ผมพยายามไปดูเรื่องนี้มาสามวัน และวันนี้ก็เป็นผล ซึ่งน่าจะเป็นวัดสุดท้ายด้วยมั้งที่ฉาย ณ central pinklao

ผมเป็นพุทธ ผมจึงขอรีวิวแบบพุทธ ๆ แบบของผมนี่แหละ

เรื่องงานสร้างผมแทบไม่สนใจ ผมมาดูเนื้อหาล้วน ๆ ยิ่งเห็นที่ปรึกษา คือ พระอาจารย์ไพศาล ยิ่งอยากดูเข้าไปอีก (ก่อนดูไม่ทราบว่าพระอาจารย์เป็นที่ปรึกษาเรื่องบท)

มาเริ่มกันครับ เป็นรีวิว เน้นข้อคิดที่ผมนึกออกนะครับ

- พระเอกอยากได้บุญ จึงแบกความหวังไปเต็มเป้
- ศรัทธานำคนเข้ามาหาศาสนาโดยหวังสะเก็ด และอานิสงส์เท่านั้น
- บางคนเชื่อว่า สมาธิคือศาสนาพุทธ นิมิตคือของดี ติดอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปต่อ
- พระเอกค้นพบว่าตัวเองแบกไว้เยอะเกินไป ต้องวางบางสิ่งไปบ้าง แต่ก็ไม่วาง
- ผู้คนรายล้อมพระเอก ประหนึ่งเทวดาที่มาชี้แนะ แต่พระเอกหารุ้ทางไม่อดคิดไม่ได้ว่าเขาเป็นบัวเหล่าใด
- ในรั้วแห่งธรรม พระเอกกลับคิดแต่กาม โทสะ โมหะ โลภะ มาครบ
- พระเอกขยับเลเวลตัวเองเป็นผัวที่ดีกว่าเดิม แต่ก็ยังติดเรื่องเดิม ๆ วางบางอย่างไป แต่ก็ยังแบกบางอย่างเอาไว้


สุดท้ายแล้วคงอย่างที่พระอาจารย์ในหนังท่านว่า "ศาสนาพุทธไม่ได้มีไว้กราบเช้ากราบเย็น แต่มีไว้ปฏิบัติ"

ปัญญาที่เกิดจากการฟังการอ่าน เทียบไม่ได้กับปัญญาที่เกิดจากการปฏิบัต เหมือนที่ พาย พาร์เทล ค้นพบ ใน Life of Pi

ไว้ว่าง ๆ ผมจะรีวิว ข้อคิดจาก Life of Pi นะครับ

ฟิ้ววววว