เคยอ่านเรื่องราวของคนที่เกิดไปแอบชอบคนบนรถไฟฟ้ามาก็เยอะ ดูหนังเรื่อง รถไฟฟ้า มหานะเธอ ก็แล้ว แต่ไม่เคยรู้สึกอิน เพราะคิดว่าคนที่เจอกันบนรถไฟฟ้า ก็แค่คนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เจอหน้ากัน มองหน้ากัน สบตากันแค่ไม่กี่ชั่วนาที ก็จากไป โอกาสเป็นไปได้ยากที่จะได้ลงเอยกัน
ช่วงที่ตัวเองไปเรียนพิเศษที่สยามเป็นประจำ ต้องนั่งรถไฟฟ้า BTS ไปเรียน ก็เคยแอบมองคนนู้นคนนี้ คิดในใจว่าคนนู้นน่ารักจัง คนนี้หล่อจัง แต่พอลงจาก BTS แค่ชั่วนาทีก็ลืม เพราะด้วยความคิดที่ว่า ยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีกอยู่ดี ลืมๆไปซะ
พอเอ็นท์ติดมหา'ลัย ก็ไปเรียนในที่ที่ไม่มีรถไฟฟ้าเข้าถึง นานๆจะได้ขึ้นรถไฟฟ้าซักที
แต่แล้ว...เมื่อต้นเดือนธันวาคมที่ผ่านมา ไปทำธุระแถวเยาวราช ขากลับนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน หัวลำโพงกลับ ช่วงนั้นเป็นช่วงประมาณ 5 โมงเย็น กำลังเลิกงานเลย คนเยอะมากๆ พอมาถึงสถานีสุขุมวิทยิ่งแล้วใหญ่อัดกันเข้ามาได้... เราจะลงสถานีจตุจักร อีกยาวไกลมากๆ แต่แล้ว...ในขณะที่เรากำลังนั่งทำใจอยู่นั้น เราได้เงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นผู้ชายใส่ชุดทำงานคนนึงยืนจับราวอยู่แล้วหันหน้ามาทางเรา (แต่เค้าเล่นมือถืออยู่) เท่านั้นแหละ ใจที่แห้งเหี่ยวมานาน ก็เบ่งบานขึ้นมาอีกครั้ง ....ภายนอกทุกอย่างคือสิ่งที่ใช่ ดูดี เท่ ขาว ตี๋ คิ้วเข้ม หน้าเหมือนคนญี่ปุ่นมากๆ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนญี่ปุ่น แต่ได้ยินเค้าหันไปขอโทษคนข้างหลังเป็นภาษาไทยเลยลังเล นิดนึง
และด้วยความซึน เราก็ทำเป็นไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ทำเป็นนั่งก้มหน้า เงยหน้ามองไปที่เขาบ้างแบบเนียนๆ เหมือนคนมองผ่านๆ มีช่วงจังหวะนึงที่สบสายตากัน เราก็ทำเป็นไม่สนใจอีก แต่...นั่งภาวนาในใจ ช่วยลงสถานีเดียวกับชั้นทีเถอะนะ
ด้วยความที่ใจเต้นระรัว จะนั่งเฉยๆก็ขัดเขิน เลยทำเป็นหยิบหนังสือ เรียนต่อญี่ปุ่นด้วยทุนมงที่ติดในกระเป๋ามาอ่าน ทำท่าเหมือนอ่านหนังสือ แต่ใจอยู่ที่เขา ตาเหลือบมองเป็นระยะ จนมาถึงสถานีลาดพร้าว เราไม่ได้มองเขาอยู่ พอรถออกจากสถานีเงยหน้าขึ้นไป ก็พบว่า ... ไปซะและ
จากนั้นเราก็ปิดหนังสือแล้วเก็บลงกระเป๋าทันที คิดในใจว่า อารมณ์แค่ชั่ววูบเท่านั้นแหละ
แต่มันไม่ใช่....เดือนนึงแล้ว เรายังไม่ลืมหน้าเค้าเลย ยังจำความรู้สึก ในช่วงเวลานั้นได้เป็นอย่างดี
เจอกันเพียงไม่กี่นาที สบตากันแค่ชั่ววินาที แต่ตรึงใจเราได้นับเดือน
เคยคิดเสมอ...ว่าคนเราไม่อาจตกหลุมรักใครจริงๆได้ หากยังไม่ได้รู้จักนิสัยของกันและกัน เราพร่ำประโยคนี้ในใจเสมอ แต่สุดท้ายแล้ว ก็ต้องยอมกับคำว่า รักแรกพบ แล้วล่ะ ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วใช้คำนี้ได้มั้ย...
