรียน ลำใย เงาะกระป๋อง
ชาดำเย็น บัวลอยไข่หวาน กากมันหมูทอด น้ำมันในซองไวไว ขนมหวานต่าง ๆ)

บรรดาพี่น้องผมก็ชอบซื้อของหวานมาปรนเปรอท่าน ผมเห็นทีไรก็เตือนห้ามทุกทีไป
ท่านก็มักจะตอกกลับผมมาว่า ตัวผมก็ยังกินเป๊ปซี่ มีสิทธิ์อะไรมาห้ามท่าน ตอนนี้ยังอยู่
ขอกินให้มีความสุขไม่ได้หรือ หรือว่าจะรอให้ท่านตายก่อนแล้วค่อยเคาะโลงเรียกให้กินรึอย่างไร ?

แต่เดิมท่านเป็นคนหุ่นออกท้วม ๆ ตามประสานักชิม แต่ 10 ปีให้หลังมานี้ท่านผอมลงอย่างเห็นได้ชัด
ทั้งที่ท่านก็มิได้ออกกำลังกายแต่ประการใด ทั้งยังชอบกินอาหารที่มีน้ำตาลสูง ๆ เสมอ
ผมเองบีบนวดให้ท่านบ่อย ๆ (ลูกหลานคนอื่นใช้ไม่นวดให้ ต้องเป็นผม) ผมไปบวชมา 1 พรรษา กลับมาก็นวดอีกครั้ง

คุณแม่ผมผอมลงมาก ! มวลกล้ามเนื้อน้อยลง(ผอมลง)อย่างรู้สึกได้ชัดที่มือ
จับเจอกระดูกง่ายมาก ทั้งที่หลายเดือนก่อนไปบวชนวดจับเส้นให้เจอเนื้อเยอะกว่านี้

ผมคิดว่าแม่ผมท่านกำลังมีอการป่วย ซึ่งน่าจะมาจากโรคเบาหวานนี่แน่
(ผมเคยมีเพื่อนคนหนึ่งตัวอ้วน ตอนหลังตรวจพบเบาหวาน ปัจจุบันนี้มันก็ผอมลงมาก ๆ เป็นไอ้แห้ง เป็นคนละคนเลยเช่นกัน)

ผมถามแม่ว่าช่วงนี้ได้กินยาเบาหวาน-ตรวจเลือดบ้างหรือเปล่า ท่านว่า ไม่ได้ทำแบบนั้นนานมากแล้ว (อ้าว)
ท่านว่า เมื่อก่อนกินยาเบาหวาน กินอะไรหวาน ๆ ไม่ได้เลย น้ำตาลจ้องจะขึ้นตลอด หน้ามืดจะเป็นลมหลายที
ตอนหลังเลิกกินยาเบาหวาน แล้วไปตรวจที่คลีนิคในชุมชนหมอบอกว่า แปลกดีน้ำตาลลดลงมามาก ? ท่านเลย
คิดว่าการไม่กินยาเบาหวานนั้นคือการรักษาเบาหวาน ท่านจึงเลิกยาเบาหวานและหันกลับมาบริโภคของหวานหลายปีแล้ว (จนผอมแห้ง)

ใจหนึ่งผมก็สงสารท่าน อยากให้ท่านมีความสุข แต่ใจนึงของหวานคือยาพิษสำหรับคนเบาหวาน

ผมอยากให้ท่านอยู่กับผมไปนาน ๆ ควรจะทำอย่างไรดี ?