สมัยเด็กๆพระท่านก็เคยบอกว่าคนรวยนั้นโกงกิน สะสมทรัพย์แล้วเบียดเบียนคนอื่น ผมก็เคยแย้งท่านตามแนวคิดทุนนิยมเสรีว่าถ้าเราทำงานสุจริตได้ทรัพย์มารวยแบบชอบธรรมจะไปเบียดเบียนคนอื่นได้ยังไง ไม่มีเงินเก็บไว้อดตายมาใครจะดูแลเรา แนวคิดแบบ communist นั้นโกงทียิ่งหนักกว่า (สมัยมัธยมก็ช่างกล้านะเรา)

ผ่านมาสิบปีผมถึงเข้าใจว่ามันช่างเป็นเรื่องที่โง่เขลาและโชคดีที่ผมคิดได้ก่อนที่จะทำเรื่องโง่เขลาเหล่านั้น ทุกวันนี้เวลามี project อะไรที่ทำแล้วมีคุณค่ากับคนอื่นก็ทำไป กำไรก็บวกแค่พอเป็นค่าเสียเวลานิดหน่อยไม่ให้ขาดทุนก็พอ หรือบางเรื่องจะขาดทุนก็ไม่เป็นไรเพราะอยากจะทำ คิดแค่ว่าได้ทำเรื่องที่อยากทำ ทำเรื่องที่คนให้คุณค่าได้ก็พอใจละ ไม่ต้องได้เงินเยอะ ไม่ต้องรวย

แต่ก็น่าแปลกที่กลับรวยกว่าคนที่พยายามหาเงินเสียอีก มากจนรู้สึกว่าเงินจะมาบดบังความสุขเล็กๆของผมไปหรือเปล่า บางทีอาจจะเป็นคำสาปให้มีทรัพย์เป็นบ่วงคล้องคอไปจนตายก็เป็นได้