รอวันที่จะบังเอิญได้เจอกันอีก ไม่ได้ผ่านเส้นทางนั้นเป็นกิจวัตร นับจากวันนั้นไม่ได้มีโอกาสได้ขึ้นรถไฟฟ้าอีกเลย แต่ในใจยังคงมีความหวังเสมอ แม้โอกาสจะเป็น 0.0001%
((กระทู้เพ้อเจ้อ)) ไม่คิดว่าตัวเองจะพบรักบนรถไฟฟ้าใต้ดิน
ช่วงที่ตัวเองไปเรียนพิเศษที่สยามเป็นประจำ ต้องนั่งรถไฟฟ้า BTS ไปเรียน ก็เคยแอบมองคนนู้นคนนี้ คิดในใจว่าคนนู้นน่ารักจัง คนนี้หล่อจัง แต่พอลงจาก BTS แค่ชั่วนาทีก็ลืม เพราะด้วยความคิดที่ว่า ยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีกอยู่ดี ลืมๆไปซะ
พอเอ็นท์ติดมหา'ลัย ก็ไปเรียนในที่ที่ไม่มีรถไฟฟ้าเข้าถึง นานๆจะได้ขึ้นรถไฟฟ้าซักที
แต่แล้ว...เมื่อต้นเดือนธันวาคมที่ผ่านมา ไปทำธุระแถวเยาวราช ขากลับนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน หัวลำโพงกลับ ช่วงนั้นเป็นช่วงประมาณ 5 โมงเย็น กำลังเลิกงานเลย คนเยอะมากๆ พอมาถึงสถานีสุขุมวิทยิ่งแล้วใหญ่อัดกันเข้ามาได้... เราจะลงสถานีจตุจักร อีกยาวไกลมากๆ แต่แล้ว...ในขณะที่เรากำลังนั่งทำใจอยู่นั้น เราได้เงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นผู้ชายใส่ชุดทำงานคนนึงยืนจับราวอยู่แล้วหันหน้ามาทางเรา (แต่เค้าเล่นมือถืออยู่) เท่านั้นแหละ ใจที่แห้งเหี่ยวมานาน ก็เบ่งบานขึ้นมาอีกครั้ง ....ภายนอกทุกอย่างคือสิ่งที่ใช่ ดูดี เท่ ขาว ตี๋ คิ้วเข้ม หน้าเหมือนคนญี่ปุ่นมากๆ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนญี่ปุ่น แต่ได้ยินเค้าหันไปขอโทษคนข้างหลังเป็นภาษาไทยเลยลังเล นิดนึง
และด้วยความซึน เราก็ทำเป็นไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ทำเป็นนั่งก้มหน้า เงยหน้ามองไปที่เขาบ้างแบบเนียนๆ เหมือนคนมองผ่านๆ มีช่วงจังหวะนึงที่สบสายตากัน เราก็ทำเป็นไม่สนใจอีก แต่...นั่งภาวนาในใจ ช่วยลงสถานีเดียวกับชั้นทีเถอะนะ
ด้วยความที่ใจเต้นระรัว จะนั่งเฉยๆก็ขัดเขิน เลยทำเป็นหยิบหนังสือ เรียนต่อญี่ปุ่นด้วยทุนมงที่ติดในกระเป๋ามาอ่าน ทำท่าเหมือนอ่านหนังสือ แต่ใจอยู่ที่เขา ตาเหลือบมองเป็นระยะ จนมาถึงสถานีลาดพร้าว เราไม่ได้มองเขาอยู่ พอรถออกจากสถานีเงยหน้าขึ้นไป ก็พบว่า ... ไปซะและ
แต่มันไม่ใช่....เดือนนึงแล้ว เรายังไม่ลืมหน้าเค้าเลย ยังจำความรู้สึก ในช่วงเวลานั้นได้เป็นอย่างดี
เจอกันเพียงไม่กี่นาที สบตากันแค่ชั่ววินาที แต่ตรึงใจเราได้นับเดือน
เคยคิดเสมอ...ว่าคนเราไม่อาจตกหลุมรักใครจริงๆได้ หากยังไม่ได้รู้จักนิสัยของกันและกัน เราพร่ำประโยคนี้ในใจเสมอ แต่สุดท้ายแล้ว ก็ต้องยอมกับคำว่า รักแรกพบ แล้วล่ะ ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วใช้คำนี้ได้มั้ย...
รอวันที่จะบังเอิญได้เจอกันอีก ไม่ได้ผ่านเส้นทางนั้นเป็นกิจวัตร นับจากวันนั้นไม่ได้มีโอกาสได้ขึ้นรถไฟฟ้าอีกเลย แต่ในใจยังคงมีความหวังเสมอ แม้โอกาสจะเป็น 0.0001%