สวัสดีครับ ผมตั้งใจว่าจะตั้งกระทู้ในพันทิพย์หลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่ได้มีโอกาสสักที จนผมเครียด รู้สึกทนไม่ไหวกับสภาพจิตใจของตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้

เรื่องผมมันอาจจะยาวสักหน่อย ขออภัยด้วยนะครับ แต่ผมต้องการคำปรึกษาจริงๆ

คือผมจะเป็นเด็กที่เหมือนกับว่า ตอนเด็กๆต้องการอะไรก็จะต้องได้น่ะครับ ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ทำให้เคยตัว ตอนประถมก็มีเพื่อนอยู่คนนึงที่เค้าซื่อๆ สนิทกับผม ผมพูดอะไรเค้าก็จะทำตามอะครับ

จนกระทั่งมาถึงปัจจุบัน ผมเป็นคนที่ฮา ชอบพูดให้เพื่อนๆฮา คือเพื่อนที่รู้จักผมเค้าจะไม่รู้แน่ว่าผมคิดมากแค่ไหน เวลาที่ผมเครียดผมก็จะไม่คุยกับใคร แต่พอมีใครมาคุยด้วยผมก็จะคุยกับเค้าเหมือนปกติ เฮฮา จนเพื่อนเค้าบอกกับผมว่า " ผมเคยเครียดกับคนอื่นเค้าบ้างไหม " (ทั้งๆที่ผมนี่แหละเครียดมากกว่าคนอื่นเป็น 10 เท่า แล้วก็เครียดเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วย)

เรื่องราวมันเกิดเพราะผมเป็นคนที่คิดมาก มากจนเหมือนคนบ้าอะครับ เริ่มจากตอนแรกก็ไม่มีอะไร จนขึ้นชั้นเรียนใหม่ เพื่อนๆในห้องบางคนก็รู้จักผมดี แล้วก็ออกจะชอบในตัวผมด้วยซ้ำ คืออาจารย์ในห้องเค้าจะให้โหวตว่าใครเป็นหัวหน้า เพื่อนๆก็โหวตผมกัน เพื่อนๆในห้องก็ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมต้องเครียดสักคน

จนมาอยู่วันนึง เพื่อนคนนี้ก็ค่อนข้างสนิทอยู่นะครับ เค้าแกล้งงอนผม แล้วคือผมไม่รู้ว่าเค้าแกล้งงอนหรืองอนจริงๆ ผมก็ไปง้อเค้า ง้อหลายรอบมาก เค้าก็บอกไม่ได้งอนหรืออะไร แต่พอบางครั้งเค้าทำเป็นไม่พูดกับเรา เราก็รู้สึกเครียด ผมคิดมากจนกลับมา แล้วบล็อคทวิตเตอร์เค้า ที่ผมบล็อคไปไม่ใช่เพราะผมโกรธ แต่เป็นเพราะผมคิดมากนี่แหละครับ  ผมกลับมาบ้านแล้ว มันเป็นที่ที่ผมอยู่แล้วมีความสุข ผมไม่อยากให้ในทวิตเตอร์ที่ผมเล่นมีเค้าอยู่ เพราะถ้าผมเห็นเค้าในทวิตเตอร์ผมก็จะเครียด แล้วสุดท้ายเค้าก็สืบได้ว่าผมบล็อคเค้า เค้าก็โกรธผมจริงๆ ด่าผมว่าผมในทวิตเตอร์สารพัด มันทำให้ผมเครียดหนักกว่า้เดิมอีก =_=

นอกจากนั้น พอผมไปโรงเรียน แล้วกลับมาบ้านแล้ว ผมจะไม่ค่อยอยากหยิบจับอะไรที่มันเกี่ยวกับโรงเรียน งงไหมครับ เช่น กระ้เป๋าหนังสือ ถ้าผมกลับมาบ้านแล้ว ผมไปจับกระเป๋าหนัีงสือ ผมต้องล้างมือก่อนถึงจะไปหยิบของในบ้าน (ณ ตรงนี้พี่ๆทุกคนอย่าเพิ่งหาว่าผมบ้านะครับ ผมรู้ตัวจริงๆว่าที่ผมทำไปมันจะเกินไปมั้ง แต่เมื่อสมมติว่าผมไม่ล้างมือ มันก็จะเหมือนมีอะไรค้างอยู่ในใจ ทำอะไรต่อไปไม่ได้น่ะครับ)

