สวัสดีปีเก่าครับ...ช่วงนี้ไม่มีเรื่องอะไรให้เล่ามาก พอดีนึกถึงเรื่องเล่าของตุ๊เจ้าทอง เมืองเชียงใหม่อยู่เรื่องหนึ่งขึ้นมา

ถ้าจะได้อรรถรสจริงๆ ต้องเล่าด้วย "คำเมือง" ครับ

มีกระทาชายหนุ่มอยู่คนหนึ่ง หน้าตาก็พอดูได้  แต่ไม่เอาใครในหมู่บ้าน เรียกว่าเขามีงานที่ไหนข้างนอกบ้าน  เป็นต้องไม่เห็นหนุ่มรายนี้ไปร่วมงานเลย

วันหนึ่ง เขาชวนไปงานวัดต่างอำเภอ เป็นที่น่าแปลกใจว่าหนุ่มรายนี้รับปากไปกับเขาด้วย อาจเป็นเพราะอยู่เฉยๆ มานาน คงเซ็งกระมัง ?

วันเดินทาง ชาวบ้านต่างไชโยโห่ฮิ้วเอาฤกษ์เอาชัยก่อนออกจากวัด  แต่พอออกถนนใหญ่วิ่งไปได้ไม่นาน รถเกิดยางแตกกลางทาง

บรรดาคนที่ไป ต่างกุลีกุจอช่วยเปลี่ยนยางรถกันชุลมุน แต่หนุ่มรายนี้ เดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเดินไปมาเฉยๆ งั้นแหละ ระหว่างที่เดินไปมานั้น สายตาไปสะดุดกับหลักกิโลอันขาวสะอาดของกรมทางหลวง บอกไว้ว่า กม.25

หลังจากเปลี่ยนยางเสร็จ รถวิ่งได้แล้ว ทุกคนที่นั่งใกล้ๆ ได้ยินไอ้หนุ่มนั่งรำพึงว่า " น่าสงสารแท้ๆ มาตายตั้งแต่ยามสาว คงข้ามถนนแล้วถูกรถชนตาย เขาถึงสร้างกู่สีขาว ไว้เป็นอนุสรณ์"

เพื่อนฝูงต่างพากันค้าน บอกว่าเป็นหลักกิโล แต่หนุ่มนี้กลับเถียงคอเป็นเอ็น

"ยังมาเถียงข้าอีกแน่ะ มันจะเป็นหลักกิโลได้อย่างไร ? ลองนึกดูสิ เขาเขียนว่า ก.ม. คงย่อมาจากชื่อคนตายว่า แก้วมา ตายเมื่ออายุ 25 อายุยังน้อยอยู่ น่าสงสารแท้ๆ เชียว"

สวัสดีรับปีใหม่ล่วงหน้าด้วยครับ