การบ้านจากที่ผมขยันอ่านหนังสือ ผมก็ไม่ค่อยอยากจะหยิบอะไรที่มันเกี่ยวกับโรงเรียนอีก

นอกจากนั้น เวลาที่ผมไปโรงเรียน เดินเข้าโรงเรียน ผมจะคิดอยู่ตลอดว่า ทุกคนในโรงเรียนเกลียดผม !!! คือใครมองมาที่ผม ผมจะรู้สึกกลัว อยากร้องไห้ตลอด เพราะผมคิดอยู่เสมอว่าเค้าคงเกลียดผม ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมคิดแบบนั้น (บางครั้งก็คิดไปต่างๆนาๆว่า เพื่อนที่ผมไม่ชอบมัน มันเอาผมไปนินทากับใครบ้างหรือเปล่า)

แล้วผมก็เป็นหนักมาเรื่อยๆ เช่น คุยกับเพื่อนในแชท facebook เพื่อนอ่านแล้วแต่ไม่ตอบ ผมก็เครียดแล้ว หรือบางครั้งเห็นเพื่อนไปเม้นคุยกับคนอื่นไลค์โพสเพื่อนคนอื่น แต่ไม่ไลค์โพสผม ผมก็เครียด (ไม่ได้อยากได้ไลค์ แต่คือผมเคีรยดตรงที่เค้าเห็นผมเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า) หรือเพื่อนพิมพ์ตอบกลับมา แต่ตอบสั้นๆ แค่นี้ผมก็เครียดแล้วอะครับ

แล้วอีกอย่างผมขี้น้อยใจด้วยอะครับ อะไรนิดหน่อยไม่ได้ดั่งใจก็งอน แก้ไม่หายสักที

จน ปัจจุบันนี้ ผมจะรู้สึกกลัว หวาดระแวงว่า คนที่เค้ามาคุยกับผมเค้าจะไม่คุยกับผมอีกต่อไป ชอบคิดเหตุการณ์ล่วงหน้า แล้วก็คิดในแง่ร้ายตลอด ...  เรื่องเพื่อนน่ะผมก็มีนะครับ มีเยอะด้วย แต่เพื่อนที่สนิทจริงๆ คุยกันได้ทุกเรื่องจริงๆมันไม่มีอะครับ

บวกกับโรคประจำตัวผมคือ โรคกระเพาะกับหัวใจ เวลาเครียดก็จะปวดท้อง แน่นหน้าอก มันทรมานมากอะครับ ผมเคยเครียดจนคิดจะฆ่าตัวตาย (แต่ก็ได้แค่คิดอะนะครับ) บางครั้งก็ต้องกินยานอนหลับติดต่อกันเกือบทุกคืน ทั้งๆที่อายุแค่นี้

ผมอยากปล่อยวาง ปลง ผมพยายามทำทุกอย่าง แต่มันก็กลับมาเครียดอยู่ตลอด ผมคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ ท่านก็เข้าใจแล้วก็ให้คำปรึกษาดี ก็พอช่วยได้ในระดับนึงครับ แต่พอผมคิดมันก็คิดมาก มองในแง่ร้าย ทำให้เครียด

ผมควรจะทำยังไง ตอนนี้ผมคิดแต่ว่าในห้องเรียนไม่ค่อยมีใครชอบผมแล้ว ผมคิดอย่างนี้อยู่ตลอด พยายามปลอบตัวเองว่าคิดมากเกินไป แต่สุดท้ายก็เครียดอยู่เหมือนเดิม ผมอยากเข้ากับคนอื่นแบบที่เค้าสนิทกันจริงๆ คุยกันได้ทุกเรื่องจริงๆ เพราะเวลาผมจะทำความรู้จักกับใคร ผมก็เกรงใจ + คิดมาก มันก็ทำให้สนิทกันได้แค่ชั่วคราวน่ะครับ

ปล. ผมเขียนอธิบายตามที่ผมรู้สึกว่าผมเป็น คือผมไม่ได้บ้านะครับ T_T ผมรู้ตัวเองดีอยู่ว่าผมเป็นแบบนี้ (ถ้าผมไม่รู้ตัวเองผมว่าผมคงเป็นบ้าไปแล้วล่ะ)  

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